සිරුර
දහදියෙන් තෙත්වී පමණ ඉක්මවා ස්ඵන්දනය වූ හෘදයෙන් නැගුණ භ්‍රාන්ත වේදනාව,
රාත්‍රිය දෙගොඩ මැදදී එක් කණිසමක මා, තැති ගැන්වීමකින් අවදි කරවන්නට සමත්
වී තිබිණ. "ලොමු දැහැගැන්වෙන" යැයි උදෘතය යොදා නාම විශේෂණය කළ හැකි වූ
සිහිනයක, මා හමුවට පැමිණි යමෙකු විසින් ශේෂ කරන ලද, අතිශය භාවාත්මක හැඟීමක්
විසින් මා කිසියම් අදිසි ග්‍රහණයකට නතුවී තිබිණ.
එකවරම එලවා ගත
නොහැකි වූ පියවි සිහිය හේතුකොටගෙන, සයනය මත තක්බීරී වී මොහොතක් හිඳීමෙන්
අනතුරුව ගැඹුරු හුස්මක් ගතිමි. සැලෙන දෙතොලින්, සසැලෙන දෑතින් යුතුව,
වම්පසට කැරකැවී මේසය මත තිබුණු වතුර වීදුරුව ගෙන එක හුස්මට බීගෙන බීගෙන
ගියෙමි. ද්‍රව වශයෙන් පවතින ජල අංශු, තියුණු කැපුම් දාර සහිත ඝන කුට්ටි බවට
පත් වී ඇති කළෙක මෙන්, ඒවා ගල නාලය ඔස්සේ ගමන් කරනා අතරතුරදී වියළි
වේදනාවකින් ගත පෙළනු ලැබීය.
..............................................
ඉකුත් ඇසිල්ලකට ඉහතදී සිදුවූව, පියවි ලෝකයේ පවතින මිනුම් දඬු, උපකල්පන හා
විශ්වාසයන් කෙරෙහිද, ඡායා මාත්‍රිකව පවතින එක් ජීවන අත්දැකීමක් සමගද
අනුයුක්ත කර සසඳා විසඳා ගැනීමේ තදබල වුවමනාවකින් රිදුම් දෙන හිස දෑතින්
බදාගෙන සුසුමක් පිට කළෙමි.
හරියටම වසර අටකට පෙර, මා නිල වශයෙන්
වැඩිවියට පත්වූවා යැයි ස්ථීර වශයෙන්ම නිගමනය කිරීම සඳහා වූ ගති ලක්ෂණ,
බාහිර ශරීරයෙන් පහළ වන්නට පටන් ගන්නට පෙරදා රාත්‍රියේද, පළමු වරට මේ හා
සමාන කුළුඳුල් අත්දැකීමට උරුමකම් කීවෙමි. භීතියෙන් සසැලී ගියෙමි.
නිවසෙහි කාමරයක් තුල, හුදකලාව ගෙවා දැමූ අතිශය පීඩාකාරී දින කිහිපයට අයත්
වූ මූසල රාත්‍රීන් දෙක තුනකදී වරින් වර, සිහිනවලට ඇතුළු වූ එකී ගුප්ත දුමාර
සිරුර විසින්, මා විශාල මනෝභීතික උභත‍ෝකෝටිකයකට අැද දමා තිබිණ.
ඉක්බිතිව, සාම්ප්‍රදායික චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර හමාරව, නහවා ගෙට ගෙන, වසර
කීපයක් යනතුරුද, මා වටා කිසියම් අදිසි දුමාරයක්ව, යමක් පැවැති බව
අකමැත්තෙන් සිහිකරමි.
