අපිත් ගියා හඳපානේ හොරපාරෙන් [1]

හඳපාන තරම් සෞම්‍යවුත් සුන්දරවුත් තවත් ආලෝකයක් මිහිපිට ඇත්දැයි මම නොදනිමි. එමෙන්ම රාත්‍රී අඳුර,  සැබැවින්ම සඳ එලියතුල ගැබ්ව ඇති අව්‍යාජ සුන්දරත්වය කවියන් කිවිඳියන් මෙතරම් ආදරයට උපමා කරගන්නෙත් ඒ නිසාම වෙන්නැති. වරෙක ඇය සඳ එලිය වෙයි. වරෙක ඔහු සඳ එලිය වෙයි. තවත් වරෙක සඳ එලිය මොවුන් දෙදෙනාගේම නිහඬ සාක්ෂිකාරයෙක් වෙයි. ඉතින් සඳ එලියට ලොබ බඳින්නට ඔබගේද මගේද හිත් ආසා නොකරන්නේ නම් පමණකි පුදුමේ. සඳ එලිය ගැන වර්ණනා, අටුවා ටීකා ටිප්පටිකා තවත් කීමෙන් පලක් නොවන්නේ යයි හිතෙන නිසා එවන් වූ සෞම්‍ය සුන්දර හඳ එළියේ මා විඳි ඒ කොමලියගේ සීතල පහසේ ඔබත් තවත් එක් සාක්කිකාරයෙක් කරන්නයි මේ සුදානම.

වර්ෂය...ඒකාන්තයෙන්ම 2010...... ඔව් 2010 තමයි.  ඒ උසස් පෙළ ඉවර වෙලා ගෙදර ඉන්න කාලේ 

ජීවිතයේ නිදහස්ම කාලේ උපරිමයෙන්ම විඳගෙන ඉන්න අපිත් හරියට ග්‍රීස්ම නිවාඩුවේ "මොණරනැටුම් ගලේ" අපි යවන පාට පාට සරුංගල් වගේ. ඈත ආකාහෙට ඉගිල්ලෙන්න වෙර දරන අපේ හිතුත් තේඩාව කඩාගෙන යන්න 
අපේ ඇඟිලිත් එක්ක පොරකන සරුංගල් වගේ. අපේ හිත් කොච්චර නම් නිදහස්ද. 

උක්ත ආක්‍යාත, ඇරිස්ටෝටල්ගේ දාර්ශනික පාඩම්, ප්‍රස්තුත, ග්‍රීක්ගේ වර්ගීකරණ 
මේ මොනවත් නැති හිත හරියට නිල් පාටට පායලා තියන අහස වගේ. මොනවයින් නම් බරක්ද.?

මේ මොහොතේ ඔබේ ඒ සොඳුරු කාල පරාසය ගැන මතක් වී ඔබේ හිතට මහා ලෝබකමක් දැනුනානම් මං අතිශයින්ම සාර්ථකයි. 
එසේ නොවුනා නම් දැන් මොහොතක් ඒ ගැන සිතන්න, අනිවාර්යෙන්ම ඔබේ හිතේ කොනක 
අමුතු දැවිල්ලක් හටගනිවී.

ඉතින් මං උත්සාහ කලේ මං එදා සිටි මානසිකත්වය යම් තරමකින්වත් ඔබට පහදලා දෙන්න. මොකද මේ කතාව අවසානයේ ඔබත් ඒ කතාවේ එක් සාක්කිකාරයෙක් වන නිසා.

අපි පොඩ්ඩක් අතීතයට යමු...

අපේ ගෙවල් තියෙන්නේ කැළණි ගං ඉවුරේ මේ ලෝකෙන්ම තියන ලස්සනම ලස්සන තැන. අදටත් මං හිතන් ඉන්නේ එහෙම. සමහර දාට හීනෙනුත් දකිනවා. පුංචි කාලේ ඉඳන් ගඟ අපේ ජීවිතත් එක්ක ගොඩක් කිට්ටුයි. දවල් 12.00 විතර ගඟට බහින අපි කොල්ලෝ කාන්ඩේ ගොඩ එන්නේ ඉතින් හවස 6.00 ත් පහුවෙලා. සීතල වතුර ඒ වගේම රත්තරන් පාට වැලි තලාව අපේ හිත්වලට ගෙවල් අමතක කරන මායාවක් වෙනවා. අපේ එල්ලේ ගැහිලි, ක්‍රිකට් ගැහිලි,  කොඩිගස් දැමිලි, අල්ලන සෙල්ලම්, කෙහෙල් කොට පාරු පැදිලි, ටැක්ටර් ටියුබ් සවාරි, මේ ඔක්කොම ගැන ඇහුවොත් ඒ රත්තරන් පාට වැල්ල අකුරක් නෑර කියයි. අවාසනාවට අද අපි අවාසනාවන්තයෝ වෙමු. ඒ කාලේ අපේ ගෙවල් ඉසව්වේ අපේ පුංචි කකුල් වලට නොපෑගුන වැලි කැටයක් නැති තරම් මයෙ හිතේ

නොවෙනස්වෙන එකම දේ වෙනස්වීම වුනත් කැළණි ගඟටත් ඒ ධර්මතාවය මේ තරම් ඉක්මනින් උදා වෙයි කියල අපි හීනෙකින්වත් හිතුවේ නෑ. බලු මස් පවා විකිනෙන වෙන්දේසි ඇති රටවල් තියන කොට, ගඟක මුහුදක තියන වැලිකැට රුපියල් සත මවන උල්පතක් නොවී තියේවිද? ඉතින් තන්හාකාර මිනිස්සු අපේ ගඟත් අල්ලාගෙන ඉවරයි. ධනවතුන්ගේ සල්ලි බලෙන් බැකෝ, ටැක්ටර් එක යුද්දෙට ඉවුරු සමතලා කරනවා. ඒ සල්ලි උල්පත ගොඩ දාන්න.

අපිත් ඒ කාලේ පුංචි කොලු ගැටව්.. මේ ව්‍යාපාරය ඉස්සෙස්ලම අපේ ගමේ ලස්සන තැන් ටිකෙන් ටික බිලි ගන්න පටන් ගන්නකොට (2000 අවුරුද්දේ) ඒ කියන්නේ මං පහ වසරේ. යෝධ බැකෝ ටැක්ටර් අපිට හරි අමුතු යන්තර සුත්තර, පස් කපන හැටි, ලොරි වලට පටවන හැටි, 
බැකෝ එකේ අයිය දාන වැඩ කිඩ ඕව තමයි වීරක්‍රියා. ඉතින් අපි අපේ කටවල් අරගෙන මේ වෙන්න යන වින්නැහිය ගැන හාන්කවිසියක්වත් නොදැන බලාන ඉන්නවා. ඉස්කෝලේ ඇරිලා ආවගමන් දුවන්නේ වත්තට. 
ඒ උදේ යනකොට ගමේ නොතිබිච්ච වෙනස්කම් දැකගන්න. 

දවසට දෙකට ගම එහෙම පිටින්ම කණපිට ගහල. 
අපි හැංගිමුත්තන් තිබ්බ කෝපි කැලේ දැන් හරියට කාන්තාරයක් වගේ. 

අදටත් නහයට කෝපි සුවඳක් දැනෙනකොට තැලිලා පොඩිවෙලා තිබුන අපේ කෝපි කැලේ මතක් වෙලා බඩ පපුව හෝස් ගාල පිච්චිලා යනවා.

ගමේ කොහොමෙන් කොහොම හරි වැලි තොටුපළවල් 4 ක් 5 ක් හැදුණා. අපි ගමේ කවදාවත් නොදැකපු මිනිස්සු පාර පුරාම. අපට නුහුරු වචන, (බෝන්ඩාර), වගේ ඒවා හරි හරියට. දැන් ගජ රාමෙට මිනිස්සු වැලි ගොඩ දානවා. උදේ පාන්දර 5 ට විතර පටන් ගන්න මේ කෙරුවාව නවත්තනකොට රෑ දෙගොඩ ජාමෙත් පහුවෙනවා.

ඉඩෝර කාලෙත් වැහි කාලෙත් වෙනසක් නැතුව ගමේ කවුරුත් වතුර ටිකක් නා ගන්න ගඟට තමයි යන්නේ. කොල්ලෝ කුරුට්ටෝ, වැඩිහිටියෝ, ගෑනු ලමිස්සියෝ වගේම අමුඩ කොට ඇඳගෙන නාන වයසක සීයල පවා ගඟෙන් තමයි නාගන්න තමයි ආස.  ඉතින් මේ වැලි සෙල්ලම හන්ද ගෑනු ලමිස්සියන්ට තියා කොල්ලෙක්ට වත් ගඟට බහින්න බැරි තත්වයක් තමයි තිබුනේ. කොතැනක බැලුවත් මිනිස්සු සීයක් විතර ගඟේ වැලි ගොඩ දානවා එක යායට. ඉතින් කොහොම කෙල්ලෙක් ගඟට බැහැල නාගන්න කියලද. ගඟේ හැම තැනම ගැඹුරු වලවල්, ඒ වගේම තොටුපළවල් අයිනේ බෝන්ඩාර හිටවල. බෝට්ටු නවත්තල. ඉතින් ගමේ මිනිස්සු වගේම අපිත් මේ මිනිස්සුත් එක්ක ජම්මාන්තර වෛරයෙන් හිටියේ.

බෝට්ටු කියන්නේ සාමාන්‍යෙන් මුහුදු යන බෝට්ටු. ඒවාට ලෑලි තටුවක් ගහල වැලි කියුබ් බාගයක් පුරවන්න විදිහට හදා ගන්නවා. ගඟ මැදට ගිහින් වැලි තියන තැනක් බලලා බෝට්ටුව පුරවාගෙන පස්සේ ඉවුර අයිනට ගෙනල්ල අර කලින් කිව්ව බෝන්ඩාර උඩ වැලි කූඩ තියල බෝට්ටුවේ ඉඳන් සවලෙන් පුරවල එකා දෙන්නා කරෙන්ම තොටුපලට ගිහින් දානවා.  

කවුරු බැන්නත් අපි නාන වෙලාවට ගඟට බහිනවා. අපි මේ මිනිස්සුත් එක්ක තරහෙන්නේ ඉන්නේ. මොකද බෝට්ටුවක් උඩට නැග්ගොත් බනිනවා. ආයේ බොන්ඩාරයක් උඩට නැගල "ජබොස්" ගාල වතුරට පැන්නත් බනිනවා. වැලි තොටුපලේ වැලි ගොඩවල් උඩ නැගල සෙල්ලම් කරත් බනිනවා.


අපේ ගෙවල් ගාව තවත් එක තොටුපලක් තිබුන. ඒක කරපු මිනිහට අපි නමක් හැදුවා, පස්සේ එක රෙජිස්ටර් වුණා. "රතු සරමා", මිහිහ හැමදාම අඳින්නේ රතු පාට සරමක්, ඉතින් ඒක තමයි හේතුව. මිනිහ පොඩි පිහියක් නිතරම ඉනේ තියන් ඉන්නේ. අපි  වැලි ගොඩවල් උඩ නටල අහු වුනොත් ඌ ඒ පිහිය පෙන්නලා කියනවා


"අහු වෙන්න එපා වැලි ගොඩක් උඩ නැගල, තොපේ  අහවල් එක කපනවා" කියල


අපිත් මොකටද අහවල් එක කපාගන්නේ කොහෙවත් යන එකෙක්ට කියල මනුස්සය ඉන්න දවසට පැත්ත පලාතෙවත් නොගිහින් අනිත් දවස් වලට නොගිය දවස් වල පාඩුවත් එක්කම පිරිමහනවා., රතු සරමත් අපේ හතුරෙක්..


මේ තරහ පිට කරන්න අපි කොල්ලෝ කාන්ඩේ එක්ක තොටුපළවල් තියන තියන තැන් වලට ගිහින් බෝට්ටු ගිල්වනවා. ඒක හරිම ලේසි වැඩක්. බෝට්ටුවේ. පිටිපස්සේ තියනවා පොඩි ඇබයක්. ඒක ගලවල අපි එතනින් හිමීට මාරු වෙනවා.  පුංචි සිදුරෙන් වතුර බෝට්ටුව ඇතුලට පිරිලා සම්පූර්ණයෙන්ම ගිලෙන්න කොහොමත් විනාඩි 25 ක් 30 ක් යනවා.  අපි හිමීට පීනලා පීනලා ඇවිත් සබන් ගාගෙන ගෙදර යන්න හදනකොට ඔක්කොම වැඩ වෙලා ඉවරයි. ඉතින් සමහර බෝට්ටු වැලි පිටින්ම ගඟ පතුලට යනවා. ඉතින් පහුවදා වැලිගොඩ දාන කට්ටිය වැඩ නවත්තල ගිලුන බෝට්ටුව ගොඩ ගන්න දඟලනවා. දුකේ බෑ.  අපට ඉතින් ඊට වඩා සන්තෝසයක් නෑ. සතියකට සැරයක් නම් අනිවාර්යෙන්ම බෝට්ටුවක් ගිලෙනවමයි. ඉතින් අපි කොරා කියල දන්නවනම් එදා ඉඳන් ගමේ වසලත් හමාරයි.  නාලා කරලා ගෙදර හෙම ගිහින් හවසට එනවා ප්‍රතිපලේ ස්ථීරවම බලල යන්න. ගඟේ වතුර වැඩි කාලෙට කවුරුවත් මේ වැලි තොටුපළවල් වල, වාඩිවල නෑ. ඉතින් වැලි කුඩ, බෝට්ටු පදින රිටි, බෝන්ඩාර හෙමත් අපි හුරේ කියල ගඟට දානවා. ඒ කාලේ වැලි ගොඩ දාපු කවුරුත් මගේ බ්ලොග් ඒක කියවන්නේ නෑ කියල මම දන්නවා. ඉතින් බයක් හැකක් නැතුව ඔක්කොම කියන්න පුළුවන්. ඉස්සර අපි විතරක් දැනගෙන හිටපු ඒ රහස දැන් ඔබත් දන්නවා. එකයි මුලින් මම කිවේ ඔබත් දැන් ඒ කතාවේ සාක්ෂිකාරයෙක් කියල. බැරි වෙලාවත් මගේ කරුමෙට වැලිගොඩ දාපු එකෙක් මේ කතාව දැනගෙන, හිටි හැටියේ මං අතුරුදහන් වුනොත් හෙම බ්ලොග් ඒක කියවපු ඔය ගොල්ලෝ මොකද වුනේ කියල හොයල බලල සාක්ෂි දෙන්න ඕනේ අපි ඒ දේවල් කලේ ගඟට තියන ආදරේට මිසක් වෙන මොකටවත් නෙමෙයි කියල.

පොස්ට් එක දිග  වැඩියි , කලින් මේ කතාව දාල මහා අපබ්‍රන්ශයක් වුණා. ඒක හන්ද කොටස් දෙකකට දාන්නයි කල්පනාව.

ඩොන්ගල් අයියාගේ පොල්ල

එදා මෙදා තුර ජීවිතේ මට ලැබුණු ගොඩක් දේවල් ලැබිල තියෙන්නේ හරි අමුතු විදිහට. කොහොමද කියනවනම්  ගොඩක්  දේවල් අතට ලැබෙන්න ඔන්න මෙන්න තිබිල මග හැරිලා  ඒ දේවල් ගැන බලාපොරොත්තු නැතිකරගෙන ඉන්න කාලෙක තමයි මට ඒ දේවල් හම්බවෙලා තියෙන්නේ.

සපත්තු දෙකක් ගත්තා එකත් එහෙමයි

කොම්පියුටරයක් ගත්තා එකත් එහෙමයි.

පස්සේ කාලෙකදී පෙන් ඩ්‍රයිව් එකක් ගත්තා එකත් එහෙමයි.

ප්‍රින්ටරයක් ගත්තා එකත් එහෙමයි

තව ගොඩක් දේවල් තියනවා. එත් ඒවා මෙහෙම දාන්න ගියොත් අර ගෙදරකට ගැරඩියෙක් ඇවිත් වෙච්ච කතාවේ අනික වෙන්න බොහෝ දුරට ඉඩකඩ තියන හන්ද ඔය ඇති.

දැන් මං මේ කියන්න යන කතාවත් එහෙම එකක්.

මේ කතාව කියවල  අනිවාර්යයෙන්ම ඔබ මා ගැන නිගමනයක් දෙනු ඇත. "ඒ උඹ තරම් මෝඩයෙක් මෙලොව තවත් නැත යනුවෙනි."

[පැතුම් කියන්නේ  හරි අමුතු මනුස්සයෙක්. සමහර දේවල් ගැන ඕනෙවට වඩා හිතනවා. සමහර දේවල් හිතන්නත් කලින් කරලත් ඉවරයි] මේ කතාව පුරාම මා මෝඩයෙකි. පුත්තලම් බුරුවෙකි


මේ අසමජ්ජාතියා නොහොත් ඩොන්ගල් අයියා මට මුලින්ම මුණගැහෙන්නේ 2008 අවුරුද්දේ මැද භාගයේ. (අපි ඔහුව ඩොන්ගල් අයියා කියා හඳුන්වමු)

කොහොමද කියල කියනවනවා නම්...


දුක් විඳලා විඳලා බලාපොරොත්තු ඇති කරගෙන නැති කරගෙන නැකත් බලල ගත්තු කොම්පියුටරයෙන් මම සෑහෙන්න හම්බ කළා. සෑහෙන්න කීවට එච්චරමත් නෙවෙයි. ඒ වුනාට ඒ කාලේ එක මට ලොකු ගානක්. මම ගොඩක් සන්තෝසෙන් හිටියේ. හම්බකලේ මෙහෙමයි. ඔය කියන කාලේ මම හීනියට   ව්‍යාපාරයක් කර කර හිටියේ. ඒ කියන්නේ "සිංහල ඉංගිරිසි ටයිප් සෙටින්ග් හා යන්තම් ග්‍රැෆික් ඩිසයින්" වලින් ගමේ එක එක්කෙනාගේ ලියුම් කියුම්, ඉල්ලුම්පත්‍ර, පෙත්සම්, දැන්වීම්, ආරාධනා පත්‍ර, සමිති සමාගම් වල අයවැය ලේඛන හෙම ටයිප් සෙට් කරලා දීල තමයි.


