වික්ෂිප්ත

ස්ථානයක් හරි හැටි පැවසීමට නොදත් කොහේ හෝ ජනාකීර්ණ වෙරළක් අසබඩ තැනුණු බංකුවක බොහෝ වෙලාවක් එකම ඉරියව්වේ ක්ෂිතිජ ඉම දෙස නෙත් යොමාසිටි මගේ සිතද තිබුනේ සිතිජ වලල්ලෙනුත් එපිටය.


ඒකාකාරී මුහුදු රැල්ලේ ඝෝෂාවත් කොල්ලෝ කුරුට්ටන්ගේ කෑකෝ ගැසිමුත් පසුබිමින් බොහෝ දුරට මගේ කල්පනා දැහැනට බාධාවන් එක් කළහ.විටෙක සුළගෙ අවේගකාරි හඬද, සැපට හැදුනු බල්ලන්ගේ බිරුම්ද, වෙළෙන්දන්ගේ කන්දොස්කිරියවන්ද, අතොරක් නොමැතිව ඇසෙන්නට විය. එවන් බොහෝ ශබ්ධ රටා වලින් නොබිඳුණු මගේ දැහැන හදිසියේ සවනත වැකුණු සිනාවක දොන්කාරයකින් මුළුමනින්ම බිදී ගියේය.
සත්තකින්ම ඒ ඇයමද ? එය එසේම නම් ?.......

හිස ඔසවා ඒ සිනාවේ අයිතිකාරිය සොයා මගේ මනස වෙහෙසවන්නට විය. මා හිඳගෙන සිටි තැනට පියවර කීපයක් එපිටින් තාරා ගමනින් ඇවිදි ඇය සොයා ගැනීමට මට මිනිත්තු කීපයක් ගතවිය. තම ආදරණීය ස්වාමියාගේ හා පවුලේ උදවියගේ ආදරයට පාත්‍ර වූ ඇය දැකීමෙන් මගේ සිත අතීතය තුලින් බුර බුරා නැගෙන්නා වූ ගිනි දැල් වලින් දැවෙන්නට විය. ඇගේ ඉදිරියට නෙරා ආ කුස විදාපෑවේ තව නොබෝ දිනකින්ම ඇය උතුම්වූ මාතෘත්වයට හිමිකම් කියන්නයක් ලෙසය. සත්තකින්ම ඒ ඇයමද ?. මා පෙම් කල ඈමද ?

ඈ දුටු කෙනෙහිම මගේ හිත නොසන්සුන් වෙන්නට විය.දෙකන් පෙති රත්වීමත් සිහින් වැලිකැට චිරි චිරි හඬින් සවන් මතට වැටෙන්නාක් මෙන් ඇසීමත්, සර්වාංගයම හිරිවැටීමත් දෙතොල් මත පිපි දාඩිය බින්දුත් හදවතේ අසාමාන්‍ය ස්පන්දනයත් ඒ බව මට ඒත්තු ගැන්වීය.ඒ මීලඟට විඳින්නට සිදුවෙන කුරිරු වේදනාව නිසැකයෙන්ම අත්විඳීමට සිදුවෙන බැව් මා අත්දැකීමෙන්ම දන්නා නිසාවෙනි.ඒ සමගම ක්ෂණයෙන් මගේ දෙපා වෙව්ලන්නටත් හිස අභ්‍යන්තරයෙන් ඉවසා දරාගත නොහැකි වේදනාවත් මතුවූ නිසා දෑතින්ම හිස බදාගෙන පහත්වී දෙකකුල් අතර රඳවාගතිමි. වේදනාවට දෙනෙතින් කඳුළු කැට පනින්නට ඇත, දත් විලිස්සෙන්නට ඇත.භාහිර ලෝකයේ ශබ්ධ මට විකාර අපැහැදිලි ස්වරුපයෙන් ඇසෙන්නට විය. හිසබදාගත් දෑතින්ම සවන පත් වසා ගත් මම දෙනෙත් තදින් පියා ගතිමි. 

දකින බොහෝදෙනෙක් මා පිළිබද විවිධ අර්තකථනයන් දක්වන්නට ඇත. කම් නැත.... කාලය මිනිත්තු කීපයක් ගත වෙන්නට ඇත.

හදිසියේ තිගැස්මකින් අවදි වූ මා වේදනාවෙන් මිරිකී ගිය දෑස් හැරියෙමි. ස්වේත වර්ණ පටලයක් මගේ දෘෂ්ටිය යන්තමට අහුරා තිබිණි.සම්පූර්ණයේම සුවනොවූ හිසේ කැක්කුම නිසා මට මහත් අපහසුවක් දැනිණි.  ඒ වන විටත් රක්ත වර්ණයෙන් අවට ලෝකය ගිලගනිමින් තිබෙද්දී මුළු වෙරලම පාලු ස්වභාවයක් ඉසිලීය. තම තමන්ගේ පා සටහන් පමණක් වෙරළ මත ඉතිරි කරමින් සියලු දෙනා වෙරළ තනිකර ගොස් සිටියහ. ලොම් හැලුණු නාටු බල්ලෙකුත් වෙරළේ තැනින් තැන සිටි කීපදෙනෙකුත් හැරුණු කොට එහි අන්කිසිවෙක් නොවීය. මා කල්පනා කලෙමි. බොහෝ දුරට කල්පනා කලෙමි. මීට සුළු මොහොතකට පෙර බොහෝ කලබලකාරී ස්වරුපයක් ඉසිලු වෙරල මෙතරම් ඉක්මනින් සන්සුන් වුයේ කෙසේද යන්න කල්පනා කලෙමි. අවසානයේ හිසේ කැක්කුම තවත් දරුණුවත්ම මා ඒ සිතිවිල්ල බලෙන් යටපත් කරගත්තෙමි.හුන් ඉරියව්වෙන් මතවත් හෝරාවක් පමණ ගෙවාදැමු මා දවසක නිමාව සටහන් කර අවරට ගොස් සැඟවුණු හිරුගේ චායාව දුටු තවත් එක සාක්ෂිකාරයෙක් වීමි.

දෙපා වලට වාරු වී හිඳහුන් තැනින් නැගිට අවසානයක් නොවන ගමනක තවත් එක පියවරක් තබන්නට සැරසුනෙමි. 

මා බොහෝ වෙලාවක් ඇවිදින්නට ඇත. සමහර විට සැතපුම් ගණනාවක්..... එසේ ඇවිදින බොහෝවිට නිතර නිතර මා මුමුණන දේ මට මතක නැත. අවබෝධයක් නැත.  නමුත් මා මුමුණන බව දනිමි. 