බලහත්කාර අතීතාවර්ජනයෙහි ප්‍රතිවිපාක වශෙයන්
සියොළඟ හීගඩු පිපී තිබිණ, උගුර කට වියළී තිබිණ. ඉතා සියුම්ව, නියත තප්පර
කිහිපයකට වරක් "ක්‌රස්" ගා හඬක් නගන විදුලි පංකාවෙන් නැගුණ හඬ හැරුණුකොට
හාත්පස නිස්කලංකය. මා කවුළුවට යාබදව තබා තිබු සයනයෙහි උඩුකුරුව වැතිර
ගතිමි. කර්ට්නය ඇද දමා පිටත ගුප්තාවකාශය කුටිය තුළ අවකාශය හා මුසුවීම
වැළැක්වුවෙමි
පුරා උදෑසන සිට දහවල තෙක්ම රාත්‍රිය අඳුර වැටෙන තුරුද,
නිවනක්, විවේකයක් නොමැතිව, ඇඟිලි තුඩු මත තෙරපෙමින්, තැවරෙන මාහැඟී
වස්තුවකි, හිතමිතුරු මොබයිලය .
ම'මනැස් හුදකලා අඳුර පලවා හරින ඒ
පෘතුල අවකාශයෙහි බහුලව, පුස් ප්‍රතිරුප නඩත්තු කරනාවූ අසංස්කෘතික
ගැහැණුන්ය. සියලු සබ්බසකලමනාවම නැති බන්ගස්තාන කරදමා, අරපිරිමැස්ම ගැන, තම
චර්යාව ගැන උදම් අනන ගැහැණුය. සතෙකුට වතුර උගුරක් නොදෙන, සත්ව අවිහිංසාවාදය
ගැන පෝස්ට් ශෙයා කරන කෙල්ලන්ය. ලිංගික කුහකකමින් හා ඊර්ෂ්‍යාවෙන් පිපිරුණ,
පරිහාණිත පිරිමින්ය. අසහනයන් සන්තර්පණය කොටගනු වස් ගැහැණු දඩයමේ යන
අසත්පුරුෂ ගැටවරයින්ය. ඒ නමුදු එ'අසිරිමත් අවකාශය විසින් ගොඩනාගා දුන්
අයිසින් ආලේපිත වර්චුවල් මිතුරු සම්බන්ධතා මාධ්‍යය නොවන්නට මේ වන විටත් මා
දරුණු මානසික ව්‍යාධියකට මුහුණපා තිබෙන්නට තිබිණ.
අතිශය
"කාර්යබහුලත්වය" විසින් ඒ වන විටත් සැලකිය යුතු කොටසක් භක්ෂණය කර තිබුණාවූ
"තිශුල" හා මාගේ දෙවසරකට ආසන්න විවාහ දිවිය තුළ, උගත ලද හා ප්‍රගුණ කරන ලද
ජීවිතානුබද්ධ පාඩම් බොහෝය. තිර නඩත්තුවෙන් තොර වූ බැවින්,
දෑසාභිමුක්ඛ්‍යයෙහි ඝන මළ බැඳීමකට ලක්ව තිබුණාවූ, හද බැඳීම් විනාශාගාධයට
පෙරලී යනු දැකීමට සිදුවීම පාපයකි.
මඩින ලද සිතට එරෙහි වී, තිශුල වෙත
ඇමතුමක් ගැනීමේ අවශ්‍යතාවය මත, එතුවක් මොබයිලය, විදුලි පේනුව හා පවත්වාගෙන
ආ ප්‍රේමණීය සහසම්බන්ධතාවය සාහසිකව විසන්ධිකර බිඳ දැමුවෙමි.
මග හැරුණු ඇමතුම් දෙකක් ඔහුගේ දුරකථන තිරය මත සටහන් වෙද්දී, තෙවන ඇමතුමෙහි ඩයල් ටෝන් තුනක නාදය ඉක්මවූ තැන පිළිතුරු සැපයිණ.
"හෙ..ලෝ බබා, ඇයි මේ මහ රෑ..?"