කොච්චර සල්ලි වලට ආස වුනත් සමහර දුප්පත් මිනිස්සුන්ගෙන් නම් මම සත පහක්වත් අයකලේ නෑ. විලියොන් ආතා තමන්ගේ ඉඩම තන්හාකාරයෝ  බලහත්කාරයෙන් අල්ලගත්දී ආණ්ඩුවේ උස් තැන් වලට යවපු ලිපි, අයෙම සෝමා නැන්දා සමුර්ධිය හදා ගන්න ලියන ලිපි, බාලසුරිය අයියගේ සැත්කමට ආධාර ඉල්ලලා ලියපු ලිපි මම කලේ සත පහක්වත් ගන්නැතුව. මම මේ ටික කිව්වේ මගේ ධාර්මිස්ඨකම පෙන්නන නොවෙයි.
මම ඊළඟට ලියන වාක්‍යට පෙර සුදානමක් ගන්න. ඔය කියපු ධාර්මිස්ඨකම හන්ද ගමේ කීදෙනෙක් මගෙන් වැඩේ කරගෙන

"එන්නම් පුතේ"  කියල ගිහින් ඇත්ද.?..

එදාට පිනක් දහමක් කළා කියල හිත හදා ගන්නවා ඇරෙන්න මොකද මම රෙද්ද උස්සන් පස්සෙන් පන්නන්නයෑ

"දීපිය සල්ලි" කිය කියා

කොහොමෙන් කොහොම හරි මගේ බිස්නස් එක නැගල යනකොට ව්‍යාපාරයට පොඩි ප්‍රචාරණයක් දෙන්න කියල ඉතින් මමත් A4 කොලවල ලස්සනට නම් ගම් දාල දැන්වීමක් ප්‍රින්ට් කරලා ගම වටේම ගහල, අහල ගම්වල හන්දිවලත් ඇලෙව්වා.
ෂාහ් : ප්‍රමෝෂන් අයිඩියා එක නියමෙට වැඩ. හිටු කියල ප්‍රතිපල.

උසස් පෙළ කරන කාලේදී නම් උදේට ඉස්කෝලේ යනවා හවස ඇවිත් අර වැඩ කරනවා. උදේට ඉස්කෝලේ යනවා හවස ඇවිත් වැඩ කරනවා අම්මයි තාත්තයි ටිකක් අකමැත්තෙන් තමයි හිටියේ ඉස්කෝලේ වැඩ පාඩු කර ගන්නවා කියල. මේවා නොකලත් කොහොමත් පාඩු වෙන හන්ද මම පාර්ට් ටයිම් වැඩේ දිගටම කරගෙන ගියා.

කලින් කියපු දැන්වීමක් බලල තමයි ඩොන්ගල් අයිය මාව හොයාගෙන ඇවිත් තියෙන්නේ.
කොහොමෙන් කොහොම හරි එදා කවුද කින්ද මන්ද කියල අහනකොට තමයි දැනගත්තේ මේ මගේ පරණ ස්කොලේ මට උගන්නපු හොඳම ටීචර් කෙනෙක්ගේ පුතෙක් කියල.
ටීචර්ට කරන ගරු කිරිල්ලක් වශයෙන් මමත් ඩිස්කවුන්ට් පිට වැඩේ ලස්සනට කරලා දුන්න. රස්සාවකට ඉල්ලුම් කරන්න අයදුම්පතක් තමයි හදන්න තිබුනේ..

ඉතින් ඔහොම කාලයක් යනකොට මේ ඩොන්ගල් අයියා නිතරම එයාගේ එක එක ලියුම් කියුන් සහතික හදන්න අරව මේවා කරන්න නිතර නිතර ආවා ගියා. වැඩි දුර ඈතක නෙමෙයි අල්ලපු ගමට අල්ලපු ගමේ. ඉතින් මගේ ගමේ යාලුවෙක් වගේ ඒ අයියා ෆිට් වුණා. අනික එයා මට තව තව වැඩ අල්ලලා දුන්න.

දැන හඳුනා ගැනීමෙන් බොහෝ කාලයකට පසු....


 (මේ කියන කාලය තුල මා බොහෝ අත්දැකීම් වින්දෙමි, හඳපානේ වැලි ගොඩ දැමීම වගේ ත්‍රාසජනක සිද්දි වලට මුහුණ දුන්නේ මේ කාලයේ. ඒ කාලය ගැන කතා පසුවට කියමි)

දිනය හරියටම 2009.01.03.  අපි ප්‍රදීප් අයියලාගේ ගෙදර බ්ලොග් ගල් වගයක් ඇද ඇද හිටියේ. එතනත් දිග කතාවක් තියනවා එක පස්සේ කියන්නම්.

මට කෝල් එකක් ආවා

"හෙලෝ පැතුම් මල්ලි, කොහෙද ඉන්නේ" 

"යාලුවෙක්ගෙ දිහා ඇයි අයියේ"

"චාන්ස් එකක් තියනවා"

"මොකද කියන්නේ මිස් කරගන්න එපා"

"මොකක්ද අයියේ"

"ස්ටාෆ් පැකේජ් තියන ඩොන්ගල් ගන්න පුළුවන් අහවල් කොම්පැනියෙන් මගේ යාලුවෙක් ඉන්නවා."

ෂාහ් මේකනම් නියම කතාවකි. විස්වාශ කරන්න මගේ හිත මේ මොහොතට ඩොන්ගල් එක මගේ කොම්පියුටරයට හයි කරගෙන බොහෝ දුරක ගොස් සිටියෙමි

"හෙලෝ හෙලෝ පැතුම්"

"ආ ඔව් අයියේ කියන්න. කොහොමද ගණන් එහෙම"

"ස්ටාෆ් පැකේජ් හන්ද 3000 ට දෙන්නේ, 
මම ඔයාලගේ ගෙවල් කිට්ටුව ඉන්නේ. දැන් සල්ලි දුන්නොත් සතියකින් වැඩේ ෂුවර්" 

"හරි අයියේ එහෙනම් හරි මං දැන්ම එන්නම්"

ඒක කොච්චර ක්ෂණික තීරණයක්ද

දහසකුත් තව කීපයකුත් බලාපොරොත්තු හිතේ තියාගෙන මගේ කුළුඳුල් ඉන්ටර්නෙට් හීනය හැබෑ කරගන්න ඔන්න ඔහොමයි මම ගෙවල් පැත්තට පියවර තිබ්බේ.

හඳපානේ වැලි ගොඩ දමන හින්දා අතමිට බොහෝ සරුය. අතේ මිටේ සල්ලිත් නිතරම තිබුන. එකතු කරගත්තු රුපියල් 5000 කින් මම රුපියල් 3000 හදල ඩොන්ගල් අයියාට දුන්න.

එත් එදා අපේ අම්ම කියපු කතාව ඇහුවනම්*......

සතියකුත් ගතවුනා. අම්මෝ එක කොච්චර හෙමින්ද ගෙවුනේ.

මගේ සිහිනය ඉටු වෙන්නේ අදයි. දහයට විතර උදෙන්ම නැගිටලා මම ගත්ත ඩොන්ගල් අයියට කෝල් එකක්.

"මල්ලි තප්පරෙන් ගන්න මම පොඩ්ඩක් බිසී"

ආයේ පැයකින් ගත්තා

"මල්ලි අරුව කන්ටැක්ට් කරගන්න බෑනේ. හෙට අනිවා වැඩේ ෂුවර් මම ගෙදෙට්ටම බඩු ගෙනත් දෙන්නම් "

පහුවදාටත් එලි වුනා. මිනිහ මොකක්ද පෙට්ටියක් අරගෙන එනවා.
අදනම් මගේ ඩොන්ගලේ ගේනවා වගේ.  ෂාහ් මු කොච්චර හොඳ පොරක්ද.....

මනුස්සය මට කාර්ඩ් රීඩරයකුත් අරන් එනවා

"මල්ලි මේක මං පාවිච්චි කරන්නේ නෑ ඔයාට දෙන්නයි ගෙනාවේ" .

මමත් ඉතින් තැන්ක්යූ කියල  කට *** වගේ හදාගෙන ගත්තා.

"මල්ලි මාර සීන් එක අරකට තව ඩිපොසිට් 1000 ක් තියන්න වෙනවා. උට එක කලින් අමතක වෙලා."

"අහ් එකත් එහෙමද ඉන්නකෝ එහෙනම් "

කියල ඉතුරු 2000 න් 1000 ක් ගෙනත් දුන්න.

එදත් ඩොන්ගල් අයියා ලියුම් වගයක් හදාගෙන ගියා. මට කාර්ඩ් රීඩරයකුත් දුන්න හන්ද මම නොමිලයේම සේවාව සැපයුවා.

"එහෙනම් එන්නම් මල්ලි"

කියල මු යන්න ගියා

සතියක් ගෙවුන. මාසයක් ගෙවුන.  ඔය දවස් ටිකට මම මුට ගත්ත කෝල් වලට ගීය සල්ලි එකතු කළා නම් අලුතෙන් නම්බු පිට ඩොන්ගලයක්  ගන්න තිබුන. හරියටම මාස 2 ක් වෙන්නත් ආවා

මුගේ ෆෝන් එක නෝ අන්ස්වර්. මම ගෙදර හොයන් ගියා. මු ගෙදරත් නෑ.

මුගේ ෆෝන් එකට empty  massege  යවල   delivery රිපෝර්ට් එක ආව ගමන් තමයි මුට කෝල් කරන්නේ. ඇයි කොයි වෙලේ බැලුවත් මුගේ ෆෝන් එක off.

දහ අට සන්නිය නටල නටල යන්තම් කතා කළා.

"මල්ලි වැඩේ ටිකක් අමාරුයි අරක ගන්න අමාරුයි තව 900 යනවලු මොකද කියන්නේ මං ආපහු සල්ලි දෙන්නද"

"මොකටද 900 ක්"

"මගේ යාළුවා දැන් ඒ කොම්පැනියෙන් අස් වෙලා. ඉතින් ගෙන්න ගන්න අමාරුයි.
උඹට වුණ පොරොන්දුව ඉෂ්ට කරන්නත් එපැයි"

"මොන මගුලක්ද අයියේ මාව අන්දන්න ලැස්ති වෙන්න එපා."

"අපෝ පිස්සුද මල්ලි. මං එහෙම කරනවද ඔයාට ?"

නහයට උඩින් වතුර ගියාට පස්සේ ඊට උඩින් ගියත් එකයි නැතත් එකයි. ඉතින් මම දුන්න 4000 ටත් ඔය බණේම තමයි

"හරි මම 900 ක් අරන් අද එන්නම්. හැබැයි මට සතියක් ඇතුලත භාණ්ඩේ ඕනේ"

මාගේ ඒකායන බලාපොරොත්තුව ඩොන්ගලයක සාඩම්බර හිමිකරුවෙකු වීමය. මගේ තීරණ ඒ හීනය විසින් තමයි පාලනය කලේ

කොහොම හරි එකත් දුන්න. අයෙත් කෝල් ගන්න දන්න සන්නි ඔක්කොම දාල බැලුවත් බැරි වුනා. දැන් මාස හරියටම 5 ත් පැනල.

ගෙදරින් එහෙන් බනිනවා. මෙහෙන් විලි ලැජ්ජාව. කොල්ලෝ නම් උට නෙලන්න යන්න කතාව.

අන්තිමේ දෙකෙන් එකක් බේරගන්න කියල හිතාගෙන සෙට් එක එක්ක
උන්ගේ ගෙදර ගියා

ගෙදරින් අහපුහම අදට රට ගිහින් සති 2 ක් ලු. උන්ගේ ආච්චි අම්ම  කිව්වා.   


නොදකින් &$%$^@)(*& පුතා. මක බෑවිලම පලයන්. සත්තයි මගේ හිතෙන් එහෙමම කියවුන.

"ආච්චි මේ............. උට..........." කියල ඩබල පටන් ගන්න හදනකොටම මං උගේ පිටට ගහල යමන් කිව්වා.

පුදුමයි ඒකා මගේ අණට කීකරු වුනාමයි

++++-------------+++++

එදා වෙන තුරු අදටත් මගේ හීනය සුනු විසුනු කර දැමු ඩොන්ගල් අයියා ජීවතුන් අතරද නැද්දයි මං දන්නේ නෑ.

මට පොලිසි යන්නට බැරිදැයි කාට හෝ සිතෙන්නට පුළුවන. නමුත් මගේ මෝඩ කමට මොන පොලිස්සිද කියා සිතා  හා තවත් එකම එක සිද්ධියක් නිසා මට පොලිසියෙන් පිහිටක් පැතීමට නොහැකි විය. -


"පුතේ ඔය ලමයව විශ්වාසද"

"ඔවු අම්මේ අර අම්මත් දන්න අර ටීචර්ගේ පුතානේ"

"එක හරි. කාගේ පුතා වුනත් ඔහොම එකපාරට විශ්වාශ කරන්න එපා"



එදා අම්මා කියූ දේ ගැන නොසිතු මම අදටත් පසුතැවෙමි

අන්තිමට ඩොන්ගල් අයියා මට  පොල්ලක් තැබුවේය. මු පොලු කාරයෙක් බව අහලින් පහලින් දැනගන්න විට මා බොහෝ ප්‍රමාද වැඩිය.

එයින් පසු මා කා ගැනවත් එක එල්ලේ විශ්වාශ නොකරන්නට නම් පුරුදු වුනෙමි. ඒ මදැයි...

 

අසම්පූර්ණ පොපොච්චාරණය

කොයි තරම් දුක හිතේ හංගගෙන හිටියත්, නෑ නෑ මට දරාගන්න බැරි තරම් දුකක් නෑනේ. ඉතින් එහෙව් එකේ ඇයි මං දුක් වෙන්නේ. හිතාගන්න බෑ නමුත් මටවත් නොතේරෙන හිතේ කැකෑරෙන දුකක සේයා පටලයක් මගේ හදවතේ අඳුරු පැත්තේ පැටලිලා කියල නම්  මට තේරෙනවා. එත් කවුද දෙවියනේ මේකට වග කියන ඕනේ......?  ඔව් මං දන්නවා "ඔයා". ඔයාම තමයි මේකට වග කියන්න ඕනි. තනිකම පාළුව ඉහ ඉත්තාවේ මට ඔච්චම් කරනකොට අර කියපු සේයා පටලය කටු අත්තක් වෙලා මට අරියාදුවට වගේ හිතේ දුර්වල තැන් හොයා හොයා රිදවනකොට.....ඉතින් මම දෛවයේ සරදමට ලක් නොවෙනු පිණිස කුමක්නම් කරම්ද. ජීවිතයෙන් පලා යා යුතුද. ? එසේත් නැතිනම් මේ දුකෙහිම ගිලෙමින් මගේ හදවතේ  අන්තිම ලේ බින්දුවත් ගිනි කාෂ්ටක පොලව සිපගන්නකම් සටන් කල යුතුද ?

මම මේ සටහන අකුරු කරන්නේ හරියටම පෙම්වතුන්ගේ දිනයේ හීතලම හීතල හැන්දෑවක හෙන්දිරික්ක මල් පිපුන වැට ළඟ තියන ලී කොටේ උඩ ඉඳගෙන. කඳුළු හිත යට හංගගෙන එකපාර්ශවියව පෙම්වතුන්ගේ දිනය  සමරන සුවහසක් පෙම්වතුන් පෙම්වතියන් අතරේ මමත් අද නිහඬවම පෙම්වතුන්ගේ දිනය සමරනවා. ඒ මං නොදැකපු ඔයාගේ ආදරේ හිතෙන් මවාගන්න උත්සාහ කර කර....

ඔයත් අද දවස කොච්චර සන්තෝසයෙන් සමරන්න හීන මවන්න ඇත්ද.?. අද උදේ ඉඳන් ඔය පුංචි ඇස් අග්ගිස්සෙන් කඳුළු කැට කීයක් නම් කොපුල් සිපගෙන යන්න ඇත්ද ?. ඒ ගලපු හැම කඳුළු කැටයක් ගානෙම මට සාප වෙයි. මම ඔයාට කලේ ලොකු වැරද්දක්......ඔව්. මම දැන් ඒ වැරැද්ද නිවරද්දක් කරන්න උත්සාහ කරන්නේ නම් නෑ. මොකද ඒ ගන්න හැම උත්සාහයකදීම ඔය නිල් පාට පුංචි ඇස් රතු පාට වෙනව කියල මම දන්නවා. "කෙල්ලෙක් අඬනවා මට බලන් ඉන්න බෑ" කියපු මමම ඔයාව කොච්චර අඬවන්න ඇත්ද ?.

ඔයා කියන විදිහට මම "ආදරය අඳුනන්නේ නැති ගලක් වගේ හිතක් තියන නපුරුම නපුරෙක්"

ඒක මම දන්නවා. ඒක තමයි ඔයාව මෙච්චර ඇඩේව්වේ. ජීවිතේ කිසිම කෙල්ලෙක්ට ආදරේ කරලා නැති මට ඔයා ඉස්සෙසේලම ආදරෙයි කිව්වා. කිසිම වටිනාකමක් නැතුව ඔහේ ගෙවිල ගිය මගේ ජීවිතේ ඔයාගේම කරගත්ත. ඒත් මං ? ඔයා වෙනුවෙන් මොනවද කලේ.?. ඔයා මගෙන් ඉල්ලපු ආදරෙවත් මම ඔයාට දුන්නද.. ඇයි මේ තරම් මම අත්මාර්ථකාමියෙක් වුනේ. මං ඔයාට "ඒකපාර්ශවික ආදරකාරි" කියල ඔච්චම් කළා. එදා ඔයාට මොනවා හිතෙන්න ඇත්ද.?

අපි පටන් ගත්ත යාළුකම, මිතුරුකම මේ තරම් දුරක් යාවි කියල මම හිතුවේ නෑ. ඇත්තමයි. අදට ටික දවසකට කලිනුත් මම හිතාගෙන හිටියේ ඔයා කරන්නේ විහිළුවක් කියල.