හිතවත් පාඨකය, උක්ත සඳහන් පුද්ගලයා පිළිබද ඔබට යම්කිසි ප්‍රතිරූපයක් මවාගැන්මට අපහසු වුවා යැයි සිතමි.ඔහු පරාජිත ප්‍රේමවන්තයෙක් නොවේ, හොරෙක්වත් මං පහරන්නෙක්වත් නොවේ. සැබවින්ම ඔහු උන්මත්තකයෙකි.යම් කිසි දෙකින් කම්පනයක් අත්විඳි සැනින් පෙරකී වේදනාව නිතර නිතර විද හුරු වූ කරුමක්කාරයකි. ඔහු ඒ වේදනාව විඳින්නේ මිනිත්තු කීපයක් කියා සිතුවත් ඒ හෝරා කීපයක්ය. මේ අසරණයාට එය වටහාගැනීමට නොහැක. එය දන්නේ ඔහු එසේ සිටිනවා දකින අයත් දැන් ඔබත් පමණි. එහෙතුවෙන් වෙරළේ විපර්යාසය ඔහුට තේරුම් ගැනීමට නොහැකි විය. ඔහු අවදි වන විට හෝරා කීපයක් ගතවී තිබිණ.  

දෛවයේ කෘර සැඩ පහරට හසුව ගසාගෙන ගොස් කෙදිනකවත් නොපැතූ නොසිතු ලෙස ජීවිතයේ උන්හිටිතැන් අහිමු වූ මිනිසෙකි. මීට වසර කීපයකට පෙර මධ්‍යම පාන්තික පවුලක ඉපද  තනිවම ජීවිතය සැලසුම්කල ඔහු තමන්ගේ ආදරණීය බිරිඳ මවක් වන ලකුණුත් තමා පියෙක් වන ලකුණුත් දැක ඉතාමත් සතුටට පත්ව තවත් වගකීමෙන් ජීවිතය තව තවත් පිළිවෙලට ගොඩනැගු ආදරණීයසැමියෙකි.ඇයට ඔහුවත් ඔහුට ඇයත් හැරුනුකොට ඔවුන්ගේ ජීවිතය වුයේ තවමත් නූපන් බිලින්දෙකි.

නමුත් සුතිකාගාරය දෙසින් පැමිණි මුහුණේ බලාපොරොත්තු කඩවුණු සේයාවක් සනිටුහන් වූ වෛද්‍යවරු පැවසු ආරංචිය ඔහුගේ ජීවිතය අවාසනාවේ අඳුරු ගුහාව වෙත ඇද දැමුවේය.

"අයි ඈම් වෙරි සොරි මිස්ට"

"ඇයි ඩොක්ටර් ?"

"කලබල වෙන්න එපා... අපට........ ඔයාගේ..... නෝනවත්...... දරුවවත්..... බේරගන්න.... බැරිවුනා....."

"මො.......න.....වා.....ඩොක්ටර්........එහෙම වෙන්නේ කොහොමද ?"

"අයි ඈම් වෙරි සොරි මිස්ට අයි ඈම් වෙරි සොරි"

බොහෝ වෙලාවක් රෝහලේ ලී බංකුව මත හිඳගෙන සිටි ඔහු ජීවිතයේ යතාර්ථය අවබෝධ කරගන්නට යත්න දැරීය. දකින්නා වූ දේ අසන්නා වූ දේ මායාවක්ද නැතිනම් සැබෑවක්ද යන්න තෝරා බේරා ගැනීමක ඔහු නිරතවී සිටියේය. සුතිකාගාරයේ දෙසින් එන ට්‍රොලියක ශබ්දය ඔහුගේ කල්පනාව බිඳදැමීය. සුදු රෙදි කඩකින් වසාමෝචරිය දෙසට ගෙන යන මෘත දේහය දැක ඔහුගේ හදවත ගැලවෙන තරම් වේදනාවකින් ගැහෙන්නට විය.ඇටේන්ඩන්ට් ගේ නොසැලකිල්ලෙන් අසල පුටුවක ගැටුණු ට්‍රොලියෙන් පහතට මෘතදේහයේ අතක් කඩා වැටෙන්නට විය.
   
   
පෙරදින පන්සලෙන් ආශිර්වාද කොට ඇගේ සුරතෙහි බඳින ලද පිරිත් නූල තවමත් එලෙසමය. වෙනසකට ඇත්තේ ඒ සුරත දැන් සුදුමැලි වී තිබීමය...... ඔහුගේ හැසිරීම් ක්ෂණයෙන් වෙනස් වෙන්නට විය. මහා හයියෙන් හඬාගෙන ට්‍රොලිය පසුපස දිව ගොස් දේහය බදාගෙන ඉකිගසමින් හැඬුවේය. රෝහල් සේවකයෝ ඔහුව අස්වැසීය. ඔහුට කිසිවක් මතක නැත.

හිතවත් පාඨකය, අපි දැන් උක්ත සඳහන් උන්මත්තකයා පසු පස ලුහු බඳිමු.

පිලී ගඳ ගහන බෝට්ටුවකට පිටදී මම රැය ගෙවා දැමුවෙමි.උදෑසන නොහික්මුණ පුද්ගලයෙක්ගේ පා පහරක් මගේ නින්දට බාධා කළේය.

"නැගිටපන් පිස්සා"
"දවසම කාලකන්නි කරනවා"
"දුවපිය කිව්වේ"

බෝට්ටුවේ අයිතිකරුවෙන්නට ඇත. දවල් දවසත් ඔහේ ගතවිය. සිගමන් යැද ඉල්ගෙනකන්නට වූවමනාවක් නොවුනත් යන්තම් හෝ මගේ කුසගින්න නිවිණි. ඒ මොනවයින්දයි මට මතක නැත. අනන්තය පෙනෙන තෙක් මග වැටී ඇති හෙයින් සුපුරුදු ගමන ඇරඹීමි. මා මුමුණන්නට ඇත. පිළිවෙලක් නොවූ ගමන් රටාවක් මා කෙරෙන් දිස්වන්නට ඇත. 

පුදුමයකි.......මේ නම් ඇයමය.

මට පිටුපා තාරා ගමනින් ඇවිදින්නේ ඇයම විය යුතුය.

අවනත නොවූ සිත, දෙපයට වීරිය හා ජවය ගෙනාවේය.

වහා දිවගොස් ඇයගේ අතින් අල්ලා ගතිමි.

"ඔයාට මං කොහෙවත් යන්න දෙන්නේ නෑ....ඔයා කොහෙද ගියේ."



මා එසේ කියන්නට වචන සෙව්වෙමි. මා එසේ නමුත් පැවසීමට පෙර යටිගිරියෙන් කෑ ගැසූ ඇයගේ උදව්වට පැමිණි අවට සිටි හැඩි දැඩි පිරිමින් මට තඩිබාන්නට ගත්හ. පෙම්වතියන් ඉදිරියේ වීරයින් වනු පිණිසත් සමහර පෙම්වතුන් මට තඩිබාන්නට ඇත. වැල්ලේ බිමවැටි වකුටු වූ මා ඔවුන්ගෙන් බේරීමට තැත් කලෙමි. ඇස් වලත් මුව තුලත් වැලිකැට පිරෙන්නට විය. ලේ බින්දු උණුසුම් වැලි තලය තෙත් කළේය. සුපුරුදු හිසේ කැක්කුමත් ඊට අමතරව පා පහරවල්වල වේදනාවත් මගේ ගත සම්පුර්ණයෙන්ම අඩපණ කරන්නට සමත් විය. මා තදින් දෙනෙත් පියා ගතිමි.