"නිකං මතක් වුණා...ම්" තිශුලගේ කටහඬෙහි පැවති, නිදිබර ගතිය හා නොසලකා හැරීමේ ස්වරය හේතුකොටගෙන පවසන්නට ගිය දේ වසන් කරගතිමි.
"නිකං...ම්හඃ .?" ප්‍රතිපසින් උපහාසයකි. කියන්නට ගිය දේ ගිල ගැනීම ගැන අප්‍රමාණව සතුටු වීමි.
"කෑවද...බිව්වද, මොකද කරේ....ඉතිං ... ම්ම්ම්..ම්ම් " දෙපාර්ශවයෙන්ම කට
පාඩම් කළ අපුල ප්‍රශ්න පත්‍රය දිග හැරීමත් සහ ඕනෑ එපාවට පිළිතුරු සැපයීමත්
පමණෙකි.
"...................."
"..................."
"මට පාළුයි....දවසම පාලුවෙන් ඉන්නේ...." ඉවසීම විසින්, ස්වයං වාරණ සීමා
පවුරට පහර දී විනාශ කළ පසුව නැගී ආ මගේ ඉකිබිඳුම් ස්වරය, වේදනාබර ස්වරුපයක්
උසුලන්නට ඇත.
"තේරුම් ගන්න බබී...., මම ගොඩක් බිසී,.. ඔයා දන්නේ නෑ
දවල් දවසේ මං කොච්චර ම...හන්සි වෙනවද කියල. හිටගෙන එහාට මෙහාට ඇවිද ඇවිද.
ඔයා වගේ ගෙදරට වෙලා දවසම ෆේස්බුක් ස්ක්‍රෝල් කර කර ඉන්නේ නෑනේ මං..."
සුපුරුදු චෝදනා සාහසික විලාප පත්‍රයය. කුටුම්බ සන්දර්භය තුළ අනායාසයෙන්
නඩත්තුකළ යුතුව ඇති අවම ඕනාඑපාකම්ද, සැපදුක විමසා බැලීම්ද හිතාමතාම
අත්හිටුවා, නොසලකාහැර දැමූ කළෙක, ප්‍රේමය උදෙසා කිනම් ආයාචන වැළපුම්ද,
වෙහෙසී ඉපැයීම කා අරභයාද ?
"හරි බබා හරි..., මං දන්නවා, මට
තේරෙනවා..., පරිස්සමෙන් ඉන්න.... තියන්නම්..., ගුඩ් නයිට්" මම ඇමතුම
විසන්ධි කළෙමි. උගත් පාඩම් හා අවස්තානුකුල හැඩගැසීම්, ඉකුත් වසර තුළදී
ඕනෑවටත් වඩා ප්‍රාගුණ්‍ය කර ඇති නිසාවෙන්, නිතින් අත්විය යුතු වේදනාවකින්
මෙවර මා පීඩාවට පත් නොවීමි.
පුරා පැය කීපයක් කොට්ට, ඇඳ ඇතිරිලි හා
විශාල ටෙඩි බෙයා සමග ඔට්ටු වී, ගෙවා දමන ලද ඉතා කර්කශ මැදියමකට පසු, උදාවූ
පසුදින සැළකිය යුතු වෙනස්කමකට කිසිවක් බඳුන් වී නොතිබිණ.
සුපුරුදු
ස්වයංක්‍රීය ජීවන චර්යාව ගෙවා දමනු පිණිස, හෘදය මත සසලව හොල්මන් කරන
භාවාත්මක දුමාරයෙන් ලද අල්ප මාත්‍රික පීඩාව සහිතව, උදෑසන, දවල් හා රාත්‍රී
අහාර වේල් තුන සංවේදනයකින් තොරව ගිල දැමීමි. ඒ අතර ගිණිය නොහැකි තරම් වූ
සෙසු ක්ෂුද්‍ර ක්‍රියාකාරකම්ද නිමවීමෙන් පසු, සුදානම සයනාරූඪ වන්නටය. කුඩා
ඩිජිටල් ඔරලෝසු මුහුණත, රාත්‍රී නවයයි තිස් පහ හෝ ඊට ආසන්න වෙලාවක් කියවීය.
