Monday, July 16, 2018

කට කන ගෑනී

සතියක් හමාරක් එක දිගට වර්ෂාව නොලැබීමෙන් කොළඹ පදික වේදිකා කරකුට්ටන් වී දුහුවිල්ලෙන් පිරී ඉතිරී යමින් තිබිණි. තැනින් තැන ගැලවී ගිය බිම් ඇතිරුම් ගල් මග හරිමින් මම ගංගාරාමය දෙස හිඳ ටවුන් හෝල් දෙසට ඇවිද එමින් සිටියෙමි. නවීකරණ කරන ලද නව මුහුණුවරකින් ඉදිකරන ලද බස්නැවතුම් පළවල් අවට දැඩිව මුත්‍රා ගඳ වහනය වන්නට වූ අතර, අපිරිසිදු බෑග් මලු, පොට්ටනි පිරිවරාගත් හිඟන්නන්ගෙන් ජරාජීර්ණව, ඒවා ඔවුන්ගේ ස්ථීර නවාතැන් පළවල් බවට පත්ව තිබිණි. හිරු එළියෙන් මිදීම සඳහා මම පාර පැන විහාරමහාදේවි උද්‍යානයට සමාන්තරව දිවෙන පදික වේදිකාව තෝරා ගතිමි
.
මිනිත්තුවක් දෙකක් අතර කාලය තුළ අධික රස්නය තුරල් වී කොලඹ අහස ක්‍රමයෙන් අඳුරු වන්නට පටන් ගත් අතර, ප්‍රමාණයෙන් තරමක් විශාලව ඇදවැටුණු වැහි බින්දු වලින් සමන්විත ක්ෂණික වැස්සකට සැලකිය යුතු තරමින් මා දියබත් කරන්නට හැකියාව ලැබී තිබිණ. අවට ගස්වල ලැග හුන් කාකයින් හෙලූ වසුරු, වැහි වතුරට මුහුවීමෙන් බට අපුල ඌෂ්ණකර දුර්ගන්ධයක් අවට පැතිරෙන්නට විය.

මම නගර ශාලාව පෙනෙන මානයට පැමිණ ඇමතුමක් ගත්තෙමි. එ'මොහොතෙහි ක්‍රියා විරහිතව පැවති ඇගේ අංකය හා සම්බන්ධ වීමට යළි යළිත් උත්සාහ කරමින් සේනානායක මාවත ඔස්සේ මද දුරක් ඉදිරියට ඇවිද ආවෙමි. එකම තැන ගාල් කර තැබීමෙන්ම දිරාපත් වූ බට්ටා ලොරියක සෙවණෙහි පවත්වාගෙන ආ කුඩා කඩයෙන් ප්ලේන්ටියක් ගෙන අසල කෙටි බැම්ම මත හිඳ ගතිමි.

සචින්ත්‍යා දුල්හාරි, සිව් වසරකට පෙර ජීවිතය සතුවූ වපසරියෙන් වැඩි ප්‍රමාණයක් ඉතා කෙටි කලක් අත්පත් කරගෙන සිටි හා, ඒ සඳහා අයිතිවාසිකම් කියමින්ද සිටි ස්ත්‍රී ප්‍රාණය, ඉකුත් සතියකට ඉහතදී කොල්ලුපිටියේදී මුණ ගැසීම අහඹුවකි, සිදු නොවිය යුත්තකි, කම්පනයක් ශේෂ කළ මොහොතකි.

එතරම් තරබාරුද නොවන මහතකට උරුමකම් කී ඇය, පළමු වරට මුණගැසීමේදී ඈ පිළිබඳව එතරම් තැකීමක් ම'සිතෙහි නොවිණි. පාඨමාලාවෙන් ඉක්බිති ප්‍රායෝගික පුහුණුවේදී ඈ සමග එකම කණ්ඩායමකට නිර්දේශ වීමෙන් ඈ හා නිතර නිතර සම්බන්ධකම් පැවැත්වීමට සිදුවිය.