මිනිත්තු කීපයක් ගත වෙන්නට ඇත.


බොහෝ දෙනෙක් මා වටේ සිට කෑකෝ ගසනවා ඇසී නිද්‍රාවෙන් මා අවදි විය.බොහෝ දෙනෙක් මාදෙස සතෙක් දෙස බලන්නාක් මෙන් බලා සිටිනු දුටුවෙමි.

"කොහෙද යන පිස්සෙක්"

කවුදෝ කියනවා ඇසුනි.

ඇත්තටම මම

පිස්සෙක්ද ?

කසාදය

ගෙවුනු වසර කීපය දෙස අතීතාවර්ජනයෙන් බලන කල ඒ කාල පරාසය තුල මට ලැබුණායැයි සතුටු වියහැකි විශේෂ දෙයක් නොමැත. එමෙන්ම දුකකින් කියන්නට නොලැබුණු දේකුත් නොමැත. අවශ්‍ය වූ දෙයක් මාසේ පඩියෙන් අන්තිමට සාප්පුවකට ගොස් මිලදී ගන්නවා හැරෙන්න සේප්පුවක දමා සොරුන්ගෙන් ආරක්ෂා කලයුතු වටිනායයි කිවහැකි කිසිවක් මා සන්තකයේ නොතිබිණි. මෑතකදී සාප්පුවකට අලුත් යමක් මිලදී ගැනීමට ගොඩවැදුන දවසක්ද මතකයකට නගාගත නොහැක.

කමිසයක් කලිසමක් ගන්නේද අවුරුද්දකට වතාවකි. සමහර විට ඒ අවුරුද්දකට වතාවද එන්නේ කලාතුරකිනි. ඒ එවන් අනවශ්‍ය මිලදී ගැනීමක අවශ්‍යතාවය මට නොවූ නිසාය. ඒ ලෝභකම නිසා නොවේ යයි මා, මා සමගම තර්ක කරන්නට පෙළඹී සිටියෙමි.  

මීට වසරකට පමණ පෙර භූමිතෙල් ලිපක්, ටෝච් එකක් හා තෙල් තාච්චියක් මිලදී ගත්තේ නම් ටවුමේ "ගුණසේන ස්ටෝර්ස්" එකෙන් බව එකින් එක සිතුවිලි පෙළ ගස්සවා බලන කල සිහියට නගාගත හැක. නමුදු අවශ්‍යතාවයක් නැති දිනවලත් සතියකට දෙවතාවක්වත් "ගුණසේන ස්ටෝර්ස්" වෙත ගොඩ වුනේ කැෂියර් පුටුවේ හිටි දීපිකා හා වචනයක් දෙකක් කතා කිරීමට ඇති ආශාවට වඩා අවශ්‍යතාවය නිසාමය.

ජැන්ඩියට අඳින්නට පළඳින්නට වත්කමක් නැති වුනත් පිරිසිදුව පිළිවෙලකට ඇඳුමක් ඇඟලා ගැනීමට මා කුඩා කාලයේ සිටම ඉමහත් කැමැත්තක් දැක්වුවෙමි. අම්මගේ අභාෂය මත මට ඒ පුරුද්ද එන්නට ඇතැයි සිතමි. ඉස්කෝලේ යන සන්දියේ මට තිබුණු ඇඳුම් ජෝඩු දෙක අම්මාගේ ඕනේකමට සෝදා ඉතා පිරිසිදුවත් පිළිවෙලටත් පොල්කටු ස්ත්‍රීක්කයෙන් මැද දෙන නිසා සෞඛ්‍ය සටහනේ මාසික වාර්තාවේ අග මට රතු තරුවක් ලැබුණි. පොල් කටු ස්ත්‍රීක්කයෙන් මදින කල ඇඳුමක විහිදෙන සුවඳ අදටත් මොහොතක් ඇස් පියාගත්විට නිරායාසයෙන් මතක් කරගත හැක. මා නිහඬ පුද්ගලයෙකි.
සණ්ඩු සරුවල්, කෑකෝ ගැසීම් මට නොරිස්සුම් දෙන්නක්ම විය. මේ හේතුවෙන් සමහරු ඔලුවට අත හොදද්දීත් මා ඉවසා දරාගෙන සිටියේ ඇයිදැයි මම කම්පා වෙමි.
මීට වඩා පිරිමි සිතක් සවිමත් විය යුතුයයි මගේ සිත මටම නෝක්කාඩු කියයි.

දත්මිටි කාගෙන, දුක දරාගෙන, බඩගින්නේ ඉඳිමින් ගෙවන්නට තරම් ආර්ථික අහේනියක් මට නැති නමුත් යාන වාහන ගැනීමට, තරු පහේ හෝටල් වලින් අහාර ගැනීමට, රාත්‍රී සමාජශාලාවල රැයක් පහන් කිරීමට මට වත්කමක් නොමැති වුවා කියා සඳහන් කරනවාට වඩා මා ඒ පිළිබද උනන්දු නොවූ බව පැවසීම වටී.  මා ගෙවන අල්පේච්ඡ ජීවිතය පුදුමාකාර නිදහසක් සැනසීමක් ගෙන දෙන්නක්ම වේ. මම මේ ජීවිතයට ඇලුම් කලෙමි, තවමත් එසේමය. සමහර විට හෙටටත්......

බොහෝවිට සිතට සැනසිල්ලක් දෙන්නට වූ කාරණාව නම් මා වෙනුවෙන් දුක්වී හඬන්නට කිසිවෙකුත් මට කෙනෙක් වෙනුවෙන් හඬන්නටත්  දැන් කිසිවෙක් නැති නිසාය. බැඳීම් ඇතිකළ දුකද වැඩිවේ. බැඳීම් වලට සමුදුන් කල සිත නිදහස් වේ. දුකක්ද නැත. සීනි ඔතාගෙන ආ කොලය පෝය දින දිනපතා පත්තරේ අතිරේකයේ පළවුණු ලිපියක් වූ බැවින් එහි සඳහන් දේ ඉකුත් සතියේ කියෙව්වා මතකය. එහි සඳහන් වුනේ ඒ බවය.

දීපිකා නම් වූ කලී මා නැවතී සිටි බෝඩිමේ අයිතිකාරයාගේ දුවයි. කොළඹින් එපිට රබර් වතු කීපයක හිමිකාරයෙක් වූ දීපිකාගේ පියාට එතරම් ආර්ථික අපහසුතා නැති බව ඔවුන්ගේ කල් ක්‍රියාවෙන් මට ඒත්තු ගැන්විණ. දීපිකාද රැකියාව කලේ ටවුමේ "ගුණසේන ස්ටෝර්ස්" හි කැෂියර්වරිය ලෙසය.  රැකියාවක් කිරීමට තරම් අහේනියක් ඇයටත් ඇගේ පවුලේ අයටත් නොතිබුණද ඉගෙනගත් දේ අහක දමන එක අපරාදේ යයි ඇය නිතර දෙවේලේ දෙමාපියන්ට මැසිවිලි නගන නිසා ඇයගේ මවගේ සහෝදරයෙක්ට අයිති "ගුණසේන ස්ටෝර්ස්" හි රැකියාව තෝරා ගත්තා කියා ඇගේ මව මා හා අල්ලාප සල්ලාපයේ යෙදුන දවසක පැවසුවා මතකය. උසස් පෙළ සමත් ඇති නමුදු වාසිටි යාමට ප්‍රමාණවත් ලකුණු නොලැබූ නිසා උසස් අධයාපනයකද නියැලුනේ නැත. වාසිටි යාමට සමත් වුනත් ගෙදර උදවිය ඊට ඉඩ නොදෙන නිසා ඉහලට ඉගෙනීමෙන් පලක් නොවන නිසා එසේ නොකළ බව ඇය මා සමග දොඩමලු වූ දිනක කීවාද මතකය.  