ඔයා මට හම්බුන විදිහ... අපි අතරේ තිබුන බැඳීම ගැන අපි දෙන්නට  ඇරෙන්න වෙන කාටවත් තේරුම් ගන්න බෑ කියල මම දන්නවා. කාටවත් කීවට කවුරුවත් හරියට තේරුම් ගන්නේ නෑ කියලත් මම දන්නවා. ඉතින් අපේ හමුවීම කෙසේ වීද යත් සටහන් කරනු වස් ගන්නා සෑම උත්සාහයක්ම අර්ථ ශුන්‍යවන නිසා, අපි අපේ හදවත් වලින් විතරක් ඒ අතීතය විඳිමු. එවන් සුන්දර අතීතයක් ඔබ සමග විනා අන් කවරෙක් සමගවත් බෙදා ගන්නට මගේ හිත ලොබ කම් කරයි. ඔබට ඔබවත් අහිමි කල. මට මාවත් අහිමි කරගෙන යන ඒ නොයිඳුල් අතීතය ඔබට මෙන්ම මටද වදයක් වූ දිනක ඒ අතීතය අපේ හදවත් වල ගැඹුරුම ඉසව්වක රහසේම සම සමව බෙදාගෙන වලදමා අපේ ආදරයේ සොහොන් කොත් ඉදි කරමු.

මට මේ මොහොතේ හිතෙන සියලු දේ මීට කලින් නොතේරුණේ මන්ද. මගේ දුර්වලකමද. ? නැති නම් මගේ මෝඩ කමද. ?

ඔයා මං ලියපු කවි වලට ආදරේ කරන්න ඇති. මම කියපු කතා වලට ආදරේ කරන්න ඇති. ඒත් ඒ ආදරේ කරපු හිත කවමදාක හරි මේ පිස්සාටත් ආදරය කරයි කියල මම හිතුවේ නැත්තේ ඇයි දෙවියනේ... එහෙම කලින් දැනුනානම් මෙතරම් දුකක් අපේ හදවත් වල ඉතිරි නොවනු ඇත. මේ තරම් කඳුලැලි මෙලොව නොදකිනු ඇත.

මං මේ කවිය ලියුවේ හිතට ආපු සිතුවිල්ලක් හන්ද. කවුද හිතුවේ මේ කවිය ඔයාගේ හිත මෙච්චර දුරකට අරන් ගිහින් අතරමං කරයි කියල.

" ඔය හිත ලග දොඩමලු වෙන්න මොහොතක්

ඔබ නොදන්නවා වුනාට

ඒක හිතක් පෙරුම් පුරනවා

නොදන්නවා වගේ ඉඳල දැන ගත්දාට

දුක හිතේවි

එත් කඳුලක් නම් වැටෙන්න එපා

හිනාවුණ ඔය දෙනෙනිතින්

පහු වෙලාවත් මං හන්දා" 

ඔයා මං ගැන හිතන්න පටන් ගත්තේ මේ කවිය හන්දලු. ඔයා කිවේ මං ඒ කවියෙන් කිවේ ඔයයි මමයි ගැනලු. මේ කවිය ඔයාට එව්වේ ඔයා මගේ කවි වලට ගොඩක් ආස බව මම දන්නා හන්ද. ඉතින් මම ලියන හැම කවියම මම ඔයාට යවනවා. මේ කවියේත් මම විශේෂයක් දැක්කේ නෑ. කවුද එත් හිතුවේ මගේ කවිවලට වගේම මගේ හිතටත් ඔයා ආදරේ කරයි කියල.


අන්තිමට මම හීනෙකින් වත් නොහිතපු වෙලාවක ඔයා මට ආදරෙයි කිව්වා. අවාසනාවකට මට ඔයාගේ ආදරේ තේරුම් ගන්න බැරි වුණා. ඔයා මගෙන් ආදරේ ඉල්ලලා කොච්චර ඇඩුවද.? මම ඔයාට මගේ හිතේ එහෙම දෙයක් නෑ කියල කියන්න කියන්න ඔයා දිව්රලා කිව්වේ මං ඔයාගේ ජීවිතේ කියල. ඔයාට ආපුහු හැරෙන්න බෑ කියල.

"කිසි දිනක හැබැහින් දැකපු නැති කෙනෙකුගේ හිතකට මේ තරම් මැරීගෙන තවත් හිතකට ආදර කරන්න පුලුවන්ද ?" මම අහපුහාම ඔයා කිව්වේ

"මං ආදරේ කරන්නේ රුපයට නෙමෙයි හදවටයි"  කියල...

කලින් වතාවකුත් නොදැකපු රුවක හිතකට ආදරේ කරලා දුක් වින්ද හොඳටම ඇති. එක පාරක් වැටුන වලේ අයෙමත් සැරයක් වැටෙන්න මගේ හිත සුදානම් නෑ.

මං පෙරදින වින්ද වේදනාව ඔයාටත් මටත් අයෙම විඳින්න වෙයි කියල මම බය වුණා.

මගේ ආදරණීය පාඨකයන්ගෙන් මම ඉල්ලා සිටිනවා මා සාධාරණද අසාධාරණද කියා නිගමනය කරන ලෙස....

අන්තිමට මම ද්වේශ සහගත ලෙස ඔබගෙන් ඈත් වුණා. මං ගැන අමතක කරලා ඔයාගෙම අලුත් ජීවිතයක් හදාගන්න කියල විතරක් කෙටි පණිවිඩයක් යවල  හරියටම මාසයක් ඔයාගෙන් එන දුරකථන ඇමතුම් වලටත් කෙටි පණිවිඩ වලටත් උත්තර බඳින්නේ නැතුව මම නිහඬවම උන්න.  ඔයාගෙන් පනිවිඩ කීයක් ආවද. ඇමතුම් ? මම කොච්චර දරුණුද ?

අන්තිමට ඔයා මට කතා කරන එක නැවැත්තුව. මං හිතුව ඔයා හිත හදාගන්න ඇති කියල... මේ වෙනකොටත් මම ඔයාගේ ආදරේ තේරුම් අරන් නෑ.

කෙල්ලෙක්ගෙ හිතක් තේරුම් නොගන්න තරම් මම අදක්‍ෂයෙක් වුණා. ඇත්තටම කෙල්ලෙක්ගෙ හිත මේ තරම් සංකීර්ණද ? හරියටම  පෙම්වතුන්ගේ දවසේ මහා රෑ එකට විතර ඔයාගෙන් ආපු මැසේජ් එකට මට ඔයාව හොයාගෙන එන්න හිතුන. ඒ ඔයාට ආදරෙයි කියල කියන්න නම් නෙමෙයි. (කියවන ඔබ මා ගැන කුමන ආකල්පයෙන් සිතුවත් කම් නැත) ඔයාට ඇත්ත තේරුම් කරලා ඔයාගේ ජීවිතේ ඔයා දුක් වෙන එක නැති කරන්න.

"ඔයා  මගෙන්  ඈතයි .  ඒක  මං  දන්නවා  ඒත්  හිත  ඒක  පිලිගන්නේ  නෑ   මොන  හේතුවක්ද  මන්ද .. "

ඔයා එහෙම කියල දිග මැසේජ් එකක් එව්වම ඔයා තවමත් මං ගැන හිත හිත දුක් වෙනවා කියල මට දැනෙනකොට ඔයා ගැන පව් කියල හිතුණා. ඔයාගේ හැම කඳුලකටම වග කියන්න ඕනේ මං නේද කියල හිතුණා.

හැම රැයක් රැයක් ගානේ අඩලා  අඩලා කොට්ටේ පොගන ඔයාගේ කඳුළු කැට මට ඒක පාරටම නවත්තන්න බැරි වෙයි. ඔයාගේ වාසනාවට හරි අවාසනාවට හරි මගේ හිතේ ඔයා ගැන ආදරයක් හිතිලා නෑ. එතකොට මං මෙච්චර වෙලා කියෙව්වේ මොන අහවල් කෙන්ගෙඩියක්ද. ආදරණීය පාඨකයාණෙනි මටත් ඇයටත් වැරදුන තැන එතනයි. නැත ඇයට වැරදුනේ නැත. වැරදුනේ මටය. කරන තරමක් මෝඩ වැඩ කර කර ඇගේ හිත රිදෙව්වේ මමයි.

අහේතුකව හිතකට බලාපොරොත්තු දුන්නේ මමයි (ඇය කියන විදිහට)

නමුත් මා අද ඒක දෙයක් දනිමි. එනම් ගැහැණු ළමයින් ආදරය ගැන ඕනෙවටත් වඩා හිතන බවයි. මා එහි වරදක් දකින්නේ නැත. නමුත් මට තේරුම් ගන්න නොහැකි බොහෝ දේ ඒ ආදරය තුල ගැබ්ව ඇති බව මා දනිමි.

සිතුවිලි අතින් ඔබ මට වඩා පොහොසත්ය. ආදරය අතින්ද එසේමය.

අවාසනාවකට මට ඔබේ ආදරය වටහා ගන්නට තරම් වාසනාවන්ත නොවූවෙමි.  සමහර විට මට ඔබෙන් තරම් ආදරයක් මතු කිසි දාක නොලැබෙනු ඇති. කම් නැත. මට උවැසි වන්නේ ඔබ සතුටින් සිටිනු දැකීමය. මගේ හිතේ ඔබ ගැන ඇති වුයේ ආදරයක්ද අනුකම්පාවක්ද ?

මතු දිනක මා ඔබ හමු වීමට එන බව ඔබ දනී. නමුත් මා කියන්නේ නැවත නැවතත් මා ගැන අහිතක් නොහිතන ලෙසය.


මගේ හිතත් අසම්පූර්ණ අගක් මුලක් නැති මේ සටහන වගේමය. ඉතින් අසම්පුර්ණ හිතේ ප්‍රතිරූපය අකුරු වලට නැගුන කල සම්පූර්ණ සටහනක් නම් කෙසේ නම් ලියවෙන්නද ?

- ප.ලි -

සමහර විට මම ඇයට  ආදරය කරන්න ඇති. නමුත් එය හංගගෙන මා මෙතෙක් වෙලා උත්සාහ කලේ පාඨක ඔබට   කුමක් කියන්නටද ?. හුදෙක් මා ආදරණීය වංචාකාරයෙක් පමණක් බව නොවේද. ?. මාගේ ක්‍රියාකලාපයන් සාධාරණිය කරණය කරන්නට නොවේද?. හිතේ ආදරයක් ඇති නමුත් නැති බව මා කියා ආදරෙයි නොකියා කියුවා නොවේද. ?..

මා වංචාකාරයෙක් නොවේද ?

සූර් වූ සෙට් එක අතර අමුවෙන් දවසක්

සමාජය විචාරය කරලා දාපු පොස්ට් ටිකට මං හිතුවට වඩා තැනක් තිබුන. කමෙන්ට් 100 ක් 150 ක් නැති  වුනාට වැටිලා තියන කමෙන්ට් 4, 5, හොඳටම ඇති.
තුන් හිතකින් වත් කමෙන්ට් 100, 200 බලාපොරොත්තු වුනෙත් නෑ. කමෙන්ට් 100, 150  වැටිලා තියන බ්ලොග් වලට ඉරිසියා කරන්නෙත් නෑ දෙයියම්පා.

  

මගේ බ්ලොග් එකට එන කෙනෙක් හිතයි මූ දන්නේ සමාජේ විචාරය කරකර ඔපෙ හොය හොය  ඉන්න විතරයි, මේලෝ රහක් නැති එකෙක් කියල.
අපෝ නෑ. අපිත් ඉඳල හිටලා ෆන් ගන්න කොල්ලෝ තමා හරිය.

 දැන් කියන යන්නෙත් ඒවායින් එකක්.  අපි ෆන් ගන්නේ ඉතින් කාටවත් කරදරයක් හිරිහැරයක් වෙන විදිහට නම් නෙවෙයි. බොහොම හීනියට අඩියක් පුඩියක් ගහල, සින්දුවක් කියල ගන්න පට්ට ෆන් එක තමා අපේ සුපිරිම ෆන් එක. ඔන්න එදා සෙනසුරාදා දවසක්. සතියම වැඩ කරලා දෙයියනේ කියල පුපුරු ගහන ගිනි කාෂ්ටක කොළඹ හුළඟට මොහොතකට ටටා කියල ගම රට බලා ගියපු දවසක්. බස් දෙක තුනක නැගල කට්ට කාල ගෙදරට පය ගැහුවා විතරයි. මගේ ජන්ගමේ  බලියන්න ගත්ත.  බ්‍රොමාරගෙන් කෝල් එකක්.

"කියපන්"

"තෝ ගෙදර ද ?"

"ඔව් බන් මොකෝ ජල්තරේ"

"සියඹලා ගහ යට නාමුද අද"

"ම්ම්ම්ම්ම්....හා හා.. යන වෙලාවට මට රින්ග් එකක් දී"

"කොහොමත් තුනට වගේ තමා" "තිබ්බා"

"හ්ම්"

මගේ යාලුවන්ගේ නම් මහා අමුතුයි. නම් කිව්වේ ඇත්ත නම් නම් නෙවෙයි. එක අතකට අමුතු නැතුව තියේවියෑ. මේවා අපේ උන්ම හදාගත්තුවනේ.

මොන වුනත් ඉස්සෙල්ලම කස්ටියව හඳුන්වා දෙන්නම්කො.

කලින් කතාවලනම් එහෙම හැඳින්වීමක් කලේ නෑ.  කෝකටත් දැන්ම ඒක කරන එක කියවකොට කාටත් ලෙසියක් වෙයි.

බ්‍රොසංක - (ඇත්ත නමේ මුලට "බ්‍ර" ප්‍රත්‍ය යොදල තමයි හදාගෙන තියෙන්නේ)

බ්‍රොමාර -(මේකත් ඇත්ත නමේ මුලට "බ්‍ර" ප්‍රත්‍ය යොදල තමයි හදාගෙන තියෙන්නේ) මේ දෙන්නම අයියල මල්ලිලාගේ පුතාල.

ඩබලා - (නම කොහොම හැදුනද නම් මන්ද, එකත් එකටම නොහොබිනා වැඩක් හින්දම තමයි.)

ජුලා - (ඩබලගේ සහෝ, කොහොම හැදුනද නම් මන්ද මේකත්)

පැණි කුරුල්ලා - (මගේ මලයා. මෑටිය දොලේ හිච්චා කාලේ නාද්දී තමයි ඔය නම හැදුනේ)

ගයියා -(සීග්‍ර වෙනසකට ලක්වෙමින් ඉන්න පොරක්)

ජැකා - (කරපු නරක වැඩ හන්ද තමයි නම මෙහෙම වුනේ කියල කතාවක් තියනවා. සත්‍ය අසත්‍යතාව නම් දන්නේ නෑ)

රුමා -(ගමේ "කරා" කියල ස්වයං හැඳින්වීමක් කරනවා)

සිමා -(අපේ ගමේ නොවුනට අල්ලපු ගමේ. මගේ සහෝගේ බොක්කක්)

මේ තමයි අපේ ජුබිලි සෙට් එක. තව තව අය හිටියට යාවජීව සාමාජිකත්වය දරන්නේ මේ සාමාජිකයෝ තමයි. ඕනෙම මන්ගල්ලෙකදී අවමන්ගල්ලෙකදී අපි කොතනත් එකට.

ඉතින් දැන් අපි කතාව මැදින් ඇඩ් එක දැම්මේ කෝල් එක අවට පස්සෙනේ. හරි දැන් ආයෙම කතාව. ඔන්න දැන් ඉතින් මම අම්මට කියල බත් ජුන්ඩක් හෙම කවාගෙන ටිකක් දවල් වෙලා ප්ලේන්ටියක් හෙම ගහන ගමන් ටැලිවිෂණය බල බල පත්තරෙකුත් බලනවා. වෙලාව 1.00 ට ඇති.  අයෙත් ජන්ගමේ බලියනවා.

ඒ පාර ඩබලා.


"හෙලෝ"

"මේ  ඔ...යා .... ගෙදරද......"? "අද අපි නාන්න 'තෙප්පුවේ' යමුද......?"

මුට මොන මල පෙරේතයෙක් වැහිලද. හරියට මගේ කසාද ස්ත්‍රී අමතනවා වගේනේ  කතා කරන්නේ. (අ.කෝ.ලි* - මා තවමත් තනිකඩයෙකි).


"දැන් ?"

"ඔව් අනේ දැන්"

" ම්..ම්...ම්..ම් ...එහෙන....ම් පො.....ඩ්ඩක්......ඉන්නකෝ වස්තු මං  අවසරේ අරන් එනකම්....."

මමත් උගේ හැන්දෙන්ම බෙදුව.


යකෝ දැන් ටිකකට කලින් එකෙක් සියඹලා ගහ යට නාන්න කතා කළා. දැන් එකෙක් "තෙප්පුගල" යන්න කතාව. ක්ෂණික තීරණයක් වගේ. එක අතකට කලින්  ප්ලැන් කර කර හිටියනම් යන්න වෙන්නේ නෑ තක්කෙටම. ක්ෂණික තීරණ ඉක්මන්ලුනේ.


අද ඉතින් කොහොම හරි හවස 6.00 න් මෙහා ගෙදර එන්න වෙන්නේ නෑ කියල මම හින්තෙරුවෙන්ම දන්නවා. මොනවා වුනත් කොළඹ ක්ලෝරීන් වතුර මලෙන් කොච්චර නෑවත්
ඉතින් නෑවේ නෑ වගේනේ. ඔන්න ඔහේ ඕනේ ගල් කැටයක් ජිල් බෝලයක් වෙන්න කියල නිල් කැටේට තියන ඔයේ වතුර ඇබින්දක් නාගන්න "තෙප්පුගල" යනවා කියල හිතාගෙන  අම්මට කියල වැඳලා  මගේ රෝද තුන ස්ටාර්ට් කරගත්ත. අම්මත් ඔලුව අතගාල

"පරෙස්සමෙන් රෑ වෙන්න කලින් එන්න ඕනි" කියල කිව.

කොච්චර ලොකුවුනත් අම්මට අපි තාම පොඩි එවුන් වගේ. එහෙම තමයි අම්මලාගේ ආදරේ. එන්න එන්න මුවහත් වෙනවා. (අපි ලොකුයි කියල හිතාගෙන හිටියට තාම ඇටෙන් පොත්තෙන් එලියට ආව විතරනේ. අවුරුදු 21 කියන්නෙත් මහා ලොකු වයසක්ද)

"හොඳයි අම්මේ බයවෙන්න එපා පරක්කු වුනාට" එහෙනම් මං ගියා..

"වරෙන් වරෙන් කට්ටිය කුදලාගෙන මම හන්දියේ තව තප්පරෙකින් ඉන්නවා" කියල. ඩබලට මගදී කෝල් එකක් අරන් කිව්වා.