ජීවිතය හා යර්තාර්ථය පිලිබඳව ඈ සතුවූ දැක්ම, ඉතා සිත්ගන්නා සුළු සරලමුත් බැරෑරුම් සහ දුලබ එකකි. එය මා ඉතා ප්‍රිය කරන ගණයේ එකකි. ඊට අමතරව ඇගේ වපරය, මුල් දිනවල මුහුණට මුහුණ කතා කිරීම ඉතා අපහසුව දනවන්නක් වූවද, මිතුරුකම ප්‍රේමය දක්වා වර්ධනය වූ කලෙකදී ඒ නුහුරු ඇස්සරය මා මනසාභ්‍යන්තරය අසීමිත ලෙස තදින් වැළඳගෙන, අාකර්ශණය කරගෙන සිටීමට සමත්වී තිබිණ.

ප්ලේන්ටිය බී අවසන්වත්ම ඇගෙන් ඇමතුමක් ලැබිණ.

"හෙලෝ අනුරාධ, ...සොරි, ෆෝන් එක ඕෆ් වුණා, අද මුණගැහෙන්න එන්න විදිහක් වුණේ නෑ, ගෙදර එනකම් කියන්න විදිහක් තිබුනේ නෑ..සොරි"

"ආ හරි..කමක් නෑ.... මම ටවුන් හෝ...." මට වාක්‍ය කියවා ඉවර කිරීමට ඉඩක් නොලැබුන අතර ඇගේ පසින් අපැහැදිලි කටහඬක් ඇසෙනවාත් සමග ඇමතුම විසන්ධිවූ අතර, පුරා දෑ අවුරුද්දක් ඒ නොම්මරය වෙතින් කිසිම ප්‍රතිචාරයක් නොලද්ද්දෙන්, අතීතය විසින් ජීර්ණය කිරීම සඳහා යොදාගන්නා වූ පුදුම සහගත රසායනික අම්ල විසින් ඒ සිදුවීමෙහි ප්‍රභලතාවය යම් තරමක් හීන කර තිබිණි.

මාගේ එකම සහෝදරියගේ දරුවාගේ ඇසෙහි රෝගී තත්වයක් වෛද්‍යවරයෙකුට පෙන්වීම සඳහා ඇස්වාට්ටුවට ආ දිනෙක කවුන්ටරය අසලදී ඈ දෙවන වරට මුණගැසිනි. පමණට වඩා තරමක් කෙට්ටු වී හිඳී ඈ හඳුනා ගැනීම එකවරම නොහැකි වුවද, ඇගේ බැල්මෙහි සුපුරුදු බව ඈ කවරෙක්දැයි ඒවන විටත් මට පිළිතුරක් ලබා දී තිබිණ.

"අනුරාධ...!" ඇගේ වපර දෑසෙහි කළු ඉංගිරියා යුගල තරමක් තිගැස්මක සළකුණු මතු කළද, මොහොතකින් එය පහව ගොස් ඈ සාමාන්‍ය ලෙස හැසිරෙන්නට පටන් ගත්තාය.

"මගේ ෆෝන් එක නැති වුණා... ඔක්කොම කන්ටැක්ට්ස් නැති වුණා"

ඒ හමුවීමෙන් සතියකට පසු නැවත හමුවීමක් දුරකථන ඇමතුම් හරහා ස්ථීර වී තිබිණ. නිශ්චිත තැනක් නිවැරදිව නොවුණත් සුපුරුදු නගර ශාලව ඉදිරිපස මා තෝරා ගත්තේ, ඇගේ මනාපය පරිදි කතා බහ කිරීම සඳහා විහාරමහාදේවි උද්‍යානය හෝ ගංගාරාම දුපත, එතනට පැමිණීමෙන් අනතුරුව තෝරාගත හැකිව තිබු බැවිණි.