දීපිකා හා මා හාද වන්නේ මා බෝඩිමට ආ මුල් කාලයේ පටන් මගේ කෑම වේල රැගෙන එමෙන් ඇති කරගන්නා දැන හැඳුනුම්කමෙන්ය.
දිනපතා මගේ උදෑසන කෑම වේලත් දහවල් බත් පාර්සලයත් ගෙන එම ඇයට භාර වී තිබුන රාජකාරිය විය. ඇය රාජකාරිය සඳහා යමින් ගමන්ය මට කෑම පාර්සලය දෙන්නේ.  
රාත්‍රී ආහාරය සඳහා මා ඇගේ නිවසට යාමට පුරුදු වී සිටියෙමි.  එසේ පැමිණි බොහෝ දිනවල මා ඇය සමග කතා බස් කර ඇත. ඇගේ නිවසින්ද එතරම් එයට බාධාවක් නොවිය. විටෙක රටේ තත්වයද, විටෙක ඉතිහාසයද අපගේ මාතෘකා විය. නමුත් ආදරය නම් වූ මාතෘකාව කෙදිනකවත් අපගේ සාකච්චාවට බඳුන් වී නැති බව සහතිකය.


තනියෙන් ජීවත් වීමෙන් හෙම්බත් වූ කල කසාදයක් කරගන්න දීපිකා ඇත්තටම හොඳ කෙල්ලෙක් යන සිතුවිල්ල මගේ හිතේ ඉස්මතු වෙන්නේ මේ කාල වකවානුවේදීය. හුදෙක් විවාහය යන අවශ්‍යතාව මත පමණක් පදනම් වූ සම්බන්ධකමකට මගෙන් ලැබුණු ඇරයුමට දීපිකාගෙන් දෙසතියකට නොඅඩු කාලයකදී මට පිළිතුරක් ලැබුණි. දීපිකා මගෙන් බලාපොරොත්තු වූ ආදරය මට පෙරලා ඇයට දීමට අවශ්‍යතාවයක් නොවුනේ මා ඇය හා සම්බන්ධකමක් ගොඩනගාගත්තේ විවාහයක් කරගැනීමේ අරමුණ ඇතිව පමණක් නිසාවෙනි.  ගැහැණියෙක්ට ආදරයක් බැඳීමක් මෙන්ම විවාහයටද ඒවා අවශ්‍ය බව මට තේරුම් ගැනීමට මට හැකියාවක් නොතිබිණි. ඊටත් වඩා තේරුම් ගැනීමට අවශ්‍ය නොවුනි. මගේ චරිතය කෙනෙකුට ප්‍රශ්නාර්ථයක් වුවද සම්මත වූ ලෝකයේ ක්‍රියා පටිපාටියට පරිභාහිරව අසම්මතව ඉපදුනු මමත් තවත් එක් ප්‍රාණියෙකි. මටද මාව තේරුම් ගත නොහැකි කල්හි වෙනත් කෙනෙක් කෙසේ නම් තේරුම් ගනීද.  


කාලය විටෙක ඉබි ගමනින් තවත් විටෙක විදුලි වේගයෙන් ගෙවෙන්නට විය.

මාගේ චරිතය මා ආශ්‍රය කිරීමෙන් තේරුම් ගන්නට දීපිකාට හැකි වන්නට අත. ඇය සොයනා පතනා සහකාරයා මා නොවන්නට ඇත...

කාලය සමග බොහෝදේ වෙනස් විය. බෝඩිම ඉදිරිපිට තිබු කොස් ගහ කනාටු විය. බෝඩිමේ මගේ තනි නොතනියට හිටපු පූස් පැටියාද මියැදුණි. එසේම දීපිකාද මට කෑම ගෙනෙන්නට අදිමදි කළාය.. මා ඇය සමග කතා කිරීමට අවශ්‍ය බව නිතර ඇයට පැවසුවත් ගණන් හිලව් වගයක් ලැයිස්තු කරන්න තියනවාය, මට සනීප නැතේය, යනුවෙන් බොරු හේතු කියා ඒ සෑම විටකම මා මගෑරියාය.

මා ඇගේ පියා හමුවී අපි දෙදෙනා සම්බන්ධකමක් පවත්වන බව කෙලින් කියා සිටියේ විවාහයක අවශ්‍යතාව මට තිබුණු නිසා මෙන්ම දීපිකා මට අහිමි වෙන ලකුණුත් පහල වෙමින් තිබෙන නිසාවෙනි.

"මැණිකෙත් එක්ක සාකච්චා කොරල උත්තරයක් දෙන්නම්කො. මේවා එහෙම තකහනියේ කරන්න පුළුවන් කාරනා නොවේනේ"


ඇගේ පියා වන සමරපාල මහතාගෙන් ලැබුන පිළිතුර එසේ විය. විශ්‍රාමලත් රාජ්‍ය සේවකයෙක් වූ සමරපාල මහතා පිළිබද මා විශ්වාසය තැබීමි. මට සතුටු දායක ප්‍රතිපලයක් ලැබෙතියි බලාපොරොත්තුවෙන් සිටි නමුදු ඔහු හමුවීමට නිවසට කීප වතාවක් ගියත් ඔහු මගෙන් වසන් වීමට උත්සාහ ගන්නා බව මට තේරුම් ගත හැකි විය.  

මා  ලංගම බසයක කොන්දොස්තරකම කරන නිසාත් මගේ නොන්ජල්කම නිසාත් අපේ ආදරයට.............., නැත.......... අපේ...... නැත.....මගේ සම්බන්ධකමට ඇගේ නිවසින්ද  බාධා පනවන්නට ඇතැයි මම සිතුවෙමි. සමරපාල මුදලාලිගෙන් පිළිතුරක් බලාපොරොත්තුවෙන් කල් යල් බැලීමක අවසාන ප්‍රතිපලේ ඇයගේ විවාහය හොර රහසේම තීන්දු වීමය.