පෙළන ලද මනෝභාවයන් හා චෛතසිකයන් විසින් කිසියම් නොදැනුවත් ප්‍රබෝධයක්,
කුහුලක් මා මනස තුල පතුරුවා තිබිණ. භ්‍රාන්ත ත්‍රාසය, නොඉවසුමකට පරිවර්තනය
වී තිබිණ. තිශුලගේ කුරිරු දෛනික නොසලකාහැරිම් හමුවේ උද්ගත වුවක්ද, එසේත්
නොමැතිනම් අන් කාරනාවක් අරභයා සිදුවුවක්ද නොදනිමි.
දිගු කාලයක්
නොදැක හිටි, සමීප කෙනෙකුන්, හදිසියේම හමුවිය යුතුය යන උමතු ආශාවට,
අවශ්‍යතාවට බෙහෙවින්ම සමාන වූ සොඳුරු මනෝමුලික වේදනාවක් විය. විඥ්ඥාණ සීමාව
ආධ්‍යාත්මිකව ස්පර්ශ කරන්නට සමත්වන්නාවූ එ'බලාපොරොත්තුව, එක්තාරාකරයක
නැවුම් පැහැයක් ගති, නෑඹුල් හැඩයක් ගති. එය ඉතා ආසාවෙන් කියවාගෙන ආ ඇල්මක්
දැක්වූ පොතක අවසාන අග භාගයේ පිටු කිහිපයක් අතුරුදන් වීම නිසා ජනිතවන්නාවූ
හැඟීමක් වැන්නකි.
සියල්ල ඉතා අවිනිශ්චිත වුද, කෙසේ කවදාක සිදුවන්නට
නියමිතව තිබුණාවූවද, මෙ රාත්‍රීයෙහිදීත් ඒ සෙවණැල්ල මා සොයා එනු ඇතැයි
අපේක්ෂා කළෙමි. කුටුම්භගත සමාධිය හා ජීවිතාශාව සෘණ අගයක් පෙන්නුම් කර, අපුල
මහා සාගරය වෙත ගසාගෙන යන තැනකදී, එල්ලෙන්නට පිදුරු ගස් අවැසි නැත.
ප්‍රාතිහාර්ය ප්‍රාර්ථනා පමණෙකි පරම සැනසුම.
..............................................
මා වැඩිවියට පත්වූ දින වකවානු කාල සීමාව අතර වරින් වර මතුවීමෙන්ද, කලක්
යනතුරු අතුරුදන්ව තිබීමෙන්ද, හදිසියේ අට වසරකට පසුව නැවතත් මා සොයා
එ්මෙන්ද මනසාභ්‍යන්තරය තුළ ශේෂ කරලූයේ ප්‍රහෙලිකාත්මක පැනයකි.
සමස්ත
පෙරයම ශාන්තය, වෙහෙසකර උත්සාහයෙන් තොරවූ, සංසුන් සාමකාමී කෙටි නින්දකට
උරුමකම් කියන්නට හැකිවිය. මැදියම චංචලය, එකී සෙවණැල්ල ප්‍රාධුර්භූතවේ යයි
හැඟීය හැකි, විශ්වාසශීලි මොහොතය.
හරිහැටි හඳුනා වෙන්කරගත නොහැකි
සිහින ඛණ්ඩ කිහිපයක අපැහැදිලි රූප රාමු පෙලකින් අනතුරුව, මෙවර එසෙවණැල්ල
තරමක් පැහැදිලිව, මදක් ඈතින් දිස්විය. එහි "දෑසක්" යයි අපැහැදිලිව හඳුනාගත
හැකි යමක් විය.