මම හන්දියට ගිහින්  නවත්තනවත් එක්කම ඩබලයි, බ්‍රොමාරයි, බ්‍රොසංකයි පල්ලම් බහිනවා. විජහට උන් තුන්දෙනත් පටවාගෙන අපහු අපේ ගෙදරට ආවා මගේ සහෝයි සිමයි ගන්න. එදා සිමා අපේ ගෙදර හිටියේ වෙලාවට.ඒක හින්ද එදා උට ෆන් එකක් ගන්න චාන්ස් ඒක සෙට් වුනා. එතකොටම වගේ ගයියා උගේ දඬුමොණරෙන් සැපත් වුනා.

දඩි බිඩි ගාල ඩබලා වීල් එකෙන් පැනල බයික් එකට නැග්ගා.. උට බයික් පෙන්න බෑ.

 ගයියයි, ඩබලයි බයික් එකේ. මගේ මලයා, සිමා, බ්‍රොසංක, බ්‍රොමාර 3 වීල් එකේ. ඔන්න දැන් ගමන යන්න පිටත් වුණා. කොහොමත් පැයක විතර ගමනක්. යන්න තියනවනේ,

"ඉස්සරහ ටවුමෙ බැංකුව ගාව නවත්තගෙන ඉදින් පොඩ්ඩක්" කියල ඩබල කෝල් එකක් දීල කිව"
මොකටද කියල කියන්න ඕනේ නෑනේ...."සෝක නිවන ගීත වයන මන්තරේ" පූර්ණ අනුග්‍රහය අද ඩබලා ගානේ.


ඔක්කොම හරි දැන් ඉතින්. ආයේම ගමන පටන් ගත්තා.
කොහොම කොහොම හරි ටවුමත් පාස් කරලා. 100% ගැමි කම උතුරලා යන ගම්මානයක් මැදින් ගුරු පාරක් දිගේ අපි "තෙප්පුගල" බලා යනවා. මම නම් මීට කලින් එහෙ ගිහින් නැති වුනාට අනික් එවුන් නම් ගිහින් තියනවා. මගේ ඉස්සෙල්ලම සම්ප්රාප්තවීම තමයි මේ...

මහාම මහා ගුප්ත වටපිටාවක් තිබුණු ඒ ඔය පාර නම් සුපිරි. හිතට මොකක්දෝ අමුතු හැඟීමක්  දැනෙද්දී යටි බඩ ඇතුලෙන් කිති කැවෙනවා වගේ දැනුන. (නුපුරුදු හැගීමක් හිතට දැනෙද්දී ඔයාලත් ඒ අත්දැකීම විඳලා ඇති කවද හරි. )

(ඔය පේන උසටම දෙපැත්තේම අඩි 40 ක් විතර උස ගල් තලාව.)

මැද ඉඳන් ඔයේ දෙපැත්තේ ඉවුරු දිහා බැලුවම අඩි 40 විතර උස
අතර මැද ගස් කොලන් ටිකකුත් එක්ක පිහිටි
 ගල් තලාව තමයි පෙන්නේ

හොඳ තැනිතලා ගලක් උඩ කට්ටිය සෙට් වුනා. අහෝ! දුකක මහත සහ පළල !!!. "ON  වූ මගේ සෙට් ඒක අතරේ මට අමුවෙන්ම OFF  වී සිටීමට සිදුවිය" කොයි තරම් මට මාව විශ්වාස වුනත් ඇල්කොහොල් විශ්වාස කල නොහැකිය.

මම වීල් ඒක එලවාගෙන අපු හින්ද මට බොන්න තහනම්. බීල වාහන එලවන ඒක කොහොමත් ෂුවර් නැති
හින්ද  වගේම හොම්බ කට තලාගෙන අතපය කඩාගෙන එකතැන ඉන්න අකමැති කමට  මට ආයාසයකින් වුනත් වාහනේ ගන්නකොට "හිතට" වෙච්ච පොරොන්දුව ඒ විදිහටම නිශ්ශබ්දවම රකින්න සිද්ධ වුණා. පටන් ගත්ත වෙලේ ඉඳන්. මුන්ගෙන් බේරිල්ලක් නෑ.


"අඩෝ අමුවෙන් ඉඳල උඹට අප්සෙට් යයි  බන් ."

"අඩෝ ගනිකෝ ටිකක්"

"මොනවද බන් ආතල් ඒක"

"පැතුමා වන් ෂොට්  බන් "

මම ඉතින්

"පිස්සුද බන්"

"එහෙම එකක් නෑ"

"බෑ බන් අවුල් ගන්න එපා"

"මටත් ආතල් තමයි" කියා කියා හිටිය. විඳව විඳව.

(බොන සෙට් එකක් අතර තනියම අමුවෙන් සිටීමට සිදුවීම මහා පාපයකි)

මමත් ඉතින් බයිටුයි සැන්ඩියි කන්න බොන්න බෑ කිවේ නෑනේ. අරවටත් එක්ක මේවයින්  ඇල්ලුවා.


"අඩෝ මටනම් මදි වගේ බන්"

"ඔව් බන්"

"තව එකක් ගේමුද"

"ඔවු බන්"

"කවුද යන්නේ"

ඩබලා  "මං....යන්නම්"

"තොට පිශ්ෂුද යකෝ"

"කෙලින් ඉන්නවත් බැරුව තෝ කොහොමද බයික්කේ ගියර් ටික කඩාගන්නේ."

හරි... කට්ටියට බඩු මදි වෙලා ආයේ ගෙන්න කතාව

වෙන්න යන දේ ඉවෙන් වගේ තේරුම් ගත්ත මම ජබොස් ගාල වතුරට පැනල හත් අවුරුද්දකින් වතුර දැකල නැති එකෙක් වගේ නාගෙන නාගෙන ගියා.


අනිවා ගොඩ හිටියොත් මට තමා ආයෙම ටවුමට අදින්න වෙන්නේ. ඇයි ඉතින් මං විතරනේ අමුවෙන් සිහියෙන් ඉන්නේ.

මගේ අසාර්ථක උත්සාහයේ ප්‍රතිපලේ....අන්තිමට.......

ඩබල මං උඩ මතුවෙනකම් ඉඳල අඩන්න වගේ කට හදාගෙන මට කියනවා

"පැතුමා යමකෝ"

"අඩෝ මම නාලානේ, තෙමිලානේ"

"ලද පමණින් සතුටු වෙයල්ලා බන්"

"හරි බොට බෑනේ මම යනවා.... මම යනවා."

කොච්චර හැදුවත් ආයේ ඕනේ නෑ කියල මොන..........!

මං අවේ නැත්තම් මුන්ගෙන් එකෙක් ගිහින් වැලලෙන්ඩ හදයි.

යාන්තම්  ඔලුව පිහාගෙන තෙත පිටින්ම T ඒක දාගෙන ඩබල පස්සේ තියාගෙන ගයියගේ දඬුමොනරේ නැගල විද්ද ආයේ ටවුමට.  විනාඩි 35 කින්   විතර ටවුමට ආව.  අවුරුදු ගානකින් බයික් එකක් ඇල්ලුවේ. තව පොඩ්ඩෙන් ගෙදර යන්න වෙන්නෙත් හතර දෙනෙක්ගේ  කර පිටින්..

අයි ඉතින් මල මිනියක් වගේ එකෙක් පස්සේ තියාගෙන යනකොට. මොන යකාටද බයික් එකක් කොන්ට්‍රෝල් කරගන්න පුළුවන්.  ඩබලට මතක බයික් එකට නැග්ග විතරලු. මද පවන උට හොඳට සංග්‍රහ කරලා.

එන අතර මගදී මම අම්මට කෝල් එකක් අරන් කීව.

"අම්මේ මුන් වතුර දැකල නෑවගේ නානවා ගොඩ ගන්න අමාරුයි දැන්ම. පරක්කු වුනාට බය වෙන්න එපා" කියල.

අම්මට බොරු කියන්නත් වුණා

කොහොම හරි ඒකත් ගෙනාවය කියමුකෝ. දැන් කට්ටිය හොඳටම ඔන්.(ON)

කන පැලෙන්න ගහල සින්දු කියනවා දැන් ඉතින්. අනේ ඉතින් මම අසරණ වෙලා තියන තරමක්...මම මුන්ට සංගීතේ සපයන නිල බොන්ගෝ ප්ලේයර් වෙලා.. (මොනවා වුනත් අමුවෙන් හිටපු මම උන්ට වඩා ෆන් එකක්  ගන්නයි කියල හිතාගෙන මිහිරි සංගීතේ සපයල හිත හදා ගත්ත.)

තවත් එකක්. කිසි දිනක සූර් වූ පිරිසකගේ ගායනයකට ඔබ අමුවෙන්  සිට වාදනයෙන් සහය නොවීමට වගබලා ගන්න.

ඔහොම සින්දු කියල කියල නාල හෙම යන්න පිටත් වෙනකොට 6.00 යි.

බොහොම අමාරුවෙන් කට්ටිය වත්තන් කරගෙන වීල් එකට පටවාගෙන එන්න ආව.
ගයියාට නම් අමුවෙන් ඉන්නවට වඩා බීල බයික් පදින එක ෂුවර් කියල ඌ ඩබලත් දාගෙන විද්ද .

තවත් දවසක් වතුරටම දියවෙලා ඉවර කරලා ගෙදර යද්දී පාරේ ටික දුරක් එනකොට යන වාහන හෙඩ් එක ගහ ගහයනවා.

"හුටා.... ලොකු අයියල ඇති බන්"

මම පිටිපස්සේ එවුන්ට කිව. උන්ට ඇහුන නොඇහුන එක වෙනම කතාවක්

පිටිපස්සේ හතර දෙනයි ඒ මදිවට සූර් වෙච්ච එවුන්.
යන්තම් සිහිය තියන එකෙක්ට කියල හිටියේ අපේ මලයයි සිමයි විතරයි.


සිමා ස්වේච්චාවෙන්ම බහින්නම් කියල ඉදිරිපත් වුණා.

"හරි එහෙනම් උඹ බැහැපන්. උඹව ගන්න ආයේ එන්නම්".

"උඹ හිමිහිට ඉස්සරහට වරෙන්කො කියල"


මම කිව.
ඉතින් ඌව මග දාල යනකොටම ඉස්සරහ හන්දියේදී
ලොකු අයියල අත දාල නැවැත්තුව.

දනී පනී ගාල බැහැල ලියකියවිලි ටික අරන් ගියා.

ලයිසොන් එක අතට ගන්න ගමන් රාලහාමි ,,

"ගෙවල් කොහෙද"

"අහවල් දිහා සර්"

"කොහෙද ගියේ"

"නාන්න සර්"

"කොහෙද"

"තෙප්පුගල"

"මේ කවුද"

"යාළුවො සර්"

"උඹ බීල නේද"

"අපෝ නෑ සර්"

 "අරුන් ටික"

මම ඔලුව කැසුවෙමි

බේගල් ඇද දමා තවත් නස්තාර් වෙනු කුමට

"හ්ම් හ්ම් යනවා  යනවා "

"තමුසෙගෙ යාලුවන්ට නම් අමාරුයි වගේ"

(අනිවා තෙප්පුගල ගියා නම් අමුවෙන් ඉඳීම පුදුමයක් තමයි.  ඉතින් ලොකු අයියලට සැක හිතෙන්න ඇති මමත් ගහල කියල.)

අපි හොඳ ළමයිනේ....

[ඉස්සර තෙප්පුගලට නිතරම පොලිසියෙන් පනිනවලු. ඒ තියන ගල් ගුහා , බෙන අස්සේ ලොකු ලොකු අපචාර වැඩ හෙම සිද්ධ වුනාය කියනවනේ..දැන් නම් එක නතර වෙලාලු. අපි වගේ කොල්ලෝ ඇරෙන්න බාල අපරාධ කාරයෝ දැන් තෙප්පුගල යන්නේ නෑලු ]


අම්මෝ ඔයින් මෙයින් වෙලා කොල්ලෝ ටික ගෙවල් වලට දාල කරලා ගෙදර එද්දී හොඳටම රෑ වෙලා
අම්ම හොඳටම බය වෙලා.

"ලොකු පුතා"

"කොහෙද ගියේ ළමයෝ"

"ෆෝන් එකේ මිස්කෝල් කියක් තියද"

"ඇයි අම්මේ"

"ඇයි අම්මේ තමා" තාත්ත උත්තර දුන්නේ. 

"ආයේ හෙම රෑ ගමන්  ගිහිල්ල අහුවෙන්න එපා. මං කිව්වේ නෑ කියල කියන්න එපා "

"යන දිහාක කලින් ගිහින් එනවා මිසක්"

"හ්ම්"

"අම්මෝ ඇති යන්තම් ඔයින් ගියා"

මගේ හිත මටම කීව

මම හොඳ ළමය වගේ හා කියල ඇවිත්  ෆෝන් එක බැලුව. මිස්කෝල් 38 ක් .  එන ගමන් ෆෝන් එක කැබින් එකට දාපු හින්ද ෆෝන් එකක් තිබුනද කියලවත් හාන්කවිසියක් වත් මතක නෑ. අම්මයි තාත්තයි කොච්චර පිච්චෙන්න ඇත්ද............?

මදැයි ඔයින් ගියා

ඔන්න ඔහොමයි මෑතකදී ගත්ත ෆන් එක බ්ලොග් පිටුවක ලියවෙන විදිහට වැඩ කටයුතු ටික සිද්ධ වුනේ.
විශේෂ සිද්ධවීමක් නම් නෑ.වෙච්ච දේ කිවේ.. කියවගෙන යනකොට බඩේ රුදාවක් අප්පිරියාවක් වගේ ආවනම් තරහ නැතුව එක පල්ලෙන් ලියල යන්න. ආයේ මේවගේ ඒවා නොලිය ඉන්න

(මේ තියෙන්නේ මගේ ජන්ගමේ කැමරා කාචය සිපගත්තු අපි නාපු තැන)

කොහොමද එල ස්පොට්‌ එක නේ?

අඹ ඇත්තට නැග්ග වතුරට පැන්නා. අඹ ඇත්තට නැග්ග වතුරට පැන්නා
අඹ ඇත්තට නැග්ග වතුරට පැන්නා..

සිද්ද වෙච්ච දේවල් බොහොම කෙටියෙන් තමයි කිවේ. තව අනම් මනම් විකාර කතා ඕසේට. ඕව ලියන්න ගිහින් බැනුම් අහගන්නවට වඩා හොඳයි නිකන් ඉන්න එක.


අවසානයේ අවවාද 2 ක් දෙනු කැමැත්තෙමි

[1]   සූර් වූ සෙට් එකක්  අතර කිසිදිනක  අමුවෙන් නොසිටීමට වගබලා ගන්න

[2]  කිසි දිනක සූර් වූ පිරිසකගේ ගායනයකට ඔබ අමුවෙන්  සිට වාදනයෙන් සහය නොවීමට වගබලා ගන්න.


"තෙප්පුගල" යනු අපේ ගමෙන් ටිකක් දුර පිහිටි ඉතා දුෂ්කර ගම්මානයක් මැදින් ගලන්නා වූ ගුප්ත කම පිරුණු ඔය පාරකි.

අපි වැඩ අල්ලන්න කියල හිතාගෙන ගල් තලාව බැහැගෙන හොඳ සපෝට් එකක් හොයාගෙන එද්දී නනා හිටපු  ගමේ පදිංචි දෙමළ සහෝදරයෙක් අපට අවධාරනයෙක් කිව්වේ.

(ඒ ප්‍රදේශය වතු යායකට අයත් භූමියකි. වැඩි වශයෙන් පදිංචි කරුවන් වන්නේ දමිල ජාතික හිතවතුන්ය.)

  "මල්ලි උඹල ෆන් ගත්තට කමක් නෑ. කට වරද්දගන්න හෙම එපා. මොකද මෙතන තමයි අපි පුජාව තියන දවස් වල පූජාව තියන්නේ. විනෝද වුනාට කමක් නෑ. අපිත් මෙතන බීල සින්දු කියල  තියනවා. කට වරද්දගත්තු අය මෙතෙන්ට ඇවිත් ඕනේ තරම් වරද්දාගෙන තියනවා." "අනික ඔයේ මාළු අල්ලලා බයිට් එකට හෙම ගන්නවා නෙමෙයි"එක හන්ද පරිස්සමෙන්"  "මස් පුච්චගෙන හෙම කන සීන් නෑනේ"

මීට කලින් කීප දෙනෙක් "තෙප්පුගල" ඔයේ පතුලේ හුස්ම ටික යවා ගන්න තරම් අවාසනාවන්ත වුනාලු... එක හින්ද වෙන්නැති මම මුලින් කිව ගුප්ත බව  දැනෙන්න අත්තේ
කොච්චර සූර් වුනත් ඒ කතාවත් මගේ සෙට් එක අමතක කලේ නෑ. ලිමිට් එක පැනගෙන යද්දී පොඩ්ඩක් මතක් කලාම හරි..

එතන තත්වය කියල දුන් ඒ සොහොයුරාට මගේ ප්‍රණාමය..

ලේ බින්දුව සහ ලියුම් කවරය

මම බ්ලොග් ලියන්න පටන් ගත්තේ සඳරුගේ හිස් අහස බ්ලොග් එකේ තිබුන පොස්ටින්ග් එකක් අහම්බෙන් කියවල. එක මට කොහොම කියවන්න අහුවුනාද කියලනම් මතක නෑ. නමුත් මං බ්ලොග් ලියන්න පටන් ගත්තේ ඊට පස්සේ තමයි..පස්සේ එකකට එකක් සම්බන්ධ තවත් බ්ලොග් අඩවි ගණනාවක් කියවන්න පුළුවන් වුනා. ඉතින් මමත් ආසාවට බ්ලොග් එකක්  පටන් ගත්ත.  එදා ඉඳන් අද වෙනකම් මට උදවු කරපු අය ගොඩාක් හිටිය. දැනටත් ඉන්නවා. නොදන්න දේවල් කියල දීල අඩුපාඩු පෙන්නලා දීල බ්ලොග් එක ලියන්න දිරිය දෙන අය බොහොමයි. ඒ අතරින් කමෙන්ට් දාල හිතට හයියක් වෙන අයත් බොහොමයි.  ලියපු ලිපියකට වැටෙන එක කමෙන්ටුවත් මට මහමෙරක් වටිනවා. බ්ලොග් ලියන උදවිය එකට සාක්ෂි.... මම මට උදව් කරපු කරන මේ ඔක්කොම අය හදපිරි ආදරයෙන් මතක් කරනවා. නම් වශයෙන් කියන්න ගියෝතින් නම් ගොඩක් කියන්න වෙනවනේ. බැරිවෙලාවත් අතපසු වීමක් වුනොත් හිතටත් හරි මදී.