කසාදයක් කරගැනීමේ සිතුවිල්ලට ඇස්පනා පිටම කන කොකා හැඬුවේ දීපිකා දෙමාපියන්ගේ ආශීර්වාදය සමගම ව්‍යාපාරිකයෙක් සමග පිටගම් ගිය දා පටන්ය. මිනිහෙක්ට ගෑනියෙක් අවශ්‍ය නිසා කසාදයක් බැඳීමට නමට "ගැහැනියක්" සොයාගන්න අවශ්‍යයයි යන හැඟුම මිසක ආදරයක් පෙරටුකොටගෙන නම් නොවේ මා දීපිකාගේ ඇසුර පතන්නේ. දීපිකා ගමෙන් ගිය දා මගේ සිතට එතරම් දුකක් නොදැනුනේ මා කොන්ද පණ නැති නොන්ජල් මිනිසෙකු නිසා නොව ඉහත්තාවේ කියපු ඒ කාරණය නිසාමය. 

දීපිකා මට වඩා සිව් වසරකින් ලා බාල වුනත් මට වඩා වයසක් ඇගේ මුහුණෙන් ඇය දෙස බලන්නෙකුට දැකිය හැක. දීපිකා එන්න එන්න කැත වුනා. වයසට වඩා වයස පෙනුනනේ. දීපිකා මගුල් ඇඳුමට තරබාරු වී සිටි බැව් සිතින. මම මගේ හිතට එසේ සිතන්නට උත්සාහ කළා නොව ඉරිසියාවක් වැනි හැගීමක් මට එසේ සිතීමට බල කළේය.

දොරට ගසන හඬක් අසුනෙන් කමිසයක් කරලාගෙන දොර පළුව මෑත් කර නිදිමත ඇස් පිහ දදා මිදුලට බැස විපරම් කලෙමි.  කිසිවෙක් නැත. මටම බැණ වදිමින් එන්නට හැදුකල අඹ ගහ යට සිමෙන්ති බැංකුව උඩ හිඳගෙන උන් රුවක් මගේ ගමන බාධා කළේය.
තවත් කිට්ටු වී සැක හැර දැන ගතිමි. 

කවුරුත් නොව ඒ

"දීපිකා" ය  

අකාරුණික දෛවය

"නොදකින් මේ වැස්ස, උදේ ඉඳන් චුරු චුරුව, කඩේකට පිලකට යන්න නෑ, රෙද්දක් වේලාගන්න නෑ, ළමෙක්ට ඉස්කෝලෙකට යන්න නෑ, පොඩ්ඩක් පායනකන් ඉඳල එලි පෙහෙලියට බැස්සොත් අයෙත් කඩා පාත් වෙනවා. තුහ්:" 

හප හපා හිටි  බුලත් හපේ ඉස්සරහින් ගලාගෙන යන වතුර පාරට දාල වැහි වතුරටම දෝත පාල කටත් හෝදගෙන තමන්ගේ ඉරණම අත්වෙච්ච සෙසු පිරිස දිහා සමස්ත බැල්මක් හෙලු 

මැදි විය මීට වසර පහලවකට පෙර ගෙවා දැම්ම ඒ මනුස්සයාගේ කතාවෙත් ඇත්තක්  නැත්තෙමත් නෑ කියල මට හිතුනේ දැන් මමත් මේ කඩ පිලට ඇවිල්ල පැය භාගයකටත් කිට්ටු වෙන්න ආව හන්දා.

 

අද සෙනසුරාදා හින්දා වරුවෙන් බෝඩිමට යන්න කියල හිතන් ආවට ඉතුරු වරුවත් මෙතනම ඉන්න වෙයි කියල මගේ හිතේ තිබුනෙත් අර වයසක මනුස්සයාගේ හිතේ  තිබුන සිතුවිල්ලට සමාන සිතුවිල්ලක්.

 තවත් ඒ විදිහටම පැය භාගෙකට ආසන්න කාලයක් හිටියත් සතුටුදායක ප්‍රතිපලයක් නැති හින්දා මම බෝඩිමට එන්න ආවේ පොඩ්ඩක් තෙමුනත් කමක් නෑ බෝඩිමේ ඇඳට වෙලා හවස් වෙනකම් පොරෝගෙන නිදා ගන්න එකනේ කියල හිතලා. 
උදේට කෑම එක අරන් යන බ්‍රවුන් පේපර් කවරේ ඔලුවට තියාගෙන වතුර වලවල් බේර බේර බෝඩිම පැත්තට අඩිය ඉක්මන් කලේ ඇඟේ හිරිගඩු පිපෙන සීතල මගේ ගතේ අන්තිම ජවයත් උදාසීන කරලා දාන්න කලින්. සපත්තු දෙක අඩිය තියන තියන වාරයක් ගානේ "ච්රිස් ච්රිස්" ගානවා. 


සපත්තු මේස් තෙත බරියම් වෙලා. ඇඟිලි කරුවලට හරි අමුත්තක් දැනෙනවා. සපත්තුව වැස්සට තෙමිලා අඩිය ගැලවුනොත් පහුවදාට කන්තෝරු ගිහිනුත් හමාරයි. අද ගත්තු පඩි පැකට් එකෙන් මේ හදිස්සියේ සපත්තු දෙකක් ගත්තොත් මාසේ යන්තම්වත් රෝල් කරන්න වෙන්නේ නෑ.  ඒ සිතුවිල්ල මගේ ගමන තවත් පමා කළා.

කඩවල්, බස් නැවතුම්පළවල්  වලට මුවා වේවි, බෝඩිමේ දොර ලඟට ඇවිත් නතර වෙනකොට ඇඳුම් වලින් සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයක් වතුරෙන් තෙත් වෙලා. ඒ මදිවට කළු කලිසම පුරාම මඩ පාරවල්. එකත් ඉවසන්න පුළුවන් ඒත් මෙච්චර හෙමින් ඇවිල්ලත් සපත්තුවේ අඩිය ගැලවිලා තියනවා දැකලා මගේ කටින් සිංහල ශබ්දකෝෂයේ නැති වචනක් පිටවුනේ හිතේ තියන තරහටම. ඊටත් වඩා දුකට.  ඔලුව දිගේ බේරෙන වතුර උදේ කන්තෝරු යද්දී ඔලුවේ ගාපු පොල් තෙල් ටික මූණට හෝදගෙන ඇවිල්ල. පොල් තෙල් වල මුඩු රහත් දිවට දැනෙන්න ගත්තායින් දනී පනී ගා බෝලකුඩුවේ එල්ලලා තිබුන සරම් කඩමාල්ල පටලවාගෙන තෙත ඇඳුම් ටිකත් ගලවල කලිසම විතරක් පුටුව උඩ වනල ඉතුරු ඇඳුම් ටික බේසමට ඔබාගෙන නානකාමරයට රිංගුවේ වතුර පනිට්ටු දෙකක් වක්කරගෙන හොඳ ප්ලේන්ටියක් බීලා ඇඳට ගුලිවෙලා ඔලුවේ ඉඳන් පොරවාගෙන නිදා ගන්න හිතාගෙන. කලිසම හෝදන්න පැය බාගයක් වත් යන නිසා එක හෙටට කල් දානවා.
මේ සීතලේ ඕක හෝදන්න බෑ කම්මැලියි.

 

පැය බාගයකට විතර පස්සේ නාන කාමරයෙන් ඇවිත් හෝදපු ඇඳුම් ටික පිළිකන්නේ වැලෙන් වැනුවා. සැහැල්ලුම බතික් සරමට බැස්සේ අත්දිග කමිසයකුත් කරලාගෙන.