සේනානායක මාවත දෙසට හැරෙමින් මම ඇයට ඇමතුමක් ගතිමි.

"කොම්පඤ්ඤ වීදියේ ඉන්නේ විනාඩි දහයකින් වගේ ඔතන" 

මම දිරාපත් වූ බට්ටා ලොරියෙන් මින්ට් රසැති චුවින්ගම් එකක් ගෙන මුවේ ඔබා හපන්නට ගතිමි. ඈ හා විහාරමහා දේවි උද්‍යානය මැදින් ගොස් පාරක් වීදිය හරහා ගංගාරාම දුපතට යාමට මනසින් සැලැස්මක් අැඳිමි.
ඉක්බිති විනාඩි විස්සක කාලයක තුලදී දුල්හාරි මා සිටින තැනට ආවාය.

"අනුරාධ මෙතන මෙහෙම මීට් වෙන්න කතා කරන්න බෑ"

"හරි අපි පාක් එක ඇතුලට යං, එක්ක‍ො ගංගාරාම දුපතට යං"

"බෑ එහෙ මිනිස්සු ඉන්නවා, ප්‍රශ්නයක් වෙයි.. අඳුරන කෙනෙක් දැක්කොත් මට බයයි"

එතනින් ගමන් කරමින් තිබී ත්‍රීරෝද රියට අත දමා නවතා ගෙන ඈ හා එයට ගොඩවීමි.

"මහත්තයා කොහාටද...? නිදහසේ ඉන්න පුළුවන් ස්පාෙට් එකක් තියනවා, කොම්පඤ්ඤ වීදියේ, ඩ්‍රොප් කරන්නද, බය වෙන්න දෙයක් නෑ, ගානත් ශේප්, පාඩුවේ නිදහසේ මහත්තයලට ඉන්න පුළුවන්" රියදුරුගේ ප්‍රකාශය ගණනකට නොගත් මම "කොටුවට" කීවෙමි.

දුල්හාරි, තරමක් කලබලෙන් මෙන් හැසිරුණද, ඒ වගක් මා ගණන් නොගන්නා බවක් ඈ හට හඟවන්නට උත්සාහ කලෙමි.

"ඔතනින් දාන්න" ලේක්හවුස් වටරවුම අසලදී රියදුරුගේ පිටට තට්ටුවක් දමා නවතාගෙන, ඈ හා කඩිමුඩියේ ත්‍රී වීලරයෙන් බැසගතිමි.

"ඇයි බැස්සේ, කොහාට යන්න ද"

"ෆිල්ම් එකක් බලමු, ඒක නිදහස්, කාටවත් දකින්න විදිහකුත් නෑ"

ටිකට් පරීක්ෂක වෙත බොක්ස් ටිකට් දෙක දී, වලංගුතාවය පරීක්ෂා කිරීමෙන් අනතුරුව පෙන්වූ දිශාව වෙත මා ඇගේ අතකින් අල්ලාගෙන ගොස් කුටි පෙළෙහි කෙලරවම තැනක කුටියෙහි අසුන් ගතිමි.

ඉතා අපුල පුස් ගඳක් නාසයට දැනුනද දුල්හාරි වෙතින් කිසියම් විලවුන් වර්ගයක සුවඳක් ඒ අතරින් පතර දැනෙන්නට විය. ඉතා හුරු පුරුදු එකක් වියයුතුයැයි මා අපේක්ෂා කළද එහි කිසිම සමීප බවක් හෝ නුරාගී බවක් කැටිව තිබුනේ නැත.

"මට මුල ඉඳන් කියන්න වෙච්ච හැම දේම පැහැදිලිව" මා ඇගේ කලව මත වැටි නිදහසේ තිබුණ දකුණත අත මතට මගේ අත තබා ඉතා මෘදුව පැවසුවෙමි.