හරි ඉතින් ස්තුති කතාව අවසන් කරලා කම්මැලි කමට අලුතෙන් පොස්ට් එකක් ලියන්න කියල හිතුන. ලියන්නේ මොනවද කියල හිත හිත ඉන්නකොට මෙතෙක් අපු පාර මතක් වෙලා තමයි කලින් ටික කීවේ.

ඕනේ මගුලක් වෙන්න කියල අද මගුල් ගෙවල් ගැන කතා කරනවා.

ඕනෙම පෙම්වතෙක් පෙම්වතියක් හීනමවන්නේ මෙන්න මේ දවස එනකම්. ජයටම මගුල් ගේ ගන්න තමයි ගොඩක් අය හීන මවන්නේ. ඉතින් මේක හැබෑ කරගන්න වෙන්නේ බොහොම සුළු පිරිසකට උනාට යාන්තමින් හරි මගුලක් ගන්න ඕනේ කියන  එක ඕනෙම ප්‍රේමවන්තයෙක්ගේ අරමුණක්.

අද වෙනකොට මගුල් ගෙදර සාම්ප්‍රදාය වෙනස් වුනත් ඉස්සරනම් අපේ ගම් වල උදවිය දවස් හතම අහල ගම් හතටම  කියල මගුල් කැවයි කියල තමා මම අහල තියෙන්නේ. රබන් ගැහිලිද අරවද මේවද ඉවරයක් නෑලු... ඔහොම දවස් හතම මගුල් කාල පහුවදාම දමල ගහල යන කතාත් අහල තියනවා. ඒ අර ලේ බින්දුවේ සීන් එක හන්ද.. මොකද ඉස්සර මිනිස්සු මේවගේ මත මහා ඉහමුදුනින් පිළිගත්තා. අදටත් නැත්තේම නෑ කියන්න බෑ. කොච්චර හොඳට මගුල කරලත්  පහුවදාම දෙන්නා තමන්ගේ ගෙවල් වලට යනවා දෙපැත්තේ නෑදැයින්ට  හොඳට බැනගෙන.. සුදු රෙද්දක සටහන් වෙන ලේ බින්දුවක් කරන හදිය.. මම දැක්කා මේ කතාව ගොඩක් බ්ලොග් වලත් ලියවෙලා තියනවා.  ජීවිතේට වඩා නම්බුව ඔලුවේ තියාගෙන ඉන්න අනුවන පුස් මත විශ්වාශ කරන අජපල් මිනිස්සු හින්ද  තමා මේවා වෙන්නේ, .  තමන්ගේ පුතා බැඳපු කෙල්ල කන්‍යාවියක් නොවන එක ගමටම කීම නම්බුකාර වෙන්නැති ප්‍රශ්නේ හෙමින් සීරුවේ 

විසඳගන්න එකට වඩා...  එක හන්ද වෙන්නැති ප්‍රසිද්ධියේ ගමටම ලේලි පිරිසිදු නෑ කියල කියන්නේ. නම්බුව බම්බුව තමයි. මේක එක කතාවක්. තවත් කතාවක් කියන්න තියනවා.

මම දන්නේ නෑ මේ චාරිත්‍රය කොහෙන් කොහොම අවාද කියල. කොහොම වුනත් මේක පටන් ගත්තු කෙනා නම් කරලා තියෙන්නේ වස වැරද්දක්.. සමහර මගුල් ගෙවල් වල ලියුම් කවර තියල වෙනමම මේසයක් තියනවා... තව පෑනකුත් තියනවා. ඉතින් මගුල් ගෙදර යන කෙනා කාල බීල නටල ඉවර වෙලා අර ලියුම් කවරේට කීයක් හරි දාල තමන්ගේ  නමත් ලියල දෙපාර්ශවයෙන් අදාළ කෙනෙක්ගේ අතට දීල සුබපතල යනවා.. අලුත බැඳපු ජෝඩුවට මතක හිටින්න තෑග්ගක් දුන්නට එකේ කිසිම වැරද්දක් නෑ. මම කියන්නේ මේ වගේ මුදල් තෑගී දෙන එකෙන් හැඟවෙන යටි අර්ථ තියනවා කියලයි .

1. මගුල් ගෙදර කරන අය, ඒ කියන්නේ මනාලිගේ පාර්ශවයයි මනමාලයාගේ පාර්ශවයයි මගුලේ වියදම් කටයුතු පියව ගන්න මගුල් ගෙදර සහභාගී වෙන උදවියගේ උදව්ව බලාපොරොත්තු වෙන බව.

2. මගුල් ගෙදර එන කෙනා නිකන් කාල එන එක හරි නෑනේ කියල තමන් කාපු ප්ලේට් එකේ ගාන ගෙවන එක

ඉතින් හිතන්න මගුලක් කනවා කියන්නේ දෙන්නෙක් අතිනත ගැනීමේ ප්‍රීතිය සමරන්න තම  තමන්ගේ නෑදෑයින්ට අසල්වැසියන්ට සංග්‍රහ කරන එකනේ. (ආගමික චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර වෙනම කතාවක්) ඉතින් මේ මුදල් තෑගී දෙන එකෙනුයි ගන්න එකෙනුයි අමුතුම සමාජ සම්මතයක් ගොඩනැගෙනවා නේද..?

මගුල් ගෙදර යන කෙනා ගෙදර තව කීප දෙනෙක් යනවනම් ඔක්කොම එක්ක කන ප්ලේට් ගානට (පිඟන්) ගාන හදල තමා අය ලියුම් කවරේට දාන්නේ.

"අපි දෙන්නම යනවනම් 2000 වත් දෙන්න වෙයි." පුතාලත් අවොත් තව 1000ක්වත් දෙන්න වෙයි"

ඔන්න ඔහොමමයි අපේ ඇත්තෝ හිතන්නේ.

මගුල් ගෙදර ප්ලැන් කරන අය හිතන්නේ

"එන කෙනෙක් 1000 ගානේ වත් දුන්නොත් කෑම ටිකේ වියදම යාන්තම් ශේප්"

අද තියන ජීවන රටාව අනුව එහෙම හිතන එක අසාධාරනත්  නෑ. නමුත් මගුලක සැබෑ අර්ථය එයද. ?

මා සහභාගී වූ එකම එක මගුල් ගෙදරක ඇරෙන්න මම මේ ඉහත කිව දේ නම්  වරදින්නේ නෑ.

මා කලින් විශේෂ කොට කිව මගුල් ගෙදර උදවියට අපේ තාත්තත් අර විදිහට ලියුම් කවරෙක දාල සල්ලි දෙන්න යනකොට මනමාලිගේ තාත්ත කීවේ

"මගේ දුවගේ මගුල  මුල් කරගෙන, එන අයගෙන් සල්ලි ගන්න මම බිස්නස් එකක් වත් හෝටලයක් වත් නෙමෙයි කලේ, මගුලක් කෑවේ.......................". "සන්තෝසෙට අහල පහල ඔක්කොටම කෑම වේලක් දීල ඒ කෑම පිඟානට සල්ලි ගන්න මම කැමති නෑ" තරහ වෙන්න එපා.

කියල බොහොම ආඩම්බරෙන් කිව.

එදා ඉඳන් අපේ ගෙදර උදවියත් මගුල් ගෙදර ලියුම් කවර සම්ප්‍රධාය තේරුම් ගත්ත.  ඒ වෙනුවට මොකක් හරි තෑග්ගක් ගන්න පුරුදු වුනා...

ඉතින් හිතන්න, අපට තව හිතන්න කොච්චරදේ නම් තියනවද? 

ඇය තවත් එක් කෙල්ලෙක් පමණක් නොවේ.

පුදුමාකාර වූ මේ ජීවිතය තුල සදාකාලිකයි, ස්ථීරයි කියල කියන්න නම් බැඳීමක්  නෑ. අපට යන්න වෙන දවසක මේ ඔක්කොම දමල ගහල යන්න වෙනවා කවුරු කැමති වුනත් අකමැති වුනත්.  ජීවත් වෙන කෙටි කාලයේදී අපේ ජීවිත වල කොයිතරම් නම් වෙනස්කම් සිද්ධ වෙනවද.? කොයි තරම් නම් දේ අපට හිමි වෙනවද? කොයි තරම් නම් දේ අපට  අහිමි වෙනවද?. ආදරය, අනුකම්පාව, වෛරය, තන්හාව, ඉරිසියාව, කුහකකම්, උද්ධච්චකම්, ඔය මෙකි නොකී බොහෝ දේ අපි හම්බකර ගන්නවා. කෙනෙක් උඩින් උස්සල තියන්නත්, නැත්තටම නැති කරන්නත් මම ඉහත කීව; අසිරිමත් මිනිස් සිතේ හට ගන්නා හැඟීම් කොතරම් දුරට ඉවහල් වෙනවද?..

ආදරය ඔබව ජීවත් කරනවා, වෛරය ඔබව නැත්තටම නැතිකරලා දානවා.  ගොඩ කාලෙකින් අලුත් යමක් ලියල දානවයි කියල හිතුවට ඒක කරන්න බැරිවුණා.  කිරි අම්මා නැති වුනා. ඉතින් මල ගෙදර කටයුතු හන්ද ඒක අතපසු වුනා.

අද මම කියන්නේ මළගෙදර ගැනවත්, අසිරිමත් මිනිස් සිතේ හැඟීම් ගැන නම් නෙවෙයි... ජීවිතේ අතර මගදී නොහිතන වෙලාවක නොහිතපු කෙනෙක් නොහිතපු විදිහට ඇවිල්ල මගේ ජීවිතේ මේ තරම් වෙනසක් කල එයා ගැන.

අපි එයාව මෙහෙම හඳුන්වමු.. (මානෙල්) මේක එයාගේ ඇත්ත නම නෙවෙයි. මානෙල් මලක නමකට  නෑකම් කියන එයාට මීට වැඩ ලස්සන නමක් තිබුන. එයාගේ ඇත්ත නම ලියන්න මගේ හිත නැමෙන්නේ නෑ...

ජීවිතේ මට යාළුවො ගොඩක් අඩුයි. ඒ අතරින් හොඳ යාළුවො ඊටත් වඩා අඩුයි. මිතුරියෝ නම් ඇත්තෙම නෑ. (මේ කියන්නේ මම මුහුණු පොත හදා ගන්නා කලින්, දැන් නම් මිතුරියොත් ඉන්නවා). ඔයා  අද මගේ ජීවිතේ මට හිතන්න ගොඩක් දේවල් ඉතුරු කරලා නොපෙනෙන ඈතකට වෙලා තනියෙන් ඉන්නවා කියල මම දන්නවා. ඔවු මම දන්නවා මේ ඔක්කොටම වැරදිකාරයා මම කියල. ඔයා කිව්වට සමාව දෙන්න බැරි වැඩ මම කලේ නෑ කියල මම නම් කියන්නේ මම කරපු වැරදි වලට සමාව දෙන්න බෑ කියලයි. ඒ තරම් වැරදි මම කළා. . කොච්චරනම් ඔයාව අඩවන්න ඇත්ද?. මට සමාවෙන්න කියන්න තරම් අයිතියක් මට දැන් නෑ.

මගේ මීට කලින් දාපු පොස්ටුව  නොසලකා හරින්න.

එය කියවා ඔබ පැමිණෙන මානසිකත්වයෙන් මේ ලිපිය නොකියවන්න.  මට ඇය මුණ ගැසෙන්නෙත් මුහුණු පොතේ පිටුවකින්. කලින් දාපු පොස්ටුවෙන් කියවෙන අහක ඉන්න නයි රෙද්ද අස්සේ දාගැනීමක් නම් නෙමෙයි. බලන් යනකොට නැත්තෙත් නෑ. නමුත් ඇය තවත් එක් කෙල්ලෙක් පමණක් නොවේ. එවැනි අසම්මත කෙල්ලෙක් නොවේ.  ජීවිතේ අපට කොතැනක හරි හදා ගන්න බැරි වැරදීම් වෙනවා.  මේකත් මම වරද්ද ගත්ත ඉසව්වක්..පසු තැවෙනවා හැරෙන්නත් යලි එවැනි වැරදි නොකරන්නත් සිතා ගන්නවත් ඇරෙන්නත් කල හැකි අන් යමක් නැත.


පුරා නව මාසයක්  පමණ මගේ හොඳම යෙහෙළිය වුන "මානෙල්" මගේ ජීවිතේ මට ලැබුණු හොඳම මිතුරිය අවුරුදු 18 ක පුංචි කෙල්ලෙක්. අපේ සම්බන්ධ කම කොච්චර දුරට ගියාද කියනවනම් මම එයාට මගේ ෆෝන් නම්බර් එකත් දුන්නා. ඒ මම ෆේස්බුක් එකේ හැම වේලාවෙම නැති හන්ද.  දවසකට මැසේජ් 200 නම් ඉක්මවනවා.


කෑවද? , බීවද?, කොහෙද ඉන්නේ ?, මොකද කරන්නේ ?, ඇයි කතා කරන්නේ නැත්තේ?, අද වැඩද?, ගෙදරද? ඔය ආදී බොහෝ දේ සොයා බලපු එයා මගේ ලගින්ම උන්නා.

කලින් ඒක පාරක් මිස් කෝල් ප්‍රේමයෙන් මට්ටු වෙලා හිටපු මට මානෙල්ගේ ආදරේ විශේෂ කරලා හිතන්න මම බය වුනා. විඳවන්න මම බය වුණා. ඉතින් එයා කොහෙන් හරි කැරකිලා ඒ මාතෘකාවට අපුහාම මම විහිළුවක් කරලා ශේප් වෙනවා.

දවසක් එයා ඇහුව අපි අතරේ තියෙන්නේ මොනවගේ බැඳීමක් ද  කියල.... අහුලපු ටෝකක් දාල මම කීව

"මිතුරු කමට එහා ගියපු එත් ආදරයේ සීමාව නොයික්මවපු නමක් නැති බැඳීමක්"  කියල

"හ්ම් එහෙමද ?" එයාගේ උත්තරේ... (එදා ඔයා කොච්චර නම් පිච්චෙන්න ඇත්ද)

මේක මම වින්ද වෙනස්ම ආදරයක්. කියන්න දේ බොහොමයි. ලියන්නන් වාලෙ ඒක දිගට ලියල ලියල වලේ වැටෙනවට වඩා හොඳයි කස්ටියගේ අදහස් බලල කියවල හිමින් සීරුවේ ලියන ඒක. සැලකියයුතු ඉල්ලීමක් දෙකක් අවොත් අපි අහගෙන ඉන්නම් ඔයාගේ කතාව කියන්න කියල ඉතුරු ටිකත් ඉක්මනටම  මම ලියනවා...ඇත්තමයි.

අහක ඉන්න නයි රෙද්ද අස්සේ දාගැනීම හෙවත් ඇදගෙන නෑම.

  අපේ සමහර කොල්ලෝ කෙල්ලෝ අහක ඉන්න නයි රෙද්ද අස්සේ දාගෙන ඒ කියන්නේ අහක තියන ගිනි ගොඩවල්  වලට පැනල මුළු අත්මේම පුච්චගෙන දුක් විඳින කතා ඔබ කොතෙකුත් අහල ඇති. ගොඩක් වෙලාවට ඔය ගොල්ලොත් මේවගේ සිද්ධි වලට මුහුණ පාල ඇති...
මේවගේ සිද්දි වලට සමහරු ඔබව පොළබවද්දී  ඔබගේ බුද්ධිමත්කම නිසා ඒවාට සම්බන්ධ නොවී ඉන්න තරම් ඔබ වාසනාවන්ත වෙන්න ඇති. නැතත්  ඔයාලගේ යාළුවො හරි මේ වගේ අත්දැකීම් විඳලා ඇති. මේවගේ දේකට ඔයා හෝ ඔයාගේ යාළුවා සම්බන්ධ වුනා නම් ඒ දේ වුනේ කොහොමද.?

එක්කෝ හැඟීම් වලට වහල් වෙලා හරි, වෙන කරන්න දෙයක් නැතුව හරි, ඔන්න ඔහේ ආතල් එකට ජොලියට කරනවා කියල හිතල හරි නෙමෙයිද.

දන්නෙම නැතුව ඔබ අපි වෙන කෙනෙක්ගේ ගොදුරක් වෙලා. අන්තිමට සමාජෙට මුණ දෙන්න බැරුව අපු වලෙන්ම ගොඩ යන්න හිතාගෙන තව තවත් තව තවත් ඒ දේම කරනවා.

මම දන්නා මගේ එක යාලුවෙක් ඉන්නවා. වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම කියනවනම් මිනිහ මහා "කුකුලා".. මොනවා හරි ජිල්මාට් එකක් දාල කෙල්ලෙක් නම් අල්ලගන්නවමයි. ඒ විතරක් නම් මදැයි. අන්තිමට කෙල්ලට නැති වෙන්න තියන ගොඩක් දේවලුත් නැති කරලා තමයි මිනිහ නවතින්නේ. පස්සේ මිනිහ නෙමෙයි අර කෙල්ලෝ දිහා ඇහැක් ඇරලා බලන්නේ. අයෙම ඉතින් තව ප්‍රාණයකට තමයි ඉව අල්ලන්නේ . මම කීප දවසක්ම මිනිහට කීවා,

"යකෝ ඕක නවත්තපන්.. කවද හරි උඹේ ළමයෙක්ට මෙහෙම දෙයක් වුනොතින් හෙම" කියල

මිනිහ මහා නක්කල් හිනාවක් දාල කියනවා " මම බඳින්නේ නෑනේ මචන්" කියල

බන්දින්නේත් නැත්තම් මේ මනුස්සය නටන නැටුම කීම ?