හාත්පස අඳුරුසළු සීතය, සඳ දහරින් තෙතබරියම්ය.
සුවඳවත්ය, ලා සුදු පැහැති ඉතා කුඩා පත් ඇති, නම නොදන්නා මල් වර්ගයක්, දහස්
ගණනින් අවකාශයෙහි ඉතා සෙමින් රිද්මයානුකුල රටාවකට, නිශ්චිත ගමනාන්තයක්
රහිතව පාවෙමින් තිබිණ. ඉන් අහුරක් මිට මොලවාගෙන සුවඳ බලන්නට අවැසිය. දෙනෙත,
එකී සෙවණැලි සත්ව දෑස මත තිරස්ව රඳවා, මල් මිටක් අල්ලා ගුලිකොට නැහැයට
සමීප කරගතිමි. නාස් පුඩු කිති කැවී හිසාභයන්තරය නලියන්නට වුයෙන්, කිවිසුමක්
පිට විය. ඉහළ සිට පහළට ඇද වැටෙන්නාක් මෙන් වූ හැඟීමකින් තිගැස්සී අවදි
වූවෙමි. සාංකාවකි, පාලුවකි. වචනාර්ථයට, චිත්තාර්තයට නගා ගත නොහැකි වූ
හැඟුමන් සමුදායකි, කණස්සල්ලකි.
එකම සිහිනය, කිහිප දිනක් යනතුරුම එකම
ආකාරයකට දැකීමෙන්ද, එකම ආකාරයේ හදිසි අවදිවීම් වලින්ද සමන්විතවූ ඒකාකාරී
රාත්‍රීන් පහකට පසු, එක් රැය මැදියමකදී, තරමක් මා සමීපයට පැමිණ හිඳී
හෙවණැල්ලෙහි දෑස, එවර ඉතාමත් පැහැදිලිව සහ තීව්‍ර දැකගත හැකි විය. දිදුලන
දෑස හැර එහි අන් කිසිවක් නොවිණි. වලසෙකුගේ ශරීරයට අතිශය සමාන වූ ඒ උමතු
සත්ව රුව මා අසලය.
"ඊශා...." මිමිණුම අෑතින්ය. ගොරහැඩිය, අතිශය
ළයාන්විතය, අප්‍රමාණ තෙත් බවකින් යුක්තය. හඬක් මිසක මුමුණන දෙතොලක සේයාවක්
දැකගත හැකි නොවිණ.
නව යොවුන් යෞවනියක, ප්‍රථම ප්‍රේමයෙහි
සුවඳාකර්ෂනයෙන් මුසපත්ව, ගැටවර හිතක අවධානක්ෂියට හසුවන කලෙක මෙන්, එකී
නිර්මලවූත් ආගන්තුකවූත් සුපෙම් පහස් සුව විඳිනා කලෙක මෙන්, පහන්
ඖදාර්යයකින් මා ගත පිබිදි තිබිණ. අහේතුකය. විශ්වාස කළ නොහැකක්ය, සත්‍යයක්ය.
..............................................
සිව් දිනක් යනතුරුම වරක් හෝ නොදිස් වූ ඒ රුව නිසාවෙන් උපන් දෝමනස්ස
සංකාවන් විසින්, මා කායිකව හා මානසිකව අඩපණ කර, අලස දුපතක සිරගත කරනු
ලැබීය. වේදනාබර ඉහිලුම් සහිත දවස් කිහිපයකට පසු උදැසනක, ඇඳ ඇතිරිල්ල මත ඇලී
තිබෙනු දුටු ඝනකම් දිගු ලොම් අහුරක් විසින්, උක්ත අලස දුපත් සිරකඳවුරින්
මා මුදවාගනු ලැබීය.