වතුර ටිකක් රත් කරන්න හීටරේ ගහල මේසේ ගාවින් ඉඳගෙන මේසෙට දාල තියන පත්තර කෑල්ලේ තියන වචන ටික කියෙව්වේ පුරුද්දට වගේ,

අඩුසීනි, වැඩි කහට ප්ලේන්ටිය මට කවදත් රසය. සීනි බෝතලය හුරලා හුරලා හදා ගත්තු ප්ලේන්ටිය මහා තිබහකින් තොලගාමින් ජනේලය ලඟට කිට්ටු උනේ ඉස්කිරිම ළඟ තෙමෙන තැනට පොඩි බේසම් කෑල්ලක් තියාගෙනම. 

 

වැස්ස ආයෙමත් වැඩි කළා. හුළං පාරකුත් සැරේටම හමනවා. ඇඳ ගාව ජනේලයේ වීදුරුවේ මෙහා පැත්තෙන් මතුවෙලා තිබ්බ වතුර වාෂ්ප බින්දු ටිකේ ඇඟිල්ලෙන් ලොකු අකුරෙන් "තනිකම" කියල ලිව්වේ ඇයි කියල මට තේරුමක් තිබුනේ නෑ.  නමුත් ඒ වචනේ දිහා බැලෙන බැලෙන වාරයක් ගානේ මගේ හිත මහා ආත්මානුකම්පාවකින් දැවෙන්න පටන් ගත්ත. මට මහා අසරණකමක් දැනෙන්න ගත්ත. නෑදෑයෙක් සහෝදරයෙක් වත් නැති කාත් කවුරුවත් නැති කොළඹ වන්නියේ ගෙවන්නේ මොන කරුමක්කාර ජීවිතයක්ද කියල හිතුනා.   අන්තිමට කරේ දාගෙන හිටපු තුවායෙන්ම එක පාරින් වීදුරුවේ "තනිකම" මකල දැම්මට හිතේ පැල්  බැඳගෙන ඉන්න "තනිකම" මකන්න ඒ තරම් ඉක්මනට බැරි බව මට හොඳටම සහතිකයි. 

තේ කෝප්පය ඉවර වෙනකොට මට නිදිමතක් ආව හන්ද කෝප්පය ජනෙල් ගැට්ට උඩ තියල ඇඳට පැන්නා. "ඩොහ්" ඇඳ පොල්ලක් ගැලවිණි. අමාරුවෙන් තටමාගෙන ඒක තිබුන විදිහට හදාගෙන බෙඩ් ශීට් එක පොරෝ ගත්තේ සැප නින්දක් දාන්න. 

  

ගෙදරට සල්ලි කීයක් වත් යැව්වේ නෑ. කාලෙකින් අලුත් කමිසයක් ගත්තේ නෑ. අලුත් ඇඳුමක්වත් නොගෙන පඩියෙන් බාගයක් අම්මට යවනවා. නංගිටත් විභාගෙට වියදම් සැරයිලුනේ. තාත්ත නම් බිබී කියව කියව ඇති. අම්ම පොලට ගිහින් ආවද දන්නේ නෑ. චුටි නංගිය දැන් දන ගානවා ඇති.

අනම් මනම් විකාර හිතුවිලි මාව පැය 3 කටත් වඩා නින්දක අතරමන් කරලා. හිටි හැටියේ ඇහැරුනේ කන ලඟම විදුලියක් කොටන සද්දෙට. අවේලාවේ නිදාගැනීමෙන් ඇඟට දැනෙන කාලකන්නි ගතිය මදිනොකියන්න දැනුන. හතර වටින්ම අඳුර. 

අතගාල අතගාල බිත්තියේ ස්විච් එක හොයාගෙන දැම්මට වැඩක් නොවුනේ එවලේ කරන්ට් එක නැතුව තිබුන හන්ද

කෝට්ටේ යට තිබ්බ ගිනිපෙට්ටියේ ඉතුරුවෙලා තිබ්බ කුරු දෙකෙන් එකක් අරන් ඉටිපන්දමක් පත්තු කළා. 

වැස්ස පායලා තිබුනට තවමත් කොහාට හරි වහිනවා. එකයි මේ විදුලි කොටන්නේ. මගේ හිතේ සිතුවිල්ලක් එහෙම හිතුව. 

දනී පනී ගාලා කුණු කෙල ටික හෝදගෙන කන්න මොනා හරි හදන්න බලනකොට මතක් උනේ උයන්න තියා සම්බෝලයක් හදන්නවත් බී ළුණු ගෙඩියක්වත් ලෑලි තට්ටුව උඩ නෑ නේද කියල.

"නොදකින් අමන වැස්ස හන්ද එලවළුවක් ගේන ඒකත් අමතක වුනානේ. දැන් ඉතින් පලයන්කෝ පයින් හන්දියට."

හිතේ අවේගකාරී හිතුවිල්ලක් හිස ඉස්සුවේ එහෙම.  

කේන්තිය පිටින්ම  පොකට් පිරුන මගේ ප්‍රියතම කොට කලිසම ඇඳන් හිටපු කමිසය පිටින්ම ඇන්දේ ගැලපීමකට කියල විශේෂයෙන් අඳින්නේ නැති හන්ද. පුටුව උඩ වනපු ඇඳන් ගියපු කලිසම අතට අරන් පර්ස් එක හොයනකොට මගේ ඔලුවට පොල්ලකින් ගහනවාක් මෙන් දැනුනි.   

උගුරකට වෙලුනේ අම්මගෙත් ලොකු නංගිගේත් චුටි නංගිගේත් මුහුණු වේගයෙක් එකින් එක මගේ හිතේ මැවෙද්දී.  

"දෙයියනේ මගේ පර්ස් එක ? "

පණපිටින් මියැදෙමි

අතට ගත්තු වැලිකැට අහුරක් ආයෙම වැලි ගොඩකට දාල පිස්සුවෙන් වගේ ආයෙම අතේ තිබුන වැලිකැට ටිකම හොයන්න හදන කෙනෙක්ගේ හිතක් වගේ මගේ හිතත් තියෙන්නේ හරිම අවිනිශ්චිත තැනක. විඳින්න ඕනේ තරම් දුක් විඳලා විඳලා, හිතල හිතලම අන්තිමට මට පිස්සු හැදීගෙන එනවා වගේ හිතෙනකොට, දැනෙනකොට ඔලුව හයියෙන් ඇඳ වියලේ ගහගෙන ගහගෙන යන්නේ හිතේ තියන කේන්තිය නැති වෙනකම්. 