සිනමාගාර අවකාශය දෙස මොහොතක් බලා හුන් ඈ, හදිසියේ බෝඩිම අතහැර යාමට සිදුවූ ආකාරයත්, නිවසින් බලෙන් ගෙනා මංගල යෝජනාවන් වලට කැමති වන්නැයි කල අයියාගේ බලපෑම්ද, ඒවායින් මිදෙනු පිණිස රහසේම විදෙස් ගතවූ බවත්, එයද අසාර්ථක වීමෙන් යලි පෙරළා ලංකාවට පැමිණි බවත්, විස්වාස කළ හැකි, නොහැකි සිද්ධි දාමයක් පුර්ව පර ගළපමින් පැවසුවාය.

පුරා හෝරාවකට ආසන්න මොහොතක් ඉක්මගිය තැන,කෙටි විවේකය දැන්වීම පිණිස සීනුව හැඬවෙනවාත් සමගම, අඳුර පමණක් සාක්ෂි දැරූ එක්තරා උත්කර්ශවත් ඉසිඹුවකදී මම වේදනාවෙන් මර ලතෝනි දුන්නෙමි.
කුමක් සිදුවූයේද යන්න නිච්චියක් නොහිව නිලංකාර දුන් දෑසෙහි වේදනාවෙන් සිහි එලවා ගත නොහැකි තත්වයකට පත්වීමි.

එසැණින් මා පසෙකට තල්ලු කර දමා ඈ කුටියෙන් පැන දිව්වාය. අඳුරෙහි වැටි වැටි අත ගගා වේදනාව දරාගෙන මා ඈ පසුපස පන්නාගෙන ගියෙමි. සෙසු කුටිවල හුන් ජෝඩු, විදුලි එලි ආල‍ෝක යොමුකරමින් සිදුවුවේ කුමක්දැයි විපරම් කර සොයන්නට වූහ. ඒ අතර සිනමා ශාලාවේ සේවකයෙක් දොරටුව අසලදී මා නවතා ගත්තේය. ඒ ඇසිල්ලේදී ඉදිරිපස දොරටුවෙන් පිටවී යනු දුටු දුල්හාරි, ත්‍රීරෝද රියකට නැග සියක් වාහන ප්‍රවාහය අතර අතුරුදහන් විය.

ටිෂර්ටය සම්පුර්ණයෙන්ම ලෙයින් නැහැවී, මා වේදනාවෙන් හෙම්බත් වී, ලජ්ජාවටත් මතු මොහොත පිළිබඳව අවිනිශ්චිත වූ තත්වයකට පත්වී හිටියෙමි.

"කටකන ගෑනී, දැන් කෙට්ටු වෙලා, අඳුරන්ඩ බෑ, කලින් දැක්කනම් පැත්ත පළාතකට වද්ද ගන්නෑ, කාලෙකින් දැක්කෙ නෑ, අායෙත් පටං අරං, විලිලැජ්ජාවක් නෑනේ මහත්තයන්ට, චේන් පර්ස් තියේද බලන්ඩ"

දකුණතෙහි අල්ලෙන් මුව වසාගෙන මම වමතින් පසුම්බිය පරීක්ෂා කලෙමි.


Tuesday, May 8, 2018

උමතුකාරක



සය මසක පමණ සිට සෑම සතියකම බ්‍රහස්පතින්දා දිනකම, මා අතට පත්වන නිර්නාමික ලියුම එදින දහවල් දොළහ වනවිටත් නොලැබීම කණගාටුවට කරුණකි. තම ආදරිය මුණගැසීමට හා මුදු පහසේ දැවටෙනු පිණිස දිගු කලක් අසීමාන්තිකාශාව සහිතව දින ගණන් කරමින් සිටි පෙම්වතෙකුගේ බලාපොරොත්තුව හදිසියේ බිඳ වැටුණාක් මෙන් මම මළානික වී හිඳියෙමි.

