රම්බා මුණ පුම්බා මට මෙසේ කීවේය ?

දඩස් ගාල පොරවන් උන්නු සරමත් එක්ක උඩ ගිහින් ඇහැරුනේ අක්කගේ විසි එක් වෙනි උපන්දිනේට  සීයා ගෙනත් දීපු එලාම් ඔරලෝසුවේ අවලස්සන, අවකැපිලා සුනේ සුන් වෙලා යන සද්දෙට. ඔරලෝසුව අක්කගේ වුනාට, සාපෙට වෙලාවට පාඩම් කරන්න ඔරලෝසුවක් නැති හින්ද තෑග්ගෙන් තෑග්ග උතුම් තෑග්ග කියල අක්ක මට ඒක පරිත්‍යාග කළා.  ෆිල්ම් හෝල් එකේ ෆිල්ම් එක පටන් ගන්න සද්දේ හිතට දැනෙන සතුටයි පාන්දර ඔරලෝසු කට්ටේ එලාම් එකයි, එක වගේ උනාට ඒ සද්දේ හිතට දැනෙන්නේ කොච්චර වෙනසකටද. ඔන්න ඔන්න මගේ සුන්දර කවි හිත මගෙත් එක්කම තර්ක කරනවා. වට පිටාවේ වෙන හැම දේම මම දකින්නේ මගේ කවි හිතෙන්. ඔව් මං පරසිද්ධ කවි කාරයෙක්, ලේඛකයෙක්. මට මං ගැනම පුදුමාකාර ආඩම්බරයක් ආවා. ඔව් ආත්මාභිමානයක්,  ඒ ආඩම්බරකම, ආත්මාභිමානය පපුවට අරන් පපුව ඉස්සරහට දාගෙන, ඇස් පිහාටු අරින්න බැරි තරමට බදාම තට්ටුවක් ගහල වගේ තිබ්බ කබ ටික කඩ කඩ මම ඇඳෙන් බැස්සා. මං ගැනම දැනිච්ච සියුම් ආඩම්බරේට ඇස් වලට උනපු කඳුළු නිසා කබ ටික කඩා ගන්න එච්චර අමාරු වුනේ නෑ.  රෑ පුරාම දැකපු හීනේ හිටපු කෙල්ල පස්සේ දුවලා උදේ නැගිටිනකොට හතර හන්දි මදි නොකියන්නම රිදෙනවා. කකුල් දෙකෙන් දුවලා දුවලා බැරිම තැන බඩගාගෙනත් ගියානේ. මම නිකමට දනිස් දෙක දිහා බැලුවා රෑ පුරාම බඩගාපු බඩ ගෑවිල්ලට දනිස් පොල් කටු දෙක වදමල වගේ වෙලාවත්ද කියල.

උදේට බත් පංගුව කාලම දත කට මැදගන්නවා කියල හිතාගෙන මෙසේ කොනක බෙදල තිබුණු බත් පංගුව අතට අරන් කන්න ගන්නකොටම මිදුල පැත්තෙන් සති පොළ පටන් අරන් වගේ කාලගෝට්ටියක් ඇහුණා. නිකමට ජනේලෙන් හොම්බ දාල බැලුවම ආච්චි ඉදලෙන් එකෙක්ට දාගෙන තඩි බානවා.

"අනේ ආච්චි සුදු ආච්චි ගහන්න එපා"

"ගහන්න නෙමේ, උඹව හමගහනවා මම අද, වත්තක පැලක, ගහක ගෙඩියක් තියන්නේ නෑ"