එත් අන්තිමට නළල පුරා කැටි ගැහුණ රතුම රතුපාට ලේ බින්දු කීපයක් ඇරෙන්න හිතේ ඉතිරි වෙන්නෙ  තවත් තරහක් විතරයි කියල අනන්තවත් හිතුනට මේ දේ ගොඩක් දවස් වල මගේ අතින් වුනා. වෙලාවක් අවේලාවක් නැතුව අඳුරු කාමරයේ බිත්ති හතරට කොටුවෙලා ඇඳේ ගුලිවෙලා ඉන්නකොට දන්නෙම නැතිව නින්ද යනවා. එහෙම ඇස් පිය වුන වෙලාවක ජීවිතේ හා හාපුරා පටන් ගත්ත ඒ සොඳුරු අතීතය නිශ්චිත සැලසුමක් රටාවක් නැතුව  පියවරෙන් පියවර  අපැහැදිලි සිතුවමක් වගේ සිහින මං මාවත්වල සිත්තම් වෙද්දී මහා ලෝභ කමකින් හිත පිරෙනකොට කොච්චරනම් හීනෙන් හිනා වෙලා ඇහැරිලා ඇත්ද, ඒ  වගේම මං කරුමක්කාරයෙක් කරපු ඒ අතීතෙට බයවෙලා ශාප කරගෙන, මං කෑගහගෙන අඬාගෙන කොච්චරනම් නැගිටලා ඇත්ද ? දවස තිස්සෙම ඇස් රතු පාට වෙනකම්, උගුර ලේ රහ වෙනකම් මං ඇඩුවේ ඔයාගේ ඔය දඩබ්බර හිතේ උණුසුම හිතේ හැටියට විඳින්න බැරුව පැටියෝ.

අමාරුවෙන්  ඇඟේ තියන හයිය ඔක්කොම අරන් ඇඳේ අනික් පැත්තට හැරිලා බිත්තිය දිගේ යන කළු කුඹි පේලිය ගණන් කරන්න හැදුව. දන්නෙම නැතුව හිත පාවෙලා පාවෙලා යන්නේ ඒ අතීතයටමයි. කොයි තරම් හිත අතීතය ඉල්ලන එක නවත්තන්න හැදුවට මට එක කරන්න බෑ. ඒ තරමට ඒ සුවඳ මගේ නහරයක් නහයක් ගානේ පැතිරිලා.  ඉතින් මං කියල මොකක් කරන්නද. කඳුළු කැට වලට අවසරයි ඔහේ ගලාගෙන යන්න. තවත් දෙනෙත් වල නවතින්නෙම නැතුව.


කල්පයක් පෙරුම් පුරලා පුරලා හිතේ රජවෙච්ච පුංචි දඩබ්බරකාරිගේ ඒ හිනාවට, අතොරක් නැතුව කියවන පුංචි දෙතොලට මම පැලීගෙන ආදරේ කළා. මොකක් හරි වැරද්දක් කරලා ඒ ඇස් ඉස්සරහ අසරණ වුන දවසට ඒ ඇස්වල මැවෙන ආදරණීය තරවටුවට තමයි මං ගොඩක්ම බය වුනේ.

සමහර කාලවලදී අපට උත්තර හොයා ගන්න අමාරු ප්‍රශ්න ආපුහාම ඔයා මගේ අත්දෙක අල්ලාගෙන මට හේත්තුවෙලා බිම් බලාගෙන ඇහෙන නොඇහෙන ගානට අඬනකොට මං කොයි තරම් අසරණ වෙනවද කියල ඔයා දැනන් හිටිය හන්ද වෙන්නැති මං අඬන්න එපා කියල කිවම, "මං අඬන්නේ නෑ රත්තරන්" කියල කඳුළු අස්සෙන් බොරු හිනාවක් මවාගෙන මං දිහා, මගේ ඇස් දිහා ඇහිපිල්ලමක්වත් හෙලන්නතුව බලාගෙන ඉන්නේ. ඔයා එහෙම බලපු හැම දවසකම මගේ ඇස් තෙත් වෙනවා, ආයාසයකින් ඒ කඳුළු කැට නවත්තගන්න මට හයියක් තිබුනේ නෑ. ඊටත් වඩා ඕනේ කමක් තිබුනේ නෑ.   මං අඬනකොට මගේ කඳුළු දිහා බලලා ඔයා මට අඬන්න එපා කියනවා. කොහොම හරි ඒ අඬපු  හැම දවසකම අපි දෙන්නම අඬ අඬ හිනා වුනා. . අඬලා අඬලා අන්තිමට මේ හිතේ නහරයක් නහරයක් ගානේ පැතිරිලා තියන, කාවැදිලා තියන ආදරේ එක හුස්මකට අරගෙන ඔයාගේ පුංචි නළල් පොඩියෙන් තියන්නේ උණුසුම්ම උණුසුම් හාදුවකින්. ඒ හාදුව දුන්නට පස්සෙත් ඔයා ඒ හාදුවට ලෝභකමෙන් වගේ ඇස් පියන් ඉන්න දිහා බලන් ඉන්න මං ගොඩාක් ආසයි කියල දවස් කීපයක්ම කියන්න හැදුවත් මොකක් හරි හේතුවක් නිසා අද වෙනකනුත් මට ඒක කියා ගන්න බැරි වුනා. හදිස්සියේ මතක් වෙන මේවගේ කතා කියන්න ඔයා ලඟට දුවගෙන දුවගෙන එන්න මට හිතෙනවා මැණික. මං එනවා දැකල ඔයාගේ මුණේ ඇඳෙන ඒ හිනාව මට අයෙත් බලන්න ඕනේ මගේ වස්තු.  මට කල්පයක් ජීවත් වෙන්න ඔය හිනාව හයියක් වෙනවා. ඉස්සර මං එහෙම කියපු දවසක


"ආ එහෙනම් ගෙදරින් ගිහින් තියා ගන්න එකනෙ ඇත්තේ හැමදාම බල බල ඉන්න." කියල


ඔයා කට උල් කරලා කියනකොට මං

"හිතේ ඇති අපේ ගෙදර එන්න" කියල


ඔයාගේ නහය රතුවෙනකම් මිරිකුවේ ආදරේට කියල ඔයා දන්නවා. කොයි තරම් හයිය හිතක් මට තිබුනත් ඔය අහිංසක ඇස් අග්ගිස්සේ පිපෙන කඳුළු මල් මගේ පිරිමි හිතේ හයිය නැත්තටම නැති කරලා දානවා, මං මහා බොළඳ විදිහට ඔයාට ආදරේ කලේ ලස්සන ලෝකයක් හිතේ මවාගෙන. දෙවියනේ අපි මොන තරම් සැහැල්ලුවෙන් සන්තෝසෙන්ද හිටියේ. අද ඒ හිනාව, අහිංසක මුරණ්ඩුකම මගෙන් උදුරගන්න තරම් දෛවය නපුරු වෙලා. හිනාව, ඔය බැල්ම මට ආයේ කවදාවත්ම හොයාගන්න බැරි හැතැප්ම කෝටි ගානක් ඈතට ගිහින්.  