තවත් යාලුවෙක් හිටිය මිනිහ ඇම දාන්නේ මුණු පොතේ ඉන්න කෙල්ලොන්ට. මිනිහත් අරහෙම "චැට්" එකට සෙට් කරගෙන කොහොම හරි කෙල්ලෙක් නම් අමාරුවේ දානවමයි. මාසෙකට දෙකකට එකක් නැති වෙන්නේනම නෑ

කවුරු හරි හිතයි උඹට (මට) ඉන්නේ මේවගේ යාළුවො විතරද කියල.. අපෝ නෑ..
මේ ලෝකේ හැම කෙනාම එක විදිහේ නෑනේ. එකෙක්ට එකෙක් වෙනස්..  ජීවිතේ වගේ , ඇස් දෙක වගේ , පණවගේ ආදරේ කරන එක කෙල්ලෙක් විතරක් ආශ්‍රය කරන හොඳ යාලුවොත් ඉන්නවා. 
අපි කතා කර කර උන්නේ උන් ගැන නෙමෙයි.

සුළුතරයක්ව ඉන්න මේ අමුතු තාලේ කුකුලෝ කිකිලියෝ ගැන.


කොල්ලා මුණු පොතේ ප්‍රොෆයිල්එකට හෙන ලුක් එකක් තියන ෆොටෝ එකක් දාල තියනවනම් හරි කෙල්ල දනිස්ස උඩට වියතක් දිග කඩමාල්ලක් ඇඳගෙන සෙක්සි ලුක් එකකින් ඉන්න එකක් දාල තියනම් හරි ..... අන්න මාර කෑල්ල, මාර බඩුව..ෂාහ් මාර හැන්ඩි.....කොල්ලා....

මම නම් කියන්නේ මේකට "කැහිල්ල" කියල.  ගොඩක් අය නම් එක එක නම් වලින් මේක හඳුන්වනවා.. මෝල් අමාරුව. ගාය වගේ ඒවායින්..

හෙන පොෂ් ලූක් එකක් තිබුන පලියට, දවස් දෙකක් චැට් එකට ආව පලියට තමන්ගේ පෙම්වතා හෝ පෙම්වතිය තීරණය  කරන්න මේ සාධක විතරක් ඇතිද?
ගොඩක් කෙල්ලෝ විහින් තමයි අමාරුවේ වැටෙන්නේ.. මම අර කලින් කිවුව ෆේස්බුක් මල්සරාගෙන් දවසක් ඇහැවුව මන්


"අනේ බං ඉතින් උඹ දාන ටෝක් වලට කෙල්ලෝ උඹව හොයාගෙන එනවද බං"

"නැත්තම් යකෝ... කියන පරක්කුව විතරයි.....අහවල් තැනට අහවල් වෙලාවට එන්න කිවම ගානට ලස්සනට එතන"


සමහර කෙල්ලෝ (දුර පලාත්වල අය එන්නේ උදේ පාන්දරමලු, යාලුවන්ගේ පාටි, පන්ති වලට යනවා වගේ බොරු ගෙදරට කියලලු එන්නේ)


අනේ ඉතින් මේ කෙල්ලොන්ගේ දෛවය  චිත්රපටි ශාලාවක "බොක්ස්" එකක හරි කොහේ හරි අගුපිලක හරි විසඳෙන හැටි?


ආපු ගොඩක් කෙල්ලෝ කලිනුත් මේවගේ ගිහින් තියන අයලු.. ඒ උනාට ඉස්කෝලේ යන පුංචි කෙල්ලොත් මුගේ උගුලට අහුවෙනවා මං ඕනෙවටත් වඩා හොඳට දන්නවා.

මේ එන ගොඩක් කෙල්ලොත් ආදරයට කලින් රාගය ඉස්සරහට දාගෙන එනවයි කියල තමයි ඌ කියන්නේ.. "උගේ භාෂාවෙන්ම කියනවනම්  "ගොඩක් ඇම්ම තියන කෙල්ලොලු එන්නේ."


"ගලන ගඟෙන් දිය දෝතක් බිවට මොකද බං" මම දවසක් උට උපදෙසක් දෙන්න ගිහින් ඌ කියපු කතාවෙන් මට කට උත්තර නැති වුනා.

"උඹට ඔය පව් හොදගන්න ගලන ගඟක වතුරත් මදි වෙයි" කියල මම එන්න ආව.


අපි මේ කොහාටද යන්නේ.... ආදරයට කලින් රාගය මතු කරගෙන හැඟීම් වලට වහල් වෙලා හුදෙක් කය පමණක් සංසිඳුවන තරමට ආදරේ අද කිසිම වටිනාකමක් නැති,, ඇමක් විදිහට යොදා ගන්න තරම් ලෝකේ දරුණු වෙලා.

පාලු ගෙවල් වල, චිත්රපටි ශාලා වට, ලැගුම්හල් වල තම තමන්ගේ  ඉරණම ලියා ගන්න තරම් අපේ කෙල්ලෝ, කොල්ලෝ පව්කාරයෝ වෙලා.


ඉතින් ලෝක විනාසය අත ළඟ නොවේද?

ඔබිචුවරියේ යතාර්ථය හෙවත් මරණ දැන්වීමේ සත්‍ය

 "ඔබිචුවරී" (obituary) නොහොත් දන්නා සිංහලෙන් කිව්වොත් "මරණ දැන්වීම්" ගැන නොදත් අයෙක් නම් ඉන්න බෑ.  මොකද කෙනෙක් මිය ගිය විට පාරක් පාරක් ගානේ ලයිට් කණුවක් ගානේ බෝක්කුවක් ගානේ ඇලවෙන මරණ දැන්වීම් කලාව නොදත් කොල්ලෙක් කුරුට්ටෙක් මේ බ්ලොග් පිටු අතර නැති තරම්. නැති තරම් නෙමෙයි කොහොමත් නෑ.

කෙනෙක් මැරුණම "මරණය" අසල්වාසීන්ට දන්වන්න ලේසිම පහසුම ක්‍රමේ තමයි මේ මරණ දැන්වීම... අද මම මේ කතා කරන්න යන්නෙත් මේ එක්තරා විදිහක මරණ දැන්වීමක් ගැන තමයි.  සමහර විට මේ මාතෘකාව බ්ලොග් පිටුවල ලියවෙලත් නැතුව ඇති. ලියවෙලා  ඇත්නම් සමාව අයදිමි. මේ ලිපිය කියවල ඉවර වෙලා මට මේ ගැන තවත් අදහස් දෙන්න කියල මම අරාධනෙකුත් කරන ගමන් කතාව පටන් ගන්නවා. ඔබගේ ගල් මුල් වැනි වාග් ප්‍රහාරත් මම බලාපොරොත්තුවෙන් තමයි ලියන්න ගත්තේ.

අනම් මනම් කතා නැතුව කතාවට බහිමු ..."කෙනෙකුගේ මරණය" පුවත්පතක  දැන්වීමක් වශයෙන් පළකර කෙනෙක් මම ඉහත සඳහන් කල ප්‍රචාරණයම බලාපොරොත්තු වෙනවා. . මොකද බොහෝ දෙන පත්තර බලන අය නිසා. ඇත්ත වශයෙන්ම පිටරටවල ජීවත් වෙන නෑදෑයින් හිතමිතුරන් මෙන්ම මේ රටේ සම්බන්ධ කර ගත නොහැකි බොහෝ දෙනෙක් මේ දැන්වීම් ප්‍රයෝජනයට ගන්න බවක් තමයි පෙනෙන්නේ.  සමහර පුවත්පත් ආයතන මුදල් අයකර මෙන්ම තවත් සමහර ආයතන නොමිලයේ මේ මරණ දැන්වීම් ප්‍රචාරණය කරනවා.

ඇත්තටම මේ දැන්වීම පලකරන අය එනම් මරණ දැන්වීමේ අයිතිකරුවන්  "මරණය" දැන්වීමට නොහොත් ප්‍රචාරණයට අමතරව තවත් යමක් බලාපොරොත්තු වන බවයි මට හැඟෙන්නේ.  මොහොතක් සිතන්න....

"අසවලාගේ අසවලා වුද" "අසවලාගේ සහෝදරයා වුද", "අසවලාගේ නැන්දනිය වුද" "අසවලාගේ මාමණ්ඩිය වුද" "අසවලාගේ මුණුපුරා වුද"   යනුවෙන් සඳහන් කර තමන්ගේ වරිගේ ජීවත්ව සිටින නොසිටින බොහෝ දෙනෙක් මේ දැන්වීමට ඇඳාගෙන මොවුන් බලාපොරොත්තු වන්නේ කුමක්ද. පිටුව පිරෙන තරමට තමන්ගේ පරම්පරාව බලගතු බවද. ? නැත්තම් කුමක්ද ?

මියගිය පුද්ගලයාට සම්බන්ධ කමක් ඇති නමුත් මීට පෙර බොහෝ කලකට මිය ගිය පුද්ගලයෙක් එමෙන්ම බොහෝ දුර නෑදෑකමක් වේනම්, ඔහු මේ රටේ ප්‍රසිද්ධ පුද්ගලයෙක් නම්, රාජ තාන්ත්‍රිකයෙක් නම්, රටේ නම ගිය ආයතනයක සේවය කරනවානම්, විදේශ රටක සේවය කරනවානම්, අසවල් පාඨමාලාව හදාරනවනම්  ඔහුගේ පට්ටම් තානාන්තර මේ මරණ දැන්වීමට කුමකටද.?
මෙයින් මම අදහස් කරන්නේ මරණ දැන්වීම් වලින් සියල්ලම නෙවෙයි. නමුත්  90% පමණ මේ ඝනයට වැටෙනවා.

කෙනෙක්ට මේ තර්කයට විරුද්ධ වෙනවනම් එකම එක තර්කයකින් විරුද්ධ වියහැකියි. එයත් සඳහන් කරලම මම මේක අවසන් කරන්නම්..

එනම් කෙනෙක් මේ මරණ දැන්වීමට මේ මම ඉහත කියූ දේ ඇඳාගන්නේ බොහෝ දෙනාගේ දැනගැනීම පිණිසය කියල.

හරි එකත් ඇත්ත වෙන්න පුළුවන්.

"අනේ මේ අපේ කොම්පැණියේ අසවලාගේ අසවලාගේ අසවලානේ මැරිලා තියෙන්නේ."

"මේ කොම්පැණියේ නමවත් නැත්තම් කොහොමද අපි දැන ගන්නේ"

"යාලුවන්ගේ යාළුවො නැත්තම් කොහොමද දැන ගන්නේ"

හරි එකත් හරි.  මෙවන් විස්තර අඩංගු විය යුතුයි.  නමුත් සීමා සහිතව. මුළු පරම්පරාවේම පුද්ගලයින් මේ මරණ දැන්වීමට සම්බන්ධ කරගත යුතුද.  මෙසේ කිරීමෙන් ඉඩ අහුරන්නේ තවත් දැන්වීමකට තියන ඉඩ කඩ නොවේද.  (එයත් මේ ඝනයේම එකක් හෝ හුදෙක් මරණය පමණක් ප්‍රචාරණය කිරීමට ප්‍රකාශිත එකක් විය හැක)..

මරණ දැන්වීමකට මුවා වී තමන්ගේ වරිගේ ප්‍රදර්ශනය කරනවද. නැත්තම් දැන්වීමට අවශ්‍ය කරුණු පමණක් ඉදිරිපත් කර වරිගේ බෙරගන්නවද කියා අපි සිතිය යුතුද  නැද්ද?

මිස් කෝල් ප්‍රේමය..

මිස් කෝල් ප්‍රේමය..

ආදරය මහා පුදුමාකාරය... විටෙක භයන්කාරය... නෙතඟට කඳුලක් එක්කල හැකි සේම ආදරයට මුවගට සිනහවක්ද එක්කල හැකිය.. තව බොහෝ දේ එක් කිරීමටත් තියන සබ්බ සකලමනාව නැත්තටම නැතිකර දමන්නටත් මේ පුදුමාකාර වූ ආදරයට හැකිය. සමහරු විහිලුවකට ගන්නා අතරේ  තවත් සමහරු දේවත්වයෙන් පුද දෙන්නේද මේ ආදරයමය. ජීවිතයේ අතරමන් වුවන්ට ආදරය මහත් පිලිසරනකි. හිතකට ආදරයක් දැනෙන්නට මහා වෙලාවක් ගත වෙන්නෙත් නැත.. ඒ වගේම මහා මෙරක් තරම් ආදරය නැති වෙන්නත් ඒතරම්ම වෙලාවක් යන්නෙත් නැත. එකයි මේ ආදරය "පුදුමාකාර" කියන කුලකයේ තවත් අවයවයක් වෙන්නේ.


මා දාර්ශනිකයෙකු නොවේ . මා නවකතා කරුවෙකුද  නොවේ. මා කෙටි කතා කරුවෙකුද නොවේ. මා බ්ලොග් ලියන්නෙකි.  මෑතක සිට බ්ලොග් ලියන්නෙමි.
බ්ලොග් අවකාශයේ අහම්බෙන් ලැබුන සබැදියාවක්මත ක්ලික් කිරීමෙන් බ්ලොග් කරුවෙකු වීමි. පුදුමාකාරය...
කිසිවක් ලබා ගනු පිණිසවත් මඩිය තරකර ගැනීමවත් පිණිස නොව මා බ්ලොග් ලියන්නේ. මට හම්බ කරගන්නට බොහෝ දේ ඇත. ඒ මුදල් නොවේ. මේ පොස්ටින්ග් කියවන ඔබ සේම ඔබ මෙහි පහල රඳවා තබා යන වචන කීපයක කමෙන්ටු මට හම්බකර ගැනීමට අවශ්‍ය වේ. කොතරම් දුරට සාධාරණ වේද නොදනිම්. නමුත් මට අවශ්‍ය එපමණකි.  මා ලස්සනට ලියන්නට නොදනිමි. උපමා ගලපන්නටද නොදනිමි. විටෙක ලියන භාෂාවෙන්ද, විටෙක කයිවාරු භාෂාවෙන්ද බ්ලොග් ලියන මම තවමත් ආධුනිකයෙකි. මේ ඉසව්වට නවකයෙකි...

මට දුර යන්න ඔබේ සහයෝගය අවශ්‍ය වන්නේ එබැවිනි. 

මහදැන මුත්තාගේ ලොකු ටෝක් අවශ්‍ය නැත. එහෙනම් මගේ ප්‍රේම ජවනිකා වලින් මට වැරදුනු තැන් මේ ඉස්සව්වේ තවත් දිග වෘතාන්තයක් දිග හරින්නයි මේ සුදානම. මීට පෙර ලියු ලත් තැනම ලොප් වුන මගේ ප්‍රේමයත් එවැන්නකි.
දිනය හරියටම මතක නැත. නමුත් උසස් පෙළ විභාගය සඳහා සුදානම් වුණ මාස කීපයකින් එකක් බව මතකය (සමහරු උසස් පෙලට සුදානම් වන්නේ සාමාන්‍ය පෙළ ලියන කාලයේදීය.. නමුත් මා අන්තිම මාස හයේ සිට සුදානම් වීමි.. මගේ ප්‍රතිපලය හා කිසිවක් මේ බ්ලොග් ප්‍රකාශය වෙත ඍජුව බල නොපාන හේතුවෙන් ප්‍රතිපලය පිළිබද කිසිවක්  නොඅසන්න). අහ් හරි... හරියටම මාසය මැයි මාසය. ඔව් මැයි මාසයම තමා...

ගමේ දන්සලට හරි හරියේ ලක ලැස්ති වෙන ඒ කාලයේ එක් දිනක උදෑසන ආ අහඹු මිස් කෝල් ඒක නැත්තම් අද මෙසේ මේ බ්ලොග් ප්‍රකාශය නැත.

යන්තම් දහය පහු වෙන්න කලින් නමයයි පනස් පහට විතර  නැගිට දනී පනි ගා දත කට මැදගත්තෙමි. අම්ම බෙදා තිබුන බත් පංගුව ගිල දැමු මා, ටි ෂර්ට් එකක් පටලාගෙන  මගේ මවුන්ටනේ කිහිල්ලේ ගහගෙන ගෙයින් පිටට දවසේ මංගල අඩිය තියනවත් එක්කම මගේ සහෝ.



"අයියේ.. මේ නම්බර් ඒක දන්නවද"

"මොන"

"මේ මේක 081 XXXXXXX"

"කෝ දෙනවා බලන්න"

එතකොටම මෙන්න බොලේ ලියුම් කවරයකුත් ආවා ඒ නොම්බරෙන්ම.
දනී පනි ගා ඇඟිලි ජන්ගමේ බොත්තම් අතර යැවූ මං හනි හනිකට කෙටි පයින්ඩේ  කියවන්නට වීමි.


"Hi . Dinu ... dont  worry ... Mama  amaa"  (අමා ඇගේ ඇත්ත නම නොවේ.)


 හැරෙන තැපෑලෙන් මමත්


"Mama  nam  dinu  nemei .... oya  kawuda  ....?"


විනාඩියක් හිටියා නො රිප්ලයි... දෙකක් හිටියා.. ම්...හු...

"විජහට කියනවකො නොම්බරේ දන්නවද කියල"  මල්ලි බර බරේ දැම්ම.


"ආ ඔව් ඔව්.. මම ටෝක් කරන කෑල්ල.. අද මට ෆෝන් ඒක ඕනි"


මමත් කෙප්පයක්  දැම්ම...

හත් වලාමේ කියන බොරු වලට හෙනවත් ගහයිද දන්නේ නෑ (ඒවායේ ප්‍රති විපාකද දන්නේ නෑ අද තවමත් තනිකඩව ඉන්න සිද්ද වෙලා තියෙන්නේ) දෙවීයෝ දනිති අපි නොදනිති.

වෙන මොන දෙකට ගේමට හිටියත් මලය ලව් සීන් වලට බොක්කෙන්ම සප් එක දෙනවා.
මම නැවතත් මවුන්ටනේ කිහිල්ලේ ගහගෙන පඩිපෙළ බැස්සේ පස්ස බලන්නෙත් නැතුවයි.


"මොනවද ඔයි...ඕක තියල යනවකෝ"  


මල්ලි දීලත් බෑ නොදීත් බෑ වගේ කියනවා යන්තම් ඇහුණ. සමහර විට මේ උගේ මරාලයක්ද දන්නෙත් නෑ.
"නෑ නෑ උට කොහෙන්ද කෙල්ලෝ". මගේ හිත මටම මිමිනුව. මේ නම් මම සිරාවටම  සිරා ලයින් පාර දාන බාලිකාවේ නිශා වෙන්න ඇති කියලයි මම හිතුවේ.


එයා කොහොම හරි මගේ නම්බරේ හොයා ගන්න ඇති. ෂා ෂා ෂා .... එල එල.