තම පෙම්වතියගේ හිසින් හිලිහුණු කෙස් අහුරක්
සාක්කුවේ දා පරෙස්සම් කර ගෙදර ගෙනැවිත් දයාලේඛිව පිරික්සන බොළඳ පෙම්වතෙකු
මෙන්, මා ඒ ලොම් අහුර ගෙන පිරික්සා බලා, මේසය මත වූ පොතක පිටු දෙකක් අතර
අවකාශයෙහි රැඳවා එතැන "Beast". ලෙස රතු අකුරින් ලියූවෙමි.
අතීත හුදකලාව විසින් පදම් නොකරන්නට, මේ මොහොත ඉඳුරාම වෙනස්වන්නට ඉඩ තිබිණ. මා භීතියෙන් ඇලලීගොස් සිහි විකල් වන්නටද ඉඩ තිබිණ.
හවස තුනට පමණ හිස බරකරන්නට ගත්තායින්, සැනසුම පිණිස, පැනඩෝල් දෙකක් බී ඇඳට වැද හාන්සි වීමි. සිහිනයකි, පුදුමයකි.
අපේක්ෂා නොකළ හමුවීම් පුදුම සහගතය. ලියන මේසය අසල ඒ රුව සදිසි වීය. කාමරය
පුරා විහිද ගිය සිහින් පැඟිරි මල් සුවඳකි. අපරිමිත ස්නේහානුරාගය කැටිව,
උතුරා යන ඒ කාන්දම්කර්ෂිත දෑස කිසිවක් මුමුණමින් සිටියේය. මා ඉතා ඕනෑකමින්
සවන් දුන්නෙමි.
ස්වප්න භාෂාවට නිශ්චිත හඬක් නැත. එමෙන්ම ඒ ස්වප්න
රුවටද හඬක් නැත. සන්නිවේදනය අදිසිමාන ක්‍රමයකිනි. හේ පවසනා දේ ග්‍රහණය
කරගැන්මටත්, මා පවසන දේ තේරුම් ගැනීමටත් හැකිය.
"කවුද ඔය"
"මම"
"මම කියන්නේ... නමක් නෑ...?"
"නෑ"
දුරකථනය නාද වීමෙන් බිඳ දමන ලද ස්වප්න බන්ධන දැහැන්ගත සමාධිය හේතු කොටගෙන
කම්පාවෙන් මා අවදි වීමි. තිරය මත තිශුලගේ රුව සහ අංකය දිස්වීම මේ මොහොතේ මට
අපුලකි.
"හෙලෝ"
"හෙලෝ"
"ඔව් කියන්න... තිශුල"
"මං අද රෑ ගෙදර එනවා"
"ම්...කීයටද"
"වෙලාවක් කියන්න බෑ.. එනවා..., මං ටිකක් බිසී බබා.. තියන්නම්..බායි..."
ළදරුවකු විසින් ඉදිකරමින් තිබුණ වැලි මාලිගය කුරිරු දළ රළ විසින් විනාශ කර
දැමුවාක් වැනි හැඟීමක්ය. ආශාවෙන් තොල ගගා හුන්, අතක රැඳි හිම කිරම දියව
ගිලිහී බිම පතිත වුවාක් සේය.
..............................................
තිශුලගේ යයි සිතියහැකි වාහනයක් ගේට්ටුවෙන් ඇතුලට හරවා පෝටිපෝව මත නවතනු ඇසීමෙන් මා ඇඳෙන් බිමට බැස ආලින්දයට ආවෙමි.
ෆයිල් කිහිපයක් දෑතෙහි රුවාගෙන පැමිණි ඔහුගේ මුහුණේ වූයේ හැඟීම් විරහිත සුපුරුදු "who cares" ස්වභාවයය.
"කොහොමද බබා"
"..............." මම ආයාසයෙන් මුවග සිනාවක් රඳවා පිළිතුරු සැපයීමි.
..............................................
මැදියම් රැය ඉක්මවන තෙක්ද සුපුරුදු පරිදි ඔහු ෆයිල් පිටු අතර මුහුණ හොවාගෙනය. මම නොයිවසිල්ලෙන් අදිසි රුව හමුවන තුරු සංවේගයෙනි.