මාත් එක්ක අව්වේ වේලි වේලි පැය ගණන් කතා කර කර ඉන්නකොට, එකම බස් එකේ හතර පස් සැරයක් එහාට මෙහාට යනකොට මගේ හිතට දැනෙන්නේ පුදුම හැගීමක්. ඔයත් එක්ක ගෙවපු හැම තප්පරයක්ම මගේ ජීවිතෙන් හරි ලස්සනට ගෙවිල ගියා. ඔයා බස් එකේ කවුළුවෙන් ඈත අනන්තය දිහා බලන් මොන මොනවද හොයනකොට මං ඔයා දිහා හොරෙන් බලාගෙන ඉන්නවා. මගේ හිත මටම කීකරු නෑ ඒ වගේ වෙලාවට. ඔයා හදිස්සියේම මාව මතක් වෙලා මගේ උරහිසේ ඔලුව ගහගෙන වරු ගණන් කියවන ඔය මුහුණේ මැවෙන හැම හිනාවක්ම අයිති මට විතරමයි කියල මං කොච්චර ආඩම්බර වෙලා ඇත්ද. ගෙදර ගිහිනුත් කොච්චර හිත හිතා ඉන්න ඇත්ද. මගේ නින්දවල් කොච්චර හොරකම් නම් කරලා ඇත්ද ඔයා.
හරියටම 2010.03.27 දවසේ හැන්දෑවේ අපි වෙන් වුනේ කොච්චරනම් ආදරෙන්ද.
දවස තිස්සෙම ඔයාගේ හුස්මත් එක්ක දැවටී දැවටී ඉඳල ඔය ඇස් මානයෙක් මිදෙන්න මගේ හිත ලෝබකම් කළා, ගෙවෙන තත්පරයක් ගන්නේ ඔයා ලඟම ඉන්නමයි හිත.

"ඔයා එන්න ඕනේ නෑ මට යන්න පුළුවනි"


"බෑ බෑ මට ඔයාව තනියම යවන්න බෑ, කළුවරත් වැටෙනවා"


"මාත් එක්ක මගට ඇවිත් ගෙදරට අහුවුනාම ආයේ කවදාවත් හම්බෙන්න බැරි වෙනවට කැමතිනම් එන්න"

"පොඩ්ඩ දුරක්"

"පොඩ්ඩ දුරක්වත් එපා"


"ම්...ම් එහෙනම් පරිස්සමෙන් ගිහින් ගිය ගමන් මට කෝල් එකක් දෙන්න"


"ම්.... මං බහිනවා.... බුදුසරණයි."


"බුදුසරණයි"

ජීවිතේ මං ගොඩක්ම ආස කරන හිනාව ඔයාගේ දෙතොල් අතරට අවෙත් ඔයාගේ අතින් මගේ අත ගිලිහුනෙත් එකම වෙලාවක. 

ගෙදර ගිහින් ඔයාගෙන් කෝල් එකක් එනකම් මග බලන් හිටපු මම ඔයාගෙන් කෝල් එකක් අවේ නැති හන්ද බය වෙලා හිටියේ.  රෑ 8 ත් පහු වෙලා. දෙපාරක් හිත හිත ඉන්නැතුව බයික් එකේ නැගල මං ඔයාගේ ගෙවල් පැත්තට ඉගිලුනේ කොච්චර කැළඹීමකින්ද..
යන අතර මගදිත් ෆෝන් එක අරන් බැලුවේ ඔයාගෙන් මැසේජ් එකක් වත් තියද කියල. 
මහා මුසල කමක් පාර පුරාම පැතිරිලා. අනේ දෙවියනේ මගේ රත්තරන්ට කරදරයක්ද.....මගේ හිත ගැහෙන සද්දෙට මමත් බය වෙලා හිටියේ. නෑ නෑ එහෙම වෙන්නේ නෑ.  මම සැහැල්ලු හුස්මක් අරන් ඉස්සරහ බලාගෙන තවත් හයියෙන් අක්සිලේටරය මිරිකුවා.

ඔයාගේ ගෙවල් කිට්ටුවට එනකොට.........

දෙවියනේ ඇයි මෙච්චර පාර පුරා මිනිස්සු. ඊටත් වඩා ඔයාලගේ ගෙදර එකම විලාපයයි. අනේ මගේ මැණික. ඔයාට කරදරයක්වත්ද. නෑ නෑ එහෙම වෙන්නේ කොහොමද අපි කාටවත් වරදක් කරන්නේ නෑනේ. මගේ හිත සන්සුන් කරගන්න මට විනාඩි කීපයක් ගත වුනා.

බයික් එක පැත්තකට කරලා නවත්තල පාරේ ගිය කෙනෙක්ගෙන් ඇහුව.


"අංකල්...... මොකද මේ කලබලේ"

"දෙයියෝ නුහුලන අපරාද ළමයෝ මේවා"

"ඇයි අංකල් මොකද වෙලා තියෙන්නේ"

"දෙව්මිණි කෙල්ල"

"ඉතින්"

මට කෙලින් සිටගෙන ඉන්න බැරි විය.  කන්දෙක රත්වීගෙන මා වටේ ඇති සියලු දේ කැරකෙන්නට විය.


"දුෂණය කරලා මරල දාල"


හුස්ම ගන්නට නොහැකි වී...මගේ පපුව මොහොතක් නැවතිණි..
පෙම්වතෙක් තමන්ගේ ආදරණීය පෙම්වතිය ගැන අහන්න අකමැතිම දුක්බරම කාලකන්නිම වචන වලින් එකක් අහන්න මට සිද්ධ වුනා.

"දෙ...........ව්.............මි...............ණි...............!"

බොහෝ දෙනෙක් බොහෝ දේ තේරුම් ගන්නට ඇත.

ලෝකය මගේ ඉදිරියේ  කඩා වැටුණි... මාරු විකාරෙන් මම බයික් එකට නැගල පුළුවන් තරම් හයියෙන් පාරට ආවේ යන තැනක් හිතා ගන්න බැරුව. කව්රුත් නැති තැනක නවත්තගෙන පැය ගානක් ඇඩුවා. මං ඔකුන්ගෙන් පලි ගන්නවා, දෙව්මිණි ...ඔව් මගේ රත්තරන් මමත් ඔයාට සාධාරණයක් ඉෂ්ට කරලා ඔයා ළඟටම එනවා, එහෙම හිතල ආයෙම දෙව්මිනිගේ ගෙවල් පැත්තට අවේ පුදුම වේගෙකින්. දෙනෙත් පුරා බැඳුනු කඳුළු පටලය මට මග ඇහිරීය...ඉදිරියෙන් පේන ඇස් කන කරන එළියෙන් පාර තවත් පෙන්නේ නැති හින්ද බයික් එක ස්ලෝව් කරා.

"දඩාන්"

මට මතක එපමණයි

......................රෝහලේ මාස ගණනකට පසු................................

යන්තම් වත් පියවි සිහියට එන විට මගේ ඉනෙන් පහල පණ නැති බව දැනුනු විට යන්තම් ඔලුව උස්සා බැලු කල  දුටු දෙයින් හිත අදහා ගත නොහැකි විය.

දෙවියනේ මගේ කකුල් දෙක.

----------------------------------------------------------------------

මගේ ආදරණීය රත්තරන් දෙව්මිනිගෙන් ජීවිතය උදුරලා ගත්ත කාලකන්නින්ගෙන් පලිගන්න මට කකුල් දෙකක් මවල දෙන්න කියල විතරයි මං දෙවියන්ගෙන් ඉල්ලන්නේ..