මගේ ජන්ගමේ ලොකු  එකක් නොවේ. නොකියා 2100 එකක්. ඒ හා හාපුරා  කියල මගේ අත ගත්ත මගේ ප්‍රථම ජන්ගමේ..


මල්ලයි මායි සහයෝගයෙන් හවුලේ තමයි ඕක පාවිච්චි කරන්නේ. මං පන්ති යන දවසට මං ගාවත් එයා පන්ති යන දවසට එයා ගාවත් ඉන්න තමයි කොන්දේසිය වුනේ.


හැබැයි සල්ලි දන්නේ අම්ම හරි තාත්ත හරි.. මාසෙකට රුපියල් පනහක් වගේ තමා එත්. සමහර මාස වල එකත් නෑ.


උත්තර බඳින්න ගියොත් ප්‍රශ්න කෝටියයි.. ඒක හන්ද ශේප් එකේ සැහැල්ලු ගියරයකට දාල පාගල වේගේ වැඩි වෙනවත් එක්කම පට පට ගාල ගියර් ටික කඩාගෙන මම මාරු වුනා.


කඩේ ගාව කොල්ලෝ සෙට් එක ගාවට ගියා විතරයි තවත් ඇමතුමක්.


"හප්පට සුර ... මූ දැන් මාර බිසී පොරක් වෙලානේ... යකඩෝ... කෑල්ලක් වත් දාගෙනද"


කට තියාගෙන ඉන්න බැරි එකෙක් කියනවා ඇසින. කියන්නේ මට නොවේ වගේ පාලම් ගැට්ටට හේත්තු වී  මමත් හැල්මේ ආව කෝල් එක අන්ස්වර් කරන්න ගත්ත.


"හෙලෝ"

මිහිරි කටහඬක් අවකාශය දිගේ තරන්ගයක්ව ඇවිත් නැවත මගේ ජන්ගමේ මල බැඳුනු පීකර අතරින් මට ඇසෙන්නට විය.


ඇසිපිය සැලෙන පමණටම හදවතද ගැහෙන්නට විය.


කටහඬ ලස්සන යක්කුත් ඉන්නවා කියා මා අසා තිබුනට මේ නම් යකෙක් වෙන්න බෑ මයි කියල මට හිතුනේ..
අනේ දෙයියනේ මෙකි නම් යකෙක් වෙන්න එපා කියලයි මම හිතුවේ.


"හෙලෝ"

"ඔය කවුද"

ම.....


මට වචන අමතක විය.. හින්තෙරුවෙන්ම මේ නම් කෙල්ලෙක් බව දැන් නම් සක්සුදක් සේ පැහැදිලි හින්ද මමත් කනේ තියාගෙනම උන්නා.

" ආ ආ....මේ දිනුගේ අයියද එයාට පොඩ්ඩක් ෆෝන් එක දෙනවද අයියේ"

හඩේ අප්පේ මේ කෙල්ල හරි ෆෝවඩ්නේ  අප්පා.


"සොරි wrong නම්බර්"  කියා කට් කරන්නටද සිතින..


නමුත් මගේ හිත කිවේ "ටෝක් කරපන් ටෝක් කරපන්" කියායි.

"හෙලෝ ප්ලීස් ඔය කවුද කියනවද" මම දිනුගේ අයිය නෙවෙයි"


"ඔහ් සොරි"

අහෝ දුකකි..."බීප් බීප් බීප් " කෝල් එක කට් විය.


නොයෙකුත් වැඩ රාජකාරීන් අතරේ දවස ගෙවුන.  ඉරත් බෑ බෑ කියා කියා පල්ලම් බහිනවා.
එත් එක්කම වට පිටාවේ තැන තැන රඳිලා තියන එළියත් ඉර හොයාගෙන යනවා. හවස ඇලෙන් නාගෙන තෙත පිටින්ම මවුන්ටනේ නැගී මා ගෙදර බලා පාගන්නට ලැස්ති වුනා.. යන අතර මැගදී "ටිටික් ටිටීක් " ......wow ..........  මෙන්න මගේ ආගන්තුක තැනැත්තියගෙන් කෙටි පයින්ඩයක්... SMS  එකක්. හනි හනිකට කකුල බිම අද්දා මවුන්ටනේ නවත්තගත්ත මම සීතලට වෙව්ලන අතැඟිලි අතරින් SMS  එක කියවුව..


ඔයා කවුද ? ඔයාගේ ඇත්තම විස්තර මට කියන්න"

එකේ තිබ්බේ එහෙම...

ඊට පසු අපි අපි  ගැන බොහෝ දේ හුවමාරු කරගතිමු...මාස 4 කට අඩු කාලයකදී අපි දුරකථනය හරහා බිහිවන තවත් එක අසම්මත පෙම් යුවලක් වීමු.....


මා ඇයටද ඇය මටද ආදරය කළෙමු.   (ඔන්න දැන් ඉතින් ලියන බාෂාවෙන් ලියවෙනවා)
මා කිසි දා ඇය දැක නැත. ඈද කිසිදින මා දැක නැත. නමුත් අපි පෙම්වතුන් වීමු..


ජිවිතයේ ප්‍රථම වතාවට අසම්මත ආදරයකට හදවතින්ම ආදරය කලෙමි. සැබවින්ම ආදරය කලෙමි. ඔහේ රස්තියාදු ගසමින් උන් මම ටිකෙන්  ටික හිමින් සීරුවට ආදරය කරන්නට ඉගෙන ගත්තෙමි. ආදරය විඳින්නට ඉගෙන ගත්තෙමි. ඇත්තටම මා ඉගෙන ගත්තා නොව මට එසේ කරන්නට මගේ හිතත් ඇගේ ආදරයත් බල කරන්නට ඇති. කාන්තාරෙක ඉපදුන සමනලයෙක්ට පරවුන මලක් වුවත් මහා මෙරක් වටිනවා විය යුතුය.  (කාන්තාරේ කොහෙන්ද සමනල්ලු, පරවෙන්නවත් කාන්තාරේ මල් කොයින්ද. කමක් නෑ. මගේ හිතට ඒක පාරට අවේ කාන්තාරේ සමනලයා.) මට ඕනේ වුනේ මං ගැන පුංචි හැඳින්වීමක් කරන්න විතරයි.

එදා මහා වැස්ස දවසක්.. බක් මහා අකුණු මැයි මාසේවත්  අතැරලා යන්න සුදානම් නෑ වගේ.  හරියට මමත් එයාව අතැර යන්නට ලැස්ති නෑ වගේ.


"පැතුම්"

"ඇයි වස්තු"

"ඔයාට කවද හරි මම නැති වුනොත්"

"ඇයි එහෙම අහන්නේ"

"මම කියන්නේ ඔයාට අපි දුරයි කියල හිතුනොත්"

"මට එහෙම හිතෙන්නේ නෑනේ"

"මං කියන්නේ හිතුනොත්"

"හිතුනොත්..... ම් ම් ම් .. ලඟට ගන්නවා"

දැඩි නිශ්ශබ්ද තාවයක්....

පුපුරු ගහන අකුණු නොතකා අපි අපේ ෆෝන් වලින් ආදරය කලේ එහෙම.

කෙල්ලන්ට සමහර දේ දරාගන්නට බැරිය.  මේ මා කියන දෙයක් නොව. හැමෝම කියන දෙයක්.
හැමදේම දරාගන්න කෙල්ලොන්ද සිටිති.

නමුත් මේ කතාවේ නායිකාවට මෙසේ දරා ගැනීමේ හැකියාවක් නොවුන බව මා දැන ගත්තේ සිහින් ඉකි බිඳුමක් මගේ කනට ඇසෙද්දිය.

"පැටියෝ"

"ඇයි අඬන්නේ මැණික"

"නෑ"

"නැත්තේ මොකද ඇයි කියන්නකෝ මේ"


"බීප් බීප් බීප්"


දෙයියනේ ඇයි කට් වුනේ. මටත් පිස්සුනේ ඇයි මං මේ ගොරවන වෙලාවේ මේ කෙල්ලට කෝල් කලේ.

එළියේ මහා සද්දෙන් අකුණක් පිපිරී ගියේය. මගේ හිත ඇතුලෙත් එවැනිම අකුණු පිට පිට පුපුරන්නට විය.


එවලෙහිම.. මට ඇමතුමකි.


"ඇයි රත්තරන් කට් වුනේ"


"මට කියන්න ඇයි ඔයා අරේම කිව්වේ"


"රත්තරන් රත්තරන්.. තියාගනින් උඹේ රත්තරන්"


"තෝ අයෙම සැරයක් මේකිට කෝල් කරලා අහු වුනොත් මම තොට හොඳ වැඩක් කරනවා"


"මම නරක මිනිහය කියන්න එපා"


කකුල් දෙක පන නැති විය. උගුර හිර වෙන්නාක් මෙන් දැනින.
කටේ ඉතුරු වූ  කෙල බිඳක් ඇත්දැයි සොයමින් දිව වෙහෙසෙන්නට විය.

මින් පසු කිසි දිනක ඇගේ දුරකථනය ක්‍රියාත්මක වුවේ නැත.


"ඔබ අමතන ජංගම දුරකථනය සමග මේ අවස්ථාවේ සම්බන්ධ විය නොහැක"

මා ඇයට කතා කරීමට උත්සහ කල හැම විටම අසන්නට අකමැතිම වචන ටික නැවත නැවත ඇසෙන්නට විය.

පසු කලෙකදිත් යාලුවෙකුට හෝ ඇමතුමක් ගත්විට මේ අඬහැරය ඇසෙන විට මට ඇයව සිහි වෙයි. පපුව පත්තු වී යි..


"මට ඇය කතාකල  නිවසේ දුරකතනයටද කතා කලෙමි. එයත් භාවිතයෙන් ඉවත්කර ඇත"

කර ගත දෙයක් නොහැකිව මා ලතවුනෙමි. නමුත් මා පිස්සෙක් නොවුවෙමි. දුකට ගස් පල්ලේ කානු පල්ලේ බිබී  කාලකන්නියෙක් නොවුනෙමි.

නමුත් එදා සිට මා ආදරයට වෛර  කලෙමි.
  

පද්ද පද්ද ලැම ගස්ස ගස්ස ඉඟ

ඇස් දෙකේ කළු ඉන්ගිරියාවල් බ්ලොග් පිටු අස්සේ  එහෙ මෙහෙ යනකොට මටත්  හිතට දැනෙන අමුතු තාලේ පොස්ටින්ග් එකක් ලියන්නයි කියල හිතුවට ම්හු... නො අයිඩියා... අපි තාම පොඩි ළමයිනේ.

එත් කවද හරි අපේ අතිනුත් ඒ වගේ සුපිරි කතා ලියවෙන්නේ නැතැ.

 

මො....ක....ක්..ද..... ලියන්නේ........?

 

හප්පට සිර ඔය මතක් වුනේ... 

කියවන කෙනෙක් කියෙව්වාවේ කියල ඔන්න ඔහේ ලියනවා...

 

වෙනසකටත් එක්ක අද ලියනවා කෙල්ලෝ ගැන. (සියල්ලම නෙමෙයි)

සියල්ලම ලියල ඉවර කරන්න කෙනෙක් හිතාගෙන ඉන්නවනම්

ඉතින් මැරෙනකන් වත් එක කරන්න පුළුවන්වෙයි කියල මම නම් හිතන්නේ නෑ..

කෙල්ලෝ ඒ තරමටම ගුප්තයි. මුහුදේ වතුර බීල ඉවර කරන්න පුළුවන් වුනත් කෙල්ලොන්ව නම් තේරුන් අරන් ඉවර කරන්න

බැ කියල දවසක් බුකියේ මම ෆොටෝ එකකුත් දාල තිබුන. ඒවාට නම් ඉතින් කොමෙන්ටු වැටෙනවා හොරයි.. අනේ මන්ද... විශ්වාශ කරන්න මම මේ පොස්ටුව දාන තුරුත් මගේ බ්ලොග් එකේ වත් එකම ඒක කමෙන්ට් එකක් නෑ. දුකේ බෑ අප්පා. ඇරත් අපි කමෙන්ට් වැස්සට තෙමෙන්න මහා ලොකු පොරසිද්ධ අයත් නෙමෙයිනේ. ඊයේ පෙරේද උපන් අපට තව දුර යන්න තියනවා කියල හිත හද ගන්නවා.  කමෙන්ට් නැති ඒක වෙනම කතාවක්. 

 

 

අපි දැන් අකමැත්තෙන් වුනත් මුල ටික කියවපු එකේ ඉතුරු ටිකත් කියලම ඉමු.

 

 

මට තියන විසඳගන්න අමාරු ප්‍රශ්න වලින් එකක් තමයි ඇයි මේ තරම් කෙල්ලෝ කොල්ලෙක් දැක්කම පස්ස නලවන්නේ ඇයි කියල. (විසඳ ගන්න නම් ප්‍රශ්න කෝටියක් තියනවා....මම කිවේ මේවගේ ඒවා)

එච්චර වැදගත් නොවෙන්න පුළුවන්.

පද්ද පද්ද යන කෙල්ලෙක් දිහා බලල

 

"ඇයි නංගි ඔය ඔච්චර නලවන්නේ"

 

ඔහොම අහන්න පුළුවන්යැ මුණටම..

 

"ඇයි අයියේ එපාද"

 

 කියලවත් ඇහුවොත් හැරෙන තැපෑලෙන්...

 

ඉල්ලන් කනවා කියල ඔහොමත් කන්න පුලුවන්ද.... පච වෙනවා කියල ඔහොමත් පච වෙන්න පුලුවන්ද.

අම්මෝ ඒක හින්ද මේවගේ අවකාශයක් මේවගේ ඒවා කතා කරන්න හොඳ තැනක් හන්ද තමයි මේකත් ලියන්නේ.

 

ඒක ජම්මෙන් එන පුරුද්දද. එහෙම නැත්තම් කොල්ලන්ගේ ආකර්ෂණය දිනා ගන්න කරන තවත් මායමක්ද කියල දෙපාරක් නෙමෙයි කීප සැරයක් හිතුවත් ඔබට කවද හරි උත්තරේ ලැබිල තියද. ? 

 

දුර ඉඳන් යස අගේට ඇවිද ගෙන එන කෙල්ලෝ සරමක්, කලිසමක් දැක්ක හැටියේ හරි හරියට වෙනස් වෙනවා.

මේ අතර ගස්සා ගස්සා යාම හෙවත් පද්ද පද්ද යාම විශේෂයි... අනේ දෙයියනේ ගැලවිලා යන තරමට මෙහෙමත් පද්දනවද.

 

දවසක් මගේ අතිජාත මිත්‍රයෙක් කනට කරලා කියනවා.

 

"ඔන්න බලපන් බොරුනම් ඔය ඈතින් එන කෙල්ලගේ ඉනෙන් පහල ජොයින්ට්  ඒක (වැරදියටමයි තේරුම් ගන්නේ. ජොයින්ට් ඒක කිවේ හන්දියට = උකුලට)  වෙනම හයි කරපු එකක් බං. ඒක ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ ස්වයන්ක්‍රියව".

 

බැලින්නම් කතාව ඇත්ත.. මු මේ කෙල්ල ගැන මාර අධ්‍යනයක්නේ කරලා තියෙන්නේ.

 

කිව්වත් වගේ පණ ඇති ප්‍රාණියෙකුට නම් එහෙම කරන්න බෑ ඒවගේ  ලතාවට පද්දන්න බෑ.. (අනිවා මොකක් හරි ගුප්ත ගැජමැටික් එකක් ඇති කියලයි අපට හිතුනේ)

 

ඉතින් ඕකනේ මම මුලදීම කිවේ කෙල්ලෝ මහා ගුප්තයි කියල. .. තව කොච්චර කොච්චර ගැජමැටික් ඇත්ද  අපි නොදන්න. (අපි නොදන්න ගැජමැටික්)

 

මං හිතන්නේ කොල්ලෝ පේන දුරින් ඉන්නකම් පස්ස වන වනා ගිහින් කොල්ලෝ නැති වුනාම කෙල්ලෝ හති අරිනවා ඇති.  

 

අනිත් කතන්දරේ තමා අඩියක් විතර අඩි උස සෙරෙප්පු දාගෙන ගිහින් පෙරහැරවල් වල යන බොරු කකුල් කාරයෝ වගේ යන හැටි.

 

දවසක් මට තනියම හිනා. ඇයි හත්වලාමේ සෙරෙප්පු දෙකක් දාගෙන මේ කෙල්ල විඳින වදේ...දුකේ බෑ අප්පා.

 

දාන බැරි මගුලක් අමාරුවෙන් දානවට වැඩ නොදා හිටියනම් සැපයිනේ.

 

 මෙලෝ රහක් නැති පොස්ටින් දාන එකෙත් මෙලෝ රහක් නෑ...

 

තව පාරක් හිතන්නම වෙනවා.

 

එහෙනම් අයිබෝවන්ඩ මං ගෙහුං ඒඤඤන්...

 

පැල ඉනිවැට ළඟ බළල් අවතාරය

මේ හිත සසල කරවන සිද්ධියට මුහුණ පානවිට මා සාමාන්‍ය පෙළ සිසුවෙක්මි, 

අද ලෝකේ කොතරම් දුයුණු වුවත්, ගුප්ත සිදුවීම් හා අත්භූත සිදුවීම් නගරයෙන් එපිට

බොහෝ ගම්මාන වල  සිදුවෙන බව නම් නොරහසක්.

මෙවන් සිදුවීමක් පැවසීම  බොහෝ දෙනාගේ හාස්‍යට ලක්වීමට උදහසට ලක්වීමකට බොහෝ විට හේතු විය හැකි නිසා මේ 

සිදුවීම් වලට  මුහුණ පෑ උදවිය ඒවා රහසක් වශයෙන් තියා ගැනීමට උත්සාහ දරති. 

නගරයෙන් තරමක් දුර පිහිටි ගමක ජීවත් වෙන මාද මෙවන් සිදුවීම් කිහිපයකට මුහුණ පා තිබීම හේතුවෙන් මෙවන් කල්පිත මත එකහෙලාම ප්‍රතික්ෂේප කිරීම පිළිබද පුද්ගලිකවම දෙවරක් සිතීමට සිදුවී ඇත.

කතාව මෙසේ විස්තර කරමි.