පාන්දර එකට පමණ නිදාගන්නට ආ තිශුලගේ කෘතීම සිප වැළඳගැන්මෙන් හා දරුණු
රිදවීම් වලින්, අතිශය වේදනාවට පත් ම'සිරුර, සයන මත අප්‍රාණිකව වැතිරී
තිබිණ.
නිදිවර්ජිතව ගෙවන ලද කර්කශ රැයක් අවසන, උදාවූ අලුයම ඔහු සුපුරුදු ලෙස නිවසින් පිටව ගියේය..
..............................................
ඉනික්බිතිව ගෙවුණු බොහෝ දිනවල මා හුදකලා සෙවනැලි සත්ව සිරුර සමග දොඩමළු
වීමි. රහසේ ලියලා වැඩුන අදිසි ප්‍රේමයකින් මා මුසපත් වී හිඳියෙමි.
කෙමෙන් කෙමෙන් පිරිපුන් මිනිස් සිරුරක් දක්වා වර්ධනය වූ ඒ දුමාරය වරෙක සත්ව
සිරුරකින්ද මා අහිමුව පෙනී හිඳී අතර, එය ඔහුගේ කැමැත්තකින් අනුදැනුමකින්
සිදු නොවනා බවත්, ඊට හේතුව හේ නොදන්නා බවත් කියා සිටියේයය. ඔහු කොහේ
කොතැනක පවතිනවාදැයි ම'විසින් විමසන කල්හි, මැදගිල්ලෙන් මගේ ලයට සෙමෙන්
තට්ටුවක් දමා අැස් සිහින් කර සිනාසුනි.
පියවි ලෝකයේ අවදිව සිටිනවාට වඩා මා දැන් තත්‍ය වශයෙන් නිදාගෙන හිඳීමට ප්‍රිය කරමි. ඒ හේතුවෙන් දවසේ බොහෝ කාලයක් නින්ද සඳහා කැපවිණි.
මා ඒ උමතු සත්වයා හා උමතු ප්‍රේමයෙන් බැඳුනෙමි., ඒ සංස්පර්ශයෙන් නිද්‍රාගත
හැඟීම් විකසිතවීම කිසිම අයුරකින්වත් වලක්වාගත නොහැකි තැන, අවසානයේ එය
ඇබ්බැහියක් බවට පත්විය.
දින සති දවස් මාස බොහෝ ගණනක් අැවෑමෙන් ඉක්බිතිවද, තිශුලගේ සුපුරුදු ක්ණික නිවාසාගමනයන් කිහිපයකට පසුවද තනිවූ අහඹු රැයකල මා ඒ ප්‍රේමණීය සිරුරින් ආයාචනයක් කලෙමි.
"හැබෑ ලෝකෙදි ඇවිත් ඔයාට මාව හැබෑවට හම්බෙන්න බැරිද"
"බෑ" යැයි කියා හේ මා දෑසට එල්බ ගති. ඔදවැඩි ගිය අසීමාන්තික සෙනෙහසකින්
ළය කුහර පුපුරා යද්දී මා එ'උණුසුමට ලොබ බඳිමින් තව තවත් එහි පහසට නතු වීමි.
හිසතින් ආරම්භ වී, නළල් තල සිසාරා ගෙලද පසුකර, ලමැද කුස, දෙවටොර නැහැවූ
දෙතොලස්පර්ශ හාදු වර්ෂාවකි. ප්‍රේමවන්තයින් දෙපලකට, සයනය මත යා හැකි වූ
උපරිම දුර අපි පිය නගමින් හිඳියෙමු... පියවි ලෝකයකදී අත්විඳිය නොහැකි වූ,
සංතෘප්තිකර ප්‍රීතියකින් ඉපිළගිය මගේ ආත්මගත සන්තානය ප්‍රති පෝෂණය වෙමින්
තිබිණ.