 ලාච්චුවෙහි පිළිවෙලට අසුරා තිබුණු ලිපි විසි හතර නැවත නැවතත් මුල සිට කියවීම මිස, පෙළන ලද ඒ වියළි බවෙන් අත් මිදීම සඳහා කළයුතු අන් යමක් සිහියට නාවේය. පේලි තුන හතරකට නොවැඩි තරමක් වටකුරු අකුරින් ලියන ලද ඒ සියළු පණිවුඩ, සුදු හාෆ් ශීට් කොළ මත සටහන් වී තිබිණ. සෑම අකුරක්ම වචනයෙන් විස්තර කර නොහී රිදුමකින් මා වේදනාවටත්, සියුම් ආනන්දයකටත් පත්කරන්නට සමත් විය. කොහේ හෝ ජීවත්වන ගැහැණියකට එම අකුරු අයිති වන්නේ යයි නිගමනයකට ඒම පිණිස ම'විසින් කිනම් මිනුම් දඬු උපයෝගී කරගත්තේ දැයි නිච්චියක් නැත.

බෝල් පොයින්ට් තීන්ත වල සුවඳ හැරුණු කොට ඒ කඩදාසි වෙතින් හමා ආ කිසියම් සිහින් සුවඳකට මම ආශක්ත වී හිඳියෙමි. කාමරයෙන් බැහැරව, වටපිටාවන්හිදී විවිධ වුවමනාවන් සඳහා මා යනෙන තැන්වලදී පවා, ඒ සුවඳ අහඹුව නැහැයට දැනෙන මනසිකාරයක් දක්වා වර්ධනය වී තිබිණ.

ඒ නිර්නාමික උමතුකාරකය විසින් ම'ජීවිතයට ගෙන එන ලද හදිසි ප්‍රබෝධය නිසාවෙන් දෙෙනික වැඩ රාජකාරි අමතක වීමේ සිට උණූ තේ පානය කිරීමෙන් දෙතොල පුළුස්සා ගැනීම දක්වාද, නියමිත බස් නැවතුම මගහැරී, පයින් අාපසු නවාතැනට හා කාර්යාලයට පැමිණීමට සිදුවීම ආදී බොහෝ වෙහෙසකාරී අතපසුවීම් දක්වාද උඩු දුවා තිබිණ.

"මට ඔයාගෙන් දරුවෙක් ඕන" සෙනසුරාදා දින වරුවෙන් කන්තෝරු අවසන්වී සතියට වුවමනා කරන ලද කළමනාද දෑතින් එල්ලාගෙන නවාතැනට ගොඩවීමෙන් ඉක්බිතිව, දොර පාමුල බිම වැටි තිබෙනවා දුටු ඒ ලියුමෙහි සටහන් වී තිබිණ. සැනෙකින් මා කේන්ද්‍ර කොටගත් ලෝකය නිශ්චල වී දුමාර අංශු ගුලියක් බවට පත්විය විය යුතු වුවද, එහි ග්‍රහණයට නතුවන්නට ප්‍රථමව මා ඒ වනවිටත් පුටුවකට වාරුවී හිඳියෙමි. ලැබෙනා වූ නිශ්චිත ලිපිනයක් නැති, එවනා කෙනෙකුගේ නාම මාත්‍රයක් පවා සඳහන් නැති එ'ලියුමෙහි සටහන් වූ දේ තරම්, මා සසල කරලීමට සමත් වූ දෙයක් මින් එපිට අත්විඳ ඇති බවක් මතකයක නැත.

"කොහෙද යන පිස්සෙක්"

කාමරය පුරා පැවති කිසියම් බලාපොරොත්තු සුන්වීමකින් මඩින ලද අතිශය ගැඹුරු නිහැඬියාව බිඳිමින් දුරකථනය නාද විය.

"හෙලෝ.....!..." ඒ වනවිටත් ඇමතුම විසන්ධි වී තිබිණ.. ම‍ෙපිටෙහි රිසිවරය හඬක් නගමින් දුරකථන බඳ මත පතිත විය.