 මගේ අතිජාත මිත්‍රයෙක් වන ලහිරු මට වඩා වසරකින් වැඩිමහල්ය.  නමුත්  ඔහුට කොතැනක හෝ සිදුවූ වැරදීමකින් දෙවෙනි වරත් මා සමග සාමාන්‍ය පෙළ විභාගය කිරීමට සිදුව තිබිණ. අපේ නිවසේ වැඩි හරියක් කල් ගෙවූ ලහිරු  මා සමග සාමාන්‍ය පෙළ විභාගය සඳහා පාඩම් කිරීම්වල නිරත වුවේය. අවාසනාවකට එවකට ඔහුගේ පියා දෛවයේ සමග මාරාන්තික සටනක නිරත වෙමින් සිටියේ දරුණු පිළිකාවකින්  පෙලීම නිසාය.

පාඩම් කරන අතරතුර රෝහලේ ඇඳ මත සිටි පියාගේ ළඟ නැවතීමටත් ලහිරුට සිදුවිය.

කෙසේහෝ ඔහුගේත් තව බොහෝ දෙනෙකුගේත් ඇස්වල  කඳුළුවලට ගලන්නට ඉඩ දී  ලහිරුගේ පියා අවසන් ගමන් ගියේය

.

 බිම පෙරලීගෙන ලහිරු අඬපු හැටි මට අද වගේ මතකය.

 දිනය 2006 වසරේ නොවෙම්බර් මාසයේ දිනයක් විය යුතුය..

 සුදු කොඩි ඇද සරසා තිබුන මළගේ අවට මෙන්ම ගමේම මහා මුසල කමක් පැතිර තිබෙනු දැක ගන්නට ලැබිණ.  බීම, තේ, බිස්කට් ඇල්ලීමෙන් දවස ගෙවූ අපේ කොල්ලෝ රෑන එදා රෑ පහන් කිරීමට මළගෙදරට රැස් වෙන පොරොන්දුව මත හැන්දෑවේ ගෙවල් වලට ගියහ .

වෙලාව රාත්‍රී 8.00 පමණ  ඇති.

කෙල්ලන්ට බැල්මට් දන්නට මෙන්ම, කාලය කාදමන්නටද  ඉලන්දාරි වන අපට මල ගෙවල්, බණ ගෙවල් තෝතැන්නක්ම විය. ගමේ බණ ගෙයක් තිබෙන කල අපි අනාරධනයෙන්ම එහි යන්නෙමු.  නිවෙසියෝද එහි වරදක් දැකීම කෙසේ වෙතත් මේ වන තුරු නම් කිසිවක් කියනවා අසා නැත.

මළගෙදර පාලු කපන්න කොල්ලෝ රැල අනගි සේවයක් කරනවා කියාය ගැමියෝ සිතන්නට ඇත්තේ.

කොතරම් කතා බහ ඇහුනත් දැඩි නිශ්ශබ්ද තාවයක් ප්‍රදේශය පුරාම පැතිරුණ මුසල ගතියත් නිසා අපි තනිව නොසිට කණ්ඩායම් වශයෙන් සිටින්නට වීමු. අඩුම තරමේ දෙදෙනා බැගින්වත්

චූ බරක් හැදුනොත්

"ඒ වරෙන්කො බන් යන්න"

කියා කියන තරමට මල ගෙවල් අසල පැටිකිරිය දන්නා අපේ කොල්ලන් තව කෙනෙක් සමග යාමට පෙළඹෙයි.(අපේ පුංචි හදවත් එසේ කිරීමට අපට බල කරන්නට ඇත)

කැරම්, කාඩ් ගැහිල්ල හරි හරියට ගිය බැවින් මල ගෙදර අවට වට පිටාව පිළිබද එතරම් ගැටළුවක් නොවීය.

පහුවදා සෙනසුරාදා දිනයක් බැවින් විද්‍යාව පන්තියට යාම සඳහා කල් ඇතිව නිවසට පැමිණෙන පොරොන්දුව පිට අම්මා මට මල ගෙදර  පැමිණීමට අවසර ලබා දී තිබිණ.

 "පුතේ.. රෑ වෙලා එනවනම් තතියම හෙම එන්නේ නෑ.. මල්ලිත් එක්ක එනවා මිසක්.."

 හා අම්මේ හා මම එයත් එක්කම එන්නම්කෝ..

 මගේ හොඳ අම්මනේ.... මම යන්නද?

 හා හා ගිහින් එන්න. බුදුසරණයි

 අම්මගේ දෙපා වැඳලා මල්ලියි මමයි පිටත් වුනේ එහෙම....

රාත්‍රී ආහාරය ගැනීමෙන් පසු මට මහා නිදිමතක් විය. කැරම් බෝඩ් එක අසල මෙන්ම කාඩ් ගහන තැන වටයක් දෙකක් කැරකුණු මට ගෙදර යන්නට සිත් විය..

නිකමට කුස්සියට ගොස්  බැද තිබුණු පපඩම් අහුරකින් සාක්කුව පුරෝගත් මම ටිකවෙලාවක් පපඩම් කමින් ඔහේ සිටියෙමි. (කුස්සිය කිවේ මල ගෙදරට එහා ගෙදර තිබුණු එනම් එකම මිදුලේ පිහිටා තිබුන යාබද ගෙදර කුස්සියයි. මල ගෙදර තිබුන නිවසේ සාමාන්‍යයෙන් ලිපේ බතක් ඉදෙන්නේ නැත)

"අඩෝ මම යනවා බං"

 "පිස්සු කෙලින්නැතුව අද ඉඳල පලයන් මචන්"

 ඉල්ලීම ලහිරුවගෙනි.

 "බෑ මචන් හෙට පන්ති අම්මා එන්න කිව බං... මං එනකම් ඇහැරලා ඇති.."

(විභාගය ගොඩ දා ගැනීමේ අමාරුව අත්දැකීමෙන් දන්නා හින්ද ලහිරුවා මං යනවට එතරම් විරුද්ධත්වයක් නොදැක්වන්න ඇති.)

 "හරි හරි පලයන් උඹ".. "එහෙනම් මල්ලිවත් එක්කගෙන යන්නැතුව ඒකාව තියල පලයන්..."

මගේ අතිජාත මිත්‍රයාගේ පළමු ඉල්ලීම ඉවත දැමු මා දෙවන ඉල්ලීම අහකදානු බැරිව කට්ටියටම සමුදී ගෙදර දිහාවට

තනිපංගලමේම අඩි ඉක්මන් කලෙමි.

සෙල්ලමට බර අපේ මල්ලි පොඩි නිසා මා ගැන ඒ හැටි තේරුමක් නොවන්නට ඇති. නැත්තම් මට තනි පංගලමේ ගෙදර යන්න අම්ම එපා කියලත්, මා සමග ඒමට වැඩි කැමැත්තක් නොදක්වුවේ ඒ හන්ද වෙන්නට ඇති.

මල්ලි දුකෙන් වගේ අහනවා

"අයියේ අම්ම බනියි තනියම අව කියල"

"නෑ නෑ අවුලක් නෑ මට ගියහැකි"

මල්ලිත් මා සමග එනවාට වඩා එහෙ ඉන්නට කැමති බව තේරුම් ගත් මම හිතට දිරිය අරගෙන එන්නට පිටත් වීමි. මා සිතුවේ මල්ලිද මා සමග පැමිණේවි කියායි. නමුත් මල්ලිට එන්න කියා  නහයෙන් අඬන්න ගියොත් කොල්ලෝ ඉදිරියේ පච වනවාට වඩා යකා ගහන එක සැපය.

කට්ට කරුවල කෑලි කැපෙන තරමට තිබෙද්දී කලාතුරකින් යන මෝටර් බයිසිකලයක් පුස් බයිසිකලයක් ඇරුනම තාර පාර මුළුමනින්ම නිහඬකමේ ගිලෙමින් රාත්‍රිය තව තවත් වැළඳ ගමින් තිබිණ.

උපරිමය බිඳ දැමු  රැහැයියන්ගේ, පලගැටියන්ගේ මුසල ගොරනාඩුවත් මදි නොකියන්න රාත්‍රියට 

සහයෝගය පළකරමින් දවසක නිමවා සනිටුහන් කරන්නට සුදානමින් සිටියේය.

මා එනු දැක කලබලවූ වවුලෙක් බස බස ගා පියාපත් ගසා ලඟම පිහිටි වරක ගහට ඇදෙනු ලා සඳ එලියේම දුටිමි.   ක්ෂණයෙන්  ගැස්සුන මගේ හිත දන්නා කියන සියලුම ගාථා මුමුණන්නට  විය.  සිතල නිසා සාක්කු දෙකට අත් ඔබා ගත් මම උඩ ගැස්සී ගියේ පපඩම් අහුර අතට අසුවීමෙනි.

"පුළුටු කෑම වලට, තෙල් කෑම වලට  පෙරේතයෝ බැල්ම දානවා ලොකු පුතේ"

"පුළුටු කෑම වලට, තෙල් කෑම වලට  පෙරේතයෝ බැල්ම දානවා ලොකු පුතේ"
"පුළුටු කෑම වලට, තෙල් කෑම වලට  පෙරේතයෝ බැල්ම දානවා ලොකු පුතේ"

මා දවසක්  හවස කැවුම් කමින් මිදුලේ සෙල්ලම් කරනු දුටු පිල්කඩ උඩ ඉඳගෙන සිටි  ආච්චි අම්මා කියූ දේ කන්අඩි පැලෙන සද්දෙන් නැවත නැවත ඇසෙන්නට විය.

විශ්වාශ කරන්න.

මට මගේ අම්මා සිහිවිය, එමෙන්ම තාත්තා, මල්ලි, මෙන්ම මා වඩාත් ආදරය කල මීට හරියටම සතියකට ඉහත මියදුන පුස් පැටියා සිහි විය. බොහෝ දේ සිහිවිය. ජීවිතයේ පළමු වරට සිතට  මරණ බිය දැනිණ.

මා ගත් මෝඩ තීරණය ගැන පසුතැවුනෙමි. ආපසු ගියත් එකයි, නොනැවතී ගෙදර ගියත් එකයි. ඒ වන විට ගමනේ හරි අඩක් පමණ ගොස් තිබුන මා තව තවත් හයියෙන් අඩි තබන්නට වීමි. හදිස්සියට යන්නට හදන විට පය පැටලෙයි.


"හිතට බයක් දැනුනම ඉතිබිසෝ ගාථාව කියන්න ලොකු පුතේ.."


ආච්චි අමගේ වදන් මට නැවතත් සිහි විය.  කරුමයක මහත.. ගෙදරදී අග ඉදන් මුලටත් මුල ඉඳන් අගටත් ඉතිබිසෝ ගාථාව කියවන මට එදින ගාථාවේ පද පවා  අමතක විය.

යටි බඩ කොර වෙන තරමට චූ බරක්ද සෑදී තිබුණි. සියලු වීරිය දෙපයට රැගෙන පස්ස බල බල දුවන්නට වීමි. රෑට තනි පංගලමේ කොහේ හෝ හරි යනවනම් පිටි පස්ස බලන්නට හිතුනොත් අනිවාර්යෙන් පස්ස බලන පුරුද්දක් මට කුඩා කල සිටම තිබිණ.

විනාඩි දහයක පමණ දිවීමෙන් මගේ නවාතැන් පලට සේන්දු වෙන තුරුත් මා යහතින් සිටීම පිලිබඳ සතුටු වූවෙමි.

දොර ලඟට පැමිණ විනාඩි බාගයක් පමණ හති අරුපු මං දොරට සෙමෙන් ගසා අම්මට ඇහැරවුවෙමි.

එවිටම වගේ පැල ඉනි වැටට ළඟ ඉඳන් මොකෙක් හරි මං දිහා බලන් ඉන්නවා කියල හිතුන සැකේට නොදැනුවත්වම මට ඒ ඉසව්ව ඇස ගැටුණි.

අමුතුම දිස්නයක් ඇති බෝල දෙකක් පැල ඉනි වැට අසල සිට මා දෙසට එල්ල වී තිබිණ.

මා තවත් ඕනා කමින් බලද්දී පුදුමයකි...සතියකට පමණ පෙරාතුව මියදුන  මා ආදරය කල පූස් පැටියා වැට ගාවට වී මං දිහා බලන ඉඳියි. අදහන්න බැරි දේ නම්, මට එවිට මීට පෙර පුස් පැටියා මියදුන බව නොසිතිමයි.

මා සිතුවේ ඌ ජිවෙත් වෙතැයි කියායි.  අම්මත් දොර අරින සද්දය ඇසුණු නිසා මම දෙවරක් නොසිතු මම

"ස් ස්  ස්  ස් කිටි කිටි ඉසේ ඉසේ " කියා කියා පැල ඉනි වැටට කිට්ටු වෙන්න හදන විටම පුස් පැටියා හැරි කැලය දෙසට සෙමින් යන්නට විය.

ඒ සමගම අම්මා දොර අරගෙන එන්නට ඇති

ඒ වන විටත් පැල ඉනි වැට දෙසට යාර කීපයක් ගමන් කර තිබුණු මා දැක අම්මා


"පුතේ"

"අම්මේ පුසා.. අතන ඉන්නවා"

"මොන?"

"අපේ පූසා අම්මේ"

වෙච්ච දේ ඉවෙන් වගේ තේරුම් ගත්ත අම්ම මගේ පිටට  හයියෙන් පහරක් ගසා

"හා හා ගෙට යමු ගෙට යමු  විජහට"

කියා කීවාය.  (ඇය මට ගැසුවේ මගේ බය නැති කරන්නට මිසක් කෙන්තියකට නොවේ. )

අම්මා පිටට ගැසුවාට පසු මා ක්ෂණයෙන් වෙනස් වීමි.   එනම් මා පෙර සිටියේ පියවි ලෝකයේ නොවන  බව මට වැටහුනේ අම්මා පිටට ගැසුවාට පසුවය. (බය වුන විට හයියෙන් පිටට ගැසීමට කෙමක් බව මා අසා තිබුණි).

[ මා විඳි අත්දැකීම... මට දැනුන හැඟීම එලෙසින්ම බ්ලොග් අවකාශයේ සටහන් කිරීමට තරම් මා දක්ෂයෙක් නොවෙමි.]

ඇයට කීකරු වූ මා ගෙට ගොඩ වී බැංකුව මත ඉඳගෙන නිච්චියක් නැතුව ඉද්දී අම්මා බුදු පහනින් තෙල් ටිකක් ගෙන මොනවදෝ මතුර මතුරා මගේ ඔලුවේ ගෑවාය .. .

ඉහින් කනින් දාඩිය පෙරාගෙන වෙව්ලන අතපය පය ඇතිව බල ගත්තු අත බලාගෙන  පැය කීපයක් මා සිටි බව අම්මා පසුව පැවසුවාය

මට තරමක් සාමාන්‍ය තත්වයට පැමිණීමට බොහෝ වෙලා යන්නට ඇත.

 

මුණ හොද ගන්න එලියට යන්න සැදු විට ගේ ඇතුලෙම බේසමක් ගෙනවිත් මුණ හෝදන්නට සලස්වා මට නින්ද යනතුරු මා ලඟින්ම සිටියාය...

පහුවදා එලි වෙද්දී මට සහලෝල උණ අරන් තිබුණු  අතර හරියටම බෙහෙත් ගත්තත් දවස් හතක් උණ ඒ විදිහටම තිබුන..

පසු දිනක මා අම්මගෙන් සිද්ධ වුනේ කුමක්ද යන්න විමසු විට ඇය එය කීමට මැලි වූ අතර මාගේ බලවත් පෙරැත්තය හේතුවෙන් යලි සිත බය නොකරගන්නවා කියන පොරොන්දුව මත සියල්ල පැවසුවාය.

"මල ගෙදර ඉඳන් තනි පංගලමේ තෙල්  පුළුටු කාලා වතුරවත් නොබී ඒ මදිවට සාකුවෙත් දාගෙන ගෙදර එද්දී මල පෙරේතයෝ බැල්ම නොදා ඉඳීද "

මීට පෙර ආච්චි අම්ම කියූ එම කතාවම  සිහියට නැගුණි

"ඉතින් උන් කොහොම හරි අපේ ඇඟට ඇතුල් වෙන්න තමයි  හදන්නේ. 

අපේ හිත හයිය වුනාම උනාට එක කරන්න බෑ,"

"එක හින්ද ඉස්සෙල්ලම අපේ හිත දුර්වල කරනවා.

වැට ගාව හිටිය පුස් පැටියාත් මායාවක්.."

"එහෙම තමයි මේ මායා අපිව මුල කරනවා"

"ඔයාව කැලේට එක්කන් යන්න එක හොඳ උපායක්".. "අර ටික බය වේවි දුව දුව පයින් ආව ඔයා වැට ගාවට යන්න බය වුනේ නෑනේ."

ඇත්ත තමයි මරුන පූසා ජීවත්ව සිටියි කියා මට සිතුනේ මේ නිසා වන්නට පුළුවන.

එසේ නම් මේ දුෂ්ටි මායාව මගේ සිතුවිලි පවා පාලනය කරන්න සමත්කම් වූ හැටි....

කැලේට අරන් ගිහින් ඔයාව බය කරලා..........

ඇති ඇති අනේ ඇති... අම්මේ ඔතනින් එහා කියන්න එපා.

විශ්වාශ කරන්න... මේ කතාව ලියන විටත් වරින් වර මගේ ශරීරයේ ලොමු දැහැගැනීම  මොන විදිහකින්වත් නවත්වන්නට  මා අපොහොසත් වූ බව.

ජීවිතයේ පළමු වරට බළල් අවතාරයකින් මගේ හිත සසල කරන්න ඔබ, මා කවුරුත් නොසිතන අදුශ්යමාන බලවේගයකට හැකි විය.

ප.ලි - යම් මතයක සත්‍ය අසත්‍යතාව අත් දැකීමෙන් දුටුවාට පසුව විශ්වාශ

කරනවා කියා සිතීමට නොපෙළඹෙන්න. මෙවන් මත බැහැර කිරීමට පෙර දෙවරක් සිතන්න.

අපි නොදන්නා මේ ලෝකය බොහෝ රහස් පිරි ගුප්ත සාගරයකි...

එයින් පසු බොහෝ දිනක් යන තුරු මට රාත්‍රී ගමන් තහනම් විය.

එමෙන්ම මා සුවපත් වුයේ අම්මා විසින් කට්ටඩියෙකු ලවා දෙහි ගෙඩියක් ජීවම් කරගෙන ඒමෙනි.