වැව් තාවුල්ල මත තෙරපි ජල ධාරාවෝ අපමණ පීඩනයකින් වැව්
තාවුල්ල බිඳ දමා, වියළි ගම් දනව් දියෙන් තෙත්කර ගලන්නාවූ උද්යෝගය යම්සේද,
එවන් වූ ඌර්ජයකින් මා තිගැස්සී අවදිවීමි. සීග්‍රයෙන් උස් පහත්වන ළය රේඛා,
දෙතොලග නුරා මන්දස්මිතයක සෙවණැලි මල් පුබුදුවා තිබිණ.. මේ'යයි පැවසිය
නොහැකි වූ මහාපරිමිත සෙනෙහසකින් ලද අදිසිමාන අඩ ස්වප්න අඩ පියවි තෘප්තිය
විසින් "තව වරක්" යැයි මොරගා හඬන, නොසන්සිඳෙනාශාවකින් ගිණිබත් ළයෙහි
කෙඳිරුමට කන්දී, දෙඋරින් පැන සයනය පාමුල වැටි තිබුණු රාත්‍රී ගවුම රැගෙන
ගත කරලා ගතිමි.
..............................................
නැවත පණ ලද ජීවිතාශාව හේතුකොටගෙන උදාවූ උදෑසනක, අපේක්ෂා නොකළ තෙහෙට්ටු
අවදිවීමකි. තැබූ පය පැකිලී ගොස් බිම පත බෑවෙන්නට නොගොස් සමබරතාව පාලනය
කරගත්තේ අසීරුවෙනි. කුස හාරා ඉහලට ආ ඔක්කාරය, නාන කාමරය තෙක් පියනගන තුරු
දරාගත නොහැකි විය. පැයක් ඇතුලත කිහිප සැරයක් වමනය කිරීමෙන් පසු ප්‍රතිකාර
ගත යුතු බවක් හැඟින.
"හෙලෝ"
"හෙලෝ තිශුල... මට ටිකක් සනීප මදි.. ඇඟට පණ නෑ... වමනේ ගියා දෙතුන් සැරයක්"
"වමනේ ගියා ? ඇඟට පණ නෑ ? සනීප මදි ?" අපේක්ෂා කළ අවම සැනසුම්දායක පිළිතුරවත් නොලද්දෙන් අකම්පිතව නොසැලී හිඳීමට උත්සාහ ගතිමි.
"ත්‍රීවීලර් එකක් ගෙන්නගෙන ඩොක්ටර් තිසේරා ගාවට යන්න.. මට එන්න විදිහක්
නෑ. තේරුණාද ? හොඳ ළමයනේ ?......" හොඳ ළමයානේ යැයි තිශුල මා අමතන්නේ
ගැලවුම් න්‍යාය අනුගමනය කරන තැන්හිදී බව සක්සුදක් සේ දනිමි.
..............................................
ගෙන්වා ගත් ත්‍රීරෝද රියෙහි නැග ඩොක්ටර් තිසේරාගේ ඩිස්පැන්සරිය වෙත
ගියෙමි. සිනා මුසු මුහුණින් මා පිළිගත් හිතවත් ඩොක්ටර් තිසේරා විසින් අසන
ලද කෙටි ප්‍රශ්න වාර කිහිපයකට මුහුණ දීමෙන් පසු යුරීන් සාම්පලයක් පරික්ෂාව
සඳහා අණ ලැබිණි.
මිනිත්තු කිහිපයකට පසු, වාර්තාව හෙදියක විසින් රැගෙන ආ අතර ඩොක්ටර් තිසේරා විසින් මා වෙත ප්‍රශංසාත්මක සිනාවක් හෙළිය.
හිතවතුනි, මා ගැබ්ගෙන තිබිණ.
~ දිස් ඊස් නොට් රයිටර් ~