නින්ද විසින් අරියාදු ලැබූ අඩ නින්දෙහි, හෝරා කිහිපයක් සංවේදනයකින් තොරව ගෙවීමෙන් අනතුරුව රාත්‍රිය එළැඹී තිබිණ. රාත්‍රී ආහාරය සඳහා පාන් පෙති දෙකක් ටෝස්ට් කර පිළියෙළ කරගත් මම නාන කාමරයෙහි වතුර මල යට බොහෝ වෙලාවක් ගත කරන්නට ඇත.

 වටපිටාවෙහි ඉතා තද සීතලක් පැවති අතර ධාරානිපාත වර්ෂාවක් එපිටෙහි බොහෝ වේලාවක හිඳ ඇදහැලෙමින් පැවතිණ. වෙලාව රාත්‍රී එක පමණ වන්නට ඇත. සුපුරුදු පරිදි සියලු ලයිට් නිවා දමා මම ලියන මේසය මත කුඩා ආලෝක පහන දල්වා ගතිමි. එය, ගිය වසරෙහි මගේ තුන්වන නවකතාව "ජාතික සාහිත ප්‍රබෝධ" සාහිත්‍ය තරඟයෙහි ප්‍රථමස්ථානයට තේරීමෙන් අනතුරුව පැවති ඇගයීම් සම්මාන ප්‍රධානෝත්සවය අවසානයේ, තේපැන් සංග්‍රහය අතරතුර යුවතියක විසින් මා අත තැබූ තිළිණයකි. ඈ හට ස්තුති කරන්නටවත්, ඈ කවුරුදැයි දැනගන්නටවත් ප්‍රථම සෙනග අතරින් ඈ අතුරුදන් වී තිබිණ. ඒ පිළිබඳව පසු කලෙකදී පුවත්පත් සම්මුඛ සාකච්ඡා කිහිපයක පවා සඳහන් කොට ඈ හට විශේෂයෙන් ස්තුති කළේ ඇයි දැයි වැටහීමක් නැත. සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයෙන් ලැබුණු සෙසු ප්‍රශංසා හා ත්‍යාග නොසළකා හරින්නට තරම් සාධාරණ හේතුවක් නැත.

ටෝස්ට් කරන ලද පාන් පෙත්තෙහි නැවුම් වියළි සුවඳ කාමරය පුරා සැරිසරමින් පැවති අතර, මම අඩ'වසන් නවකතාව සඳහා කවියක් කුරුටුගාමින් හිඳියෙමි.

"හිමායිත
මධු බඳුන් දෑසින්
මා සසල කළ ගැහැණි
මා උමතු කල ගැහැණි,

ලොව සුණු විසුණු වී
මා දැවෙන................


දුරකථනය නාද විය. ඒකාග්‍රතාවය බිඳීමෙන් බට ආවේගය සහිතව මම රිසිවරය අතට ගතිමි. කෙනෙකු හුස්ම ගන්නා හඩක්, අපැහැදිලි දුරකථන ශබ්ධ සංඛ්‍යාත අතරින් ඇසෙන්නට විය

 "හෙලෝ !.. හෙලෝ !!. කවුද..කාටද කතා කරන්න ඕන?" පිළිතුරු නැත. ප්‍රතිපසින් රිසිවරය තබන හඬ පැහැදිලිව ඇසිනි..

වර්ෂාව හරිහැටි තුරල්වූ පාටක් නැත. වහලයෙහි රැස් වූ වතුර, වැහි පීල්ල ඔස්සේ නිදහසේ කාණුවට විසිරෙන ඝෝෂාව අතරින් මා තිගැස්සී ගියේ කාගේ හෝ දොරට තඩිබෑමකිනි.