අහල පුරුදු වොයිස් කට් එකක් එක්ක ආච්චිගේ ස්වීට් වොයිස් එක මිදුල පැත්තෙන් ශ්‍රවනය වේගෙන එද්දී බිම පෙරලීගෙන ආච්චිට වැඳගෙන ඉන්නේ "රම්බා" කියල මගේ කවි මොලේට තේරුනා. රම්බා මගේ බොක්කේ යාළුවා උනාට ඕකා මට කරපුවට රිටන් දෙන්නත් බැරි වෙච්ච එකේ ඕකාට හොඳම වැඩේ තව ටිකක් කාපුදෙන් කියල මම බත් පංගුවටම හිමින් සීරුවේ වග කියල දත් බුරුසුවට අළු ටිකක් ලිපෙන් අරගෙන ආච්චිගෙයි රම්බගෙයි සංග්‍රාමය පැත්තට අඩිය ඉක්මන් කළා දත මැද මැදම.

"අනේ....අනේ "රයිටර්" දෙයියෝ.... මාව බේරගනින්, උඹලගේ සුදු ආච්චි මට තඩිබානවා, මං කරපු ඉලව් හොරකමක් නෑ කියපන් අනේ බං පින්සිද්ධවෙයි, ප්ලීස් කරුණාකරලා කියපන්" 

අපේ ආච්චිගේ එක කකුලක් රම්බාගේ පිට මැද, රම්බා බිම බඩගාගෙන ආච්චිට හතරගාතෙන් වැඳගෙන ඉන්නවා. කහ පාට වෙච්චි කෙහෙල් ලෙලි හතර පහකුත් උගේ වගේ බිම වැටිලා. එක අතක රැඳිලා තිබුන ඉදල බිමට තියාගෙන හිටපු ආච්චි මට සිහි කලේ අතීතයේ හෙළ රජ දවස රාජ විරෝධී කුමන්ත්‍රනකාරයෙක් කුදලාගෙන ආ සෙන්පතියෙක් රජ්ජුරුවෝ ඉදිරියේ තමාගේ නිර්භීතකම විදහා දක්වන ආකාරය. මගේ හිතේ එවලේ ආපු වචන ටික මම ඒ විදිහටම හිතේ ලියාගත්තා. මොකද මං ෆේමස් රයිටර් කෙනෙක් හින්ද මේවගේ ත්‍රාසය ජවය ශක්තිය  යෞවනත්වය පිරුණු අවස්ථාවල හිතට නැගෙන සිතුවිලි වලින් ශ්‍රේෂ්ට නිර්මාණ බිහි කරන්න පුළුවන් බව දැනගෙන උන්නු හින්දා.  

හරිය, ඒකත් මගේ ටිකිරි කවි මොලේට වැටහුණා. මු මොකක් හරි රාජකාරි වැඩකට රයිටර්ව හොයාගෙන මගේ භවනට එද්දී ආච්චි වවපු බට් කෙහෙල් පැලේ ඉදුණු කෙහෙල් ඇවරිය දැකල මුගේ බඩජාරිකම හින්ද මු ගහේ කැන තියෙද්දීම ගෙඩි හතරක් පහක් ගිලල. රම්බා රඹ කැන් නොහොත් කෙහෙල් වලට පණ වුනත් අරින බව අපි දන්නා නිසාම උගේ නමට වරහන් යටින් රම්බා නම පට බැඳුනු හැටිත් මට විචිත්‍රවත් විදිහට හිතේ දිගෑරෙද්දී මම මගේ සුකුමල වොයිස් එක වාතලයට මුදා හැරියා.   

"ආච්චි හා හා නවත්තන්න ආච්චි, මේකා මගේ යාළුවා ඇයි ආච්චිට මතක නැද්ද ගිය සතියේ ආච්චිගේ පරණ පෙට්ටගමේ තිබුණු පුරාණ ඇන්ටික් ටික විකුණලා දෙන්ඩ සෙට් කලේ,"

මං එහෙම කියනකොටම ආච්චිගේ ඇස් තෙත්වෙනවා මම යාන්තමට දැක්කා, ආච්චි ඉකිගගහ අඩන්න ගත්ත.එකපාරටම බිම බඩගාගෙන උන්නු රම්බගේ පිට උඩින්ම ඉඳගෙන රම්බාව බදාගෙන අඬනවා. රම්බගේ මුණ පුරා ආච්චිගේ හොටු, රම්බත් ඇස් දෙක පියාගෙන නහයයි කටයි උගේ නෙමෙයි වගේ උල් කරගෙන මුනට අමුතුම ලීලාවක් ආරුඨ කරගෙන ඉන්න හැටි මම දැක්කා. මගේ කවි හිත ඒකත් සටහන් කරගත්තා.

මම හිමින් ආච්චිවත් වත්තන් කරගෙන නැගිට්ටලා රම්බාවත් කෙලින් කටින් අරගෙන උගේ දිහා මුණ හරවලා අනුකම්පා ප්‍රොෆයිල් මුණ දැම්මා. අපේ ආච්චිගේ මතකෙට උපමා කරන්න උපමේයක් තවම මගේ කවි හිත හොයනවා. සමහර දේවල් ඕනෙවටත් වඩා මතක තියන ආච්චිට සමහර දේවල් සුටුස් ගල අමතක වෙන එකට සමාන වස්තුවක් මම තවමත් හොයනවා. මම ඕව රම්බාට කියන්න ගියේ නෑ.

රම්බ්ගේ කරට අතක් දාගෙන මම ඌව ගෙනත් මගේ ඇඳෙන් ඉන්දුවා. ඉදල් පාරවල් කාල ඉරටු පශ්චාත්භාගය පුරාම ඇනිලා හින්ද ඉඳගන්නකොටම මු ඉඳගත්ත වේගෙන්ම නැගිට්ටා වේදනාව දරා  ගන්න බැරුව මගේ හිතේ. 

මම හිමීට ඉරටු එක දෙක ඇස් දෙක පියාගෙන ගලවල මු ආපු කාරණේ අහන්න ගත්තා. වේදනාව හින්ද තවමත් මුට ඉඳගන්න බෑ. ඇඳේ මුනින් අතට දිගාවෙලා ඉන්න රම්බගේ මුණ හුළං ගහන බැලුම පිම්බෙනවා වගේ පිම්බීගෙන ආව.

"හරි ඉතින් රම්බා කියපන්කො උඹ මොකෝ මේ සීත මීදුම් උදෑසනේ මාව හොයාගෙන ආවේ කියල" 

මමත් මම උගතා කියාලා හිතාන ඉන්න හින්ද, දන්න සාහිත්‍යන්ම ඇහුවා


මුගේ මුනේ මැවිච්ච සුකුමාර හිනාව වැක්කෙරෙනවා. අඬන ළමයි බය කරන්න කියාපු භාණ්ඩේ මගේ කවි හිතට එහෙමත් හිතුනා. මු ඇඹරි ඇඹරි මට කියාගන්න බැරුව මං දිහා හොරෙන් බලනවා, මාපට ඇඟිල්ල කටේ දාගෙන ඇඹරෙනවා. ඌ උගේ මුණේ බොලඳම බොළඳ ප්‍රොෆයිල් එකක් දාගෙන මෙහෙම කියනවා තටම තටම,

"මම.....මම....උඹට.............." මේ.....මේ... "

රම්බා මට මොනවද කීවේ කියල බලන්න කැමති අය ඉන්නවද තවත් ?

ඉන්නවනම් කියන්න.

බොරුවට පුරාජේරුවට නෙමෙයි සිරාම අදහස, කියන්න.

උඹ මේ මගුල නවත්තලා ලියපු විදිහට පාඩුවේ ඉඳපන්. 

මවාගත්තු ෆැන්ටසි ලෝකෙන් බැහැල ඇවිත් බ්ලොගේ චොර කරන්නේ නැතුව කියල කියන්න හිතෙනවනම් කියන්න. 

මහා ලොකුවට කයිවාරු ගැහුවට මේ කෙරුවාව හරියන්නේ නැති පාටයි