වේලාව පාන්දර දෙකයි තිහට ආසන්නව තිබිණ. මොනයම්ම කාරණයකට වුව දොර නොහරිමියි සපථ කොටගත් මම කළුවර අත ගා සාලය දෙසට ඇවිද ආවෙමි. නොනවත්වා දොර පලුවට තඩිබෑම හේතුකොටගෙන, මා සිරුර තුල කලක් තිස්සේ නිද්‍රශීලිව හුන් බොළද සත්වයෙකු ඇහැරී තිබිණ. ජනෙල් බීරළු තුළින් හිරිකඩ තද සුළං සමග සාලයට පාත්වෙයි. මම ඉදිරිපස ජනේලය අසල පුටුවකට නැග බීරළු කාවුලෙන් දොර අසල බිම විපරම් කළෙමි.

කළු වැහි කබායක් පැළඳ ඉන් හිසද ආවරණය කරගත් කෙනෙකුගේ අපැහැදිලි ඡායාවක් විසින් යලිත් දොරපලුවට තඩි බාන්නට විය. අනතුරුව ඒ සිරුර එතනින් මෑත් වී අත රැඳී විදුලිපන්දමක ආලෝකය, ජනේලයෙහි වීදුරුව අතරින් සාලය තුළට යොමන්නට විය. මම වහා පුටුවෙන් පැන දොරෙහි සෙවණැල්ලට මුවා වීමි. ආලෝකය නිවා දැමු ඒ රුව සිමෙන්ති පඩි කිහිපය බැස ගොස් වර්ෂාව මුසු අඳුරෙහි සැඟව යන අයුරු යතුරු සිදුරෙන් දැකගත හැකි විය.

හිරිකඩ ඉහිරී තිබුණු සාලයෙහි සීතල බිම පාගා මම නිදන කාමරය වෙත සෙමින් පියවර තැබුවෙමි. ඒ මොහොතෙහි කිසිසේත් සිදු නොවිය යුතු අයුරකින් කාමරය පුරා ඒ ඉමිහිරි සුවඳ විසිරී පැතිරී තිබිණ.

ලියන මේසය අසල පුටුවෙහි කළු වැහි කබාය හැඳගත් රුව, හිඳගෙන හිඳිනු දැකීමෙන් ලද තිගැස්මෙන් මා, පය ලෙස්සා බිම ඇද වැටිණි.

"පිටිපස්සේ දොර ඇරලා තිබුණේ" සියවරක් සංසුන් සෞම්‍ය ගැහැණු හඬකින් කළු කබාය හැඳගත් සිරුර මිමිණීය...


~ රයිටර් ~

Thursday, January 18, 2018

රිදවාගනු පිණිස

 

 

 

නොලියන්නයැ'යි මතු

"දුක හිතෙන කවි" යළි,

පුන පුනා ඔබ,

ඇමතුමකින්

කොඳුරයි,

 

"නොගොසින්" හිඳින්නැ'යි,

දෙතොලින් කිව නොහී

යම් දෙයක් ගැන,

එ'කවි'මුවින් මිමිණෙයි,

 

නොගොසින්ම ඉන්නට

බැරි ගමන් ඇති බවට,

යා යුතුම ගමනින්

අඩක් නිමකළ බැවින, 

 

මේ කවිකඩත් ඔබට,

රිදවාගනු පිණිසමයි..!

 

~ හර්ටින්ග් රයිටර් ~

සත්‍යාදරී ස්නේහී



 


ඉතිහාසයේ සරනා
සත්‍යාදරී ප්‍රේමී,

යටගියාවක ගිලිහුණු
නපුරු කඳුලක් ඇහැරී,
ඔබ සොයයි මිතුරී,
සුසුම් සසලයි
ස්නේහී,

කාලයේ කළු වැලි
තලා සොය සොය,
මතක රැස් කඳ
වළලනා යුවතී,
වමත මුදුවක්
පළඳිනා ගැහැණී,


කල්ප නින්දෙන්
අවදිවනු මැනවි... 



~ ප්‍රීහිස්ටොරික් රයිටර